Ελένη Παγκαλιά. Πηγή: Το Περιοδικό
Η είδηση που με αφορά: 86χρονος αντιπτέραρχος πυροβόλησε την 59χρονη σύζυγό του, την οποία είχε παντρευτεί πριν λίγο καιρό. Η γυναίκα, βουλγαρικής καταγωγής, βγήκε αιμόφυρτη στον δρόμο, στη λεωφόρο Βουλιαγμένης στο Ελληνικό, και άνοιξε την πόρτα ενός ταξί ζητώντας βοήθεια. Ο οδηγός του ταξί, κατά δήλωσή του, της είπε να περάσει έξω. Μετά από λίγο η γυναίκα ξεψύχησε.
Ξέρουμε γιατί το 86χρονο κτήνος την πυροβόλησε και την σκότωσε. Το έχουμε δει πια πολλές φορές μπροστά μας, το έχουμε αναλύσει σε άρθρα και ποστ στα social media. Το ζούμε διαρκώς ως απειλή. Την δολοφόνησε γιατί ως άντρας ένιωθε πάντα ότι μπορεί να το κάνει. Ένιωθε πάντα ότι το σώμα μιας γυναίκας είναι υποχείριό του. Ως αντιπτέραρχος ίσως να ένιωθε ότι υποχείριά του ήταν και τα σώματα των φαντάρων που είχε υπό τις διαταγές του. Αλλά ξαναγυρίζουμε στην ταυτότητα «άντρας». Γιατί ως άντρας, πρωτίστως, την δολοφόνησε. Στο σπίτι τους. Στη γειτονιά τους. Στον χώρο που ένιωθε οικεία να μεταχειρίζεται την γυναίκα «του» όπως θέλει. Για τους γείτονες υπάρχει δικαιολογία -διάβασα κάπου μια δηλωσή τους ότι μάλωναν γιατί ήταν απαιτητική. Για τους άντρακλες Ελληνάρες υπάρχει δικαιολογία -ήταν Βουλγάρα (κλείνοντας όλο νόημα το μάτι). Για τους φιλήσυχους πολίτες, αυτούς που δεν μίλησαν πάλι ποτέ, υπάρχει δικαιολογία -το κάθε ζευγάρι να λύσει μόνο του τα προβλήματά του.
Αυτό που δεν ξέρουμε είναι γιατί ο οδηγός ταξί τής είπε να περάσει έξω. Ίσως περίμενε τον πελάτη που τον κάλεσε και ήθελε να είναι σωστός επαγγελματίας. Ίσως σκέφτηκε ότι θα λερωθεί το αυτοκίνητό του από το αίμα και δεν είχε λεφτά να το καθαρίσει. Ίσως…ποιος ξέρει.. Έχουμε μάτια και βλέπουμε όμως. Κλείνουμε τα μάτια και νιώθουμε. Βλέπουμε και νιώθουμε το ύφος του στις δηλώσεις που κάνει on camera και καταλαβαίνουμε ότι δεν ένιωσε την παραμικρή παρακίνηση να βοηθήσει την αιμόφυρτη γυναίκα. Κάνει δηλώσεις για μια δολοφονημένη γυναίκα και το μόνο που αποπνέει το σιχαμένο ύφος του είναι ότι πρόκειται απλά για μια δολοφονημένη γυναίκα. Αυτό μας λέει. Ότι είναι απλά μια δολοφονημένη γυναίκα. Σαν τις τόσες για τις οποίες διαβάζουμε κάθε μέρα πια. Σαν τις τόσες που μπορεί να δολοφονηθούν ανά πάσα στιγμή. Σαν αυτές που καλά να πάθουν τελικά, ας πρόσεχαν. Το σημείο κλειδί στις δηλώσεις του απάνθρωπου αυτού κτήνους είναι η ερώτηση προς τους δημοσιογράφους και το κοινό: «Εσύ τι θα έκανες;» Εκείνη την ώρα κανένας δημοσιογράφος δεν του απάντησε κάτι. Κανένας δεν είπε ότι θα έκανε κάτι διαφορετικό. Κανένας δεν τον έβρισε, δεν τον ρώτησε γιατί την έδιωξε από το αυτοκίνητο, γιατί την πέταξε αιμόφυρτη έξω. Εκείνη την ώρα όλοι οι δημοσιογράφοι (δεν παρατήρησα αν ήταν και γυναίκες που κρατούσαν κάποιο μικρόφωνο), κουνούσαν μάλλον συγκαταβατικά το κεφάλι, σχεδόν συμπαραστεκόμενοι στο δράμα του οδηγού που λερώθηκε το ταξί του από το αίμα μιας Βουλγάρας συζύγου.
«Εσύ τι θα έκανες;» -αυτό είναι το αμείλικτο ερώτημα. Και πρέπει να το σκεφτόμαστε κάθε μέρα. Κάθε λεπτό. Να είμαστε προετοιμασμένες -και προετοιμασμένοι- όταν μια γυναίκα βρεθεί αιμόφυρτη μπροστά μας, όταν μια γυναίκα μάς εκμυστηρευτεί ότι κακοποιείται, όταν μια γυναίκα μάς πάρει τηλέφωνο και από τους λυγμούς ή τις κραυγές δεν ακούμε τη φωνή της. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένες όταν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε τέτοιους άντρες, τέτοιους ταξιτζήδες, τέτοιους δημοσιογράφους. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένες διαρκώς να ερχόμαστε μπροστά στο πρόσωπο του κτήνους. Αλλά πιο πολύ από προετοιμασμένες πρέπει να είμαστε έτοιμες να το σταματήσουμε όλο αυτό. Οι γυναικοκτονίες, οι βιασμοί, οι κακοποιήσεις δεν μπορούν να είναι πλέον καθημερινός εφιάλτης μας. Πιο πολύ από προετοιμασμένες πρέπει να είμαστε έτοιμες -και έτοιμοι- να τσακίσουμε την πατριαρχία σε κάθε της έκφανση, να τσακίσουμε την χειραγώγηση και βία εκ μέρους του κάθε ισχυρού, να τσακίσουμε ό,τι μας κάνει να νιώθουμε διαρκώς απειλή και μας εκμεταλλεύεται.
Σήμερα συμπληρώθηκαν έξι μήνες από την δολοφονία του/της Zak/Zackie. Και για άλλη μια φορά συνειδητοποιούμε ότι τον θάνατό του τον επέφεραν πολλοί ακόμα τριγύρω – από την Γλάδστωνος μέχρι το Ελληνικό ο δρόμος είναι γεμάτος με ματωμένα χέρια, χέρια που υποβαστάζουν δολοφόνους γυναικών και θηλυκοτήτων.
Το ότι ο αντιπτέραρχος αυτοπυροβολήθηκε και κατέληξε και αυτός είναι μια είδηση που δεν με αφορά.
