Ακολουθεί απόσπασμα από το κεφάλαιο Α του βιβλίου Ιστορίας της Γ Γυμνασίου του 2453
Η Ελλάδα ιστορικά έχει συνδεθεί με τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό. Ως εκ τούτου οι κεφαλές της ορθόδοξης πίστης ήταν αλληλοεξαρτώμενες από το κράτος. Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία όχι μόνο συντηρούταν οικονομικά από το κράτος, αλλά συμμετείχε ενεργά στην διοίκηση και στις αποφάσεις της εξουσίας. Η οντότητα της καθόριζε τις πολιτικές εξελίξεις και την διαμόρφωση της κοινωνίας. Πολλές κυβερνήσεις δήλωσαν την πρόθεση τους στο να διαχωριστεί το κράτος από την εκκλησία, χωρίς να τολμήσουν να την επιχειρήσουν. Όμως ο μεγαλύτερος Έλληνας ηγέτης, αφού έλυσε πρώτα όλα τα προβλήματα του τόπου, έθεσε στην πράξη το θέμα του διαχωρισμού αυτού. Έτσι στα τέλη του 2018 ανακοινώνει την αποχώρηση του συνόλου των κληρικών από το σώμα των δημοσίων υπαλλήλων. Παράλληλα ανακοινώνει ότι η πληρωμή των μισθών των κληρικών θα καλύπτεται μέσω κρατικών επιχορηγήσεων, ισόποσων με τους μισθούς τους σαν δημόσιοι υπάλληλοι.
Τα αποτελέσματα του «διαχωρισμού» Κράτους – Εκκλησίας αντί να γίνουν καλύτερα για μια σύγχρονη κοινωνία του 21ου αιώνα, έγιναν χειρότερα. Οι οικονομικοί διαχειριστές της Εκκλησίας, επέβαλλαν μειώσεις στο μισθολόγιο των ιδιωτικών κληρικών. Επίσης έγινε μείωση του εργατικού δυναμικού και πολλές δυσμενείς μεταθέσεις στους παραμένοντες. Ως εκ τούτου, πολλοί κληρικοί αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από το εκκλησιαστικό σώμα. Οι περισσότεροι εξ αυτών ξαναέγιναν δημόσιοι υπάλληλοι, καλύπτοντας τις νέες θέσεις εργασίας της κυβέρνησης. Το μεγαλύτερο μέρος των κληρικών προσλήφθηκε ως θεραπευτές μέσω προσευχής στα δημόσια νοσοκομεία και ως σχολικοί φύλακες εικόνων στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Παράλληλα η νέα κυβέρνηση, εκτός των 200 εκατομμυρίων για μισθούς, προκήρυξε επιχορήγηση άλλων 200 εκατομμύριων για αγορά και συντήρηση εκκλησιαστικού εξοπλισμού. Αργότερα από ρεπορτάζ του τύπου αποκαλύφθηκε σκάνδαλο μίζας συγκεκριμένου Μητροπολίτη που αποκόμισε 2 εκατομμύρια ευρώ για συντήρηση πολυελαίων που έγερναν. Αποτέλεσμα αυτού του διαχωρισμού ήταν η εκκλησία της Ελλάδος να μετατραπεί από κομμάτι του δημοσίου, σε κλασσική επιχορηγούμενη από το κράτος ιδιωτική εταιρεία με φοροαπαλλαγές.
Η νέα κυβέρνηση κατάλαβε ότι έπρεπε να κάνει πιο σαφή τον διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας και όχι να υπάρχουν επιχορηγήσεις από το Ελληνικό κράτος. Έτσι παρά τις αντίθετες γνώμες, αποφάσισε το κόψιμο των κρατικών επιχορηγήσεων. Αντ’ αυτού θέσπισε τον Ενιαίο Φόρο Ορθόδοξης Ενορίας (ΕΝΦΟΕ). Σύμφωνα με αυτόν τον φόρο ο κάθε Έλληνας πολίτης έπρεπε να καταθέτει στον ναό της ενορίας του ένα ποσό για τα λειτουργικά της έξοδα. Αυτό θα γινόταν μέσω των εκκλησιαστικών ΑΤΜ που εγκαταστάθηκαν έξω από τις εκκλησίες. Ο φόρος αυτός ήταν δίκαιος, καθώς πήγαινε κατά άτομο ανάλογα με τις ετήσιες επισκέψεις στις εκκλησίες καθώς και με τον μέσο όρο καθημερινών επικλήσεων στα θεία. Κατώτερη εισφορά τα 300 ευρώ για όσους δηλώνουν άθεοι. Οι παραβάτες που δεν πλήρωναν τον νέο φόρο τιμωρούνταν με υποχρεωτική άμισθη εργασία κάθε Κυριακή και αργία. Έτσι πλέον η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος διαχωρίστηκε πλήρως από το ελληνικό κράτος όσον αφορά την λειτουργία της. Πλέον καλύπτοταν οικονομικά από τους Έλληνες πολίτες.
Και μπορεί πλέον η Εκκλησία να ήταν οικονομικά ανεξάρτητη από τον κρατικό προϋπολογισμό και να είχε ετήσιο τζίρο δεκάδες δισεκατομμύρια, αλλά η παρέμβαση της στην λειτουργία της παιδείας διατηρούνταν. Η Εκκλησία δεν έπρεπε να έχει ρόλο συμβούλου σε θέματα της κυβέρνησης. Η μεγάλη απόφαση πάρθηκε από την μετέπειτα συγκυβέρνηση που απαρτίζονταν από το σύνολο των κομμάτων του κεντροαριστεροακροδεξιού χώρου. Η χριστιανική εκκλησία έπαψε να έχει συμβουλευτικό ρόλο στην εκπαίδευση των παιδιών. Ως αντίμετρο, ο υπουργός παιδείας διοριζόταν σε κάθε κυβέρνηση έπειτα από κλήρωση μεταξύ των Μητροπολιτών της χώρας. Το μάθημα των θρησκευτικών καταργήθηκε. Για να μην απαλειφθούν όμως τα κείμενα που περιέχονταν στα βιβλία του συγκεκριμένου μαθήματος, αυτά μεταφέρθηκαν σε άλλα μαθήματα, όπως τα αρχαία ελληνικά, τη φυσική, τη βιολογία και τις αρχές οργάνωσης και διοίκησης επιχειρήσεων. Τέλος,οι εικόνες καθαιρέθηκαν από τις σχολικές αίθουσες και τοποθετήθηκαν στις χορηγούμενες από το κράτος κασετίνες των μαθητών.
Έτσι γύρω στα μέσα του 21ου αιώνα ολοκληρώθηκε ο πλήρης διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας. Ένας διαχωρισμός υπόδειγμα για όλα τα κράτη του κόσμου. Μια ακόμα παρακαταθήκη του Ελληνισμού, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το κοκορέτσι
