“Ο ΔΟΑΤΑΠ αφήνει να περάσουν 9 μήνες ή ακόμα και ένας χρόνος, διάστημα στο οποίο ένας διδάκτορας δεν μπορεί να βρει δουλειά στο αντικείμενο του και αναγκάζεται συνήθως να φύγει εκ νέου στο εξωτερικό”
Στην χώρα μας όλοι οι τίτλοι σπουδών που έχουν αποκτηθεί στο εξωτερικό απαιτούν αναγνώριση από τον ΔΟΑΤΑΠ (Διεπιστημονικός Οργανισμός Αναγνώρισης Τίτλων Ακαδημαικών και Πληροφόρησης – πρώην ΔΙ.Κ.Α.Τ.Σ.Α). Ωστόσο πουθενά στην Ευρώπη ή στην Δύση γενικότερα δεν ζητείται αναγνώριση μεταπτυχιακού ή διδακτορικού τίτλου που έχει αποκτηθεί σε ένα από τα κορυφαία πανεπιστήμια του κόσμου. Θα μπορούσε όμως κανείς να αποδεχτεί την ύπαρξη αυτού του θεσμού ως μια «ελληνική παραξενιά» και να καταπιεί το χαράτσι των 180 ευρώ ανά πτυχίο, αν οι αιτήσεις αναγνώρισης διεκπεραιώνονταν σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Ο νόμος 3328/05 προβλέπει αναγνώριση μεταπτυχιακού και διδακτορικού μέσα σε 60 μέρες.
Η πραγματικότητα είναι πως ο ΔΟΑΤΑΠ αφήνει να περάσουν 9 μήνες ή ακόμα και ένας χρόνος, διάστημα στο οποίο ένας διδάκτορας δεν μπορεί να βρει δουλειά στο αντικείμενο του και αναγκάζεται συνήθως να φύγει εκ νέου στο εξωτερικό. Η δική μου περίπτωση είναι μια από τις πολλές, είναι όμως χαρακτηριστική, την καταγράφω επιγραμματικά στις επόμενες γραμμές. Κατέθεσα στις 6 Ιουλίου τις 2 αιτήσεις αναγνώρισης μεταπτυχιακού και διδακτορικού, και έλαβα αριθμό πρωτοκόλλου στις 17 Αυγούστου, δηλαδή 42 ημέρες μετά (!) και έκτοτε η αίτηση μου βρίσκεται στα χέρια του αρμόδιου ειδικού εισηγητή, με εκτιμώμενο χρόνο αναγνώρισης των 2 πτυχίων μου σε 5-6 μήνες ( σε επικοινωνία με τον ΔΟΑΤΑΠ τέλη Αυγούστου και αρχές Σεπτέμβρη) και 8-9 μήνες ( σε επικοινωνία με τον πρόεδρο του ΔΟΑΤΑΠ 22/9).
ε αυτό το σημείο να τονίσω πως σε προκήρυξη που αναρτήθηκε τον Ιούλιο ήμουν ο μοναδικός κατάλληλος υποψήφιος για θέση υποψήφιου μεταδιδάκτορα στο Ινστιτούτο Παστερ, η οποία έλαβε παράταση μέχρι τις 30 Σεπτέμβρη με βλαπτικές συνέπειες τόσο για εμένα όσο και για το ερευνητικό έργο. Τόσο ο πρόεδρος του ΔΟΑΤΑΠ όσο και άλλοι υπάλληλοι του οργανισμού και παρά την επανειλημμένη ηλεκτρονική όσο και τηλεφωνική μου επικοινωνία αρνήθηκαν να απαντήσουν για τον ακριβή αριθμό των αιτήσεων που προηγούνται της δικής μου, αλλά δεν ήταν σε θέση να αποδείξουν το αδιάβλητο της διαδικασίας και την περίφημη «ισονομία». Ο Οργανισμός δεν δίνει στην δημοσιότητα στοιχεία σχετικά με τις αιτήσεις που αναγνωρίζει ανά εβδομάδα, μήνα ή οποιοδήποτε άλλο χρονικό διάστημα, ούτε φυσικά και τον αριθμό πρωτοκόλλου των αιτήσεων που αναγνωρίζονται.
Με άλλα λόγια υπάρχει καθεστώς αδιαφάνειας, καθώς ο πολίτης δεν έχει πρόσβαση σε στοιχεία που να αποδεικνύουν πως πραγματικά τηρείται η σειρά όπως επικαλείται η διοίκηση του οργανισμού. Το αποκορύφωμα της δύσκολης επικοινωνίας μου με τον ΔΟΑΤΑΠ αποτέλεσε η τηλεφωνική μου επικοινωνία λίγων δευτερολέπτων με την γραμματεία του πρόεδρο σήμερα, 22 Σεπτεμβρίου όπου κατόπιν εντολών του προέδρου σύμφωνα με την ίδια, μου έκλεισε 2 φορές το τηλέφωνο, με τις φωνές κάποιου κύριου να φτάνουν μέσα από το ακουστικό. Η ανικανότητα του ΔΟΑΤΑΠ, η αδιαφορία, η προσβλητική συμπεριφορά των αρμοδίων δεν συνάδουν με την εικόνα της Ελλάδας του 21ου αιώνα, και αποτελούν τροχοπέδη στην επιστροφή όσων νέων επιστημόνων επιλέξουν να γυρίσουν στην χώρα σε πείσμα της υποχρηματοδότησης της έρευνας.
Σπύρος Μερκούρης, PhD Nευροβιολογία
