Προσέβαλε ο Φίλης τους Πόντιους;

Του Niko Ago

 «Πριν από χρόνια ως δημοσιογράφος, έκανα τη δήλωση, συμμεριζόμενος απόψεις πολλών ιστορικών και πολλών διεθνολόγων. Κάναμε διάκριση ανάμεσα στην εθνοκάθαρση την αιματηρή και το φαινόμενο της γενοκτονίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε το αίμα, τον πόνο, όσα έχουν υποστεί οι Πόντιοι, από τη θηριωδία των Τούρκων. Αυτό είναι άλλο πράγμα και άλλο πράγμα η γενοκτονία, με αυστηρή επιστημονική έννοια». Αυτή ήταν η απάντηση του Νίκου Φίλη, σε σχετική ερώτηση.
 «Αρνήθηκε ο Φίλης τη Γενοκτονία των Ποντίων» ή απλώς, εξέφρασε την άποψή του, με απόλυτο σεβασμό στα θύματα και είπε ότι, κατά τη γνώμη του αλλά και ιστορικών, η σωστή φράση είναι «εθνοκάθαρση»; Και επειδή δεν είπε «γενοκτονία» αλλά «εθνοκάθαρση», τους αξίζει το «λιντσάρισμα» που επιχειρήθηκε; Είναι η εθνοκάθαρση κάτι τόσο ανώδυνο πράγμα, που συνιστά «προσβολή των Ποντίων» αν το πεις; Τι είναι εθνοκάθαρση και τι γενοκτονία; Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, εθνοκάθαρση είναι: «Το να καταστήσει κάποιος μια περιοχή εθνικά ομογενοποιημένη, χρησιμοποιώντας μέσα όπως τη βία και τον φόβο, προκειμένου να διώξει από την περιοχή εκείνους τους πληθυσμούς που ανήκουν σε μια άλλη εθνική ή φυλετική ομάδα».
 Ενώ γενοκτονία, μια από τις ακόλουθες πράξεις που λαμβάνει χώρα με στόχο την ηθελημένη καταστροφή ή τον αφανισμό ενός μέρους ή μιας ολόκληρης εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας ανθρώπων:
•Την δολοφονία μελών της ομάδας αυτής
•Την πρόκληση σοβαρών σωματικών ή ψυχολογικών τραυμάτων σε μέλη της ομάδας
•Την ηθελημένη επέμβαση στις συνθήκες ζωής των ομάδων αυτών, με στόχο τον φυσικό αφανισμό τους
•Την επιβολή μέτρων με στόχο τον εμποδισμό των γεννήσεων εντός της ομάδας αυτής
•Την βίαιη μετατόπιση παιδιών από την ομάδα αυτή σε μια άλλη ομάδα ανθρώπων».
 Να το θέσω κάπως αλλιώς και χωρίς, βεβαίως, να γίνουν συγκρίσεις μεταξύ των δυο συμβάντων. Η Βουλή της Αλβανίας, έχει αναγνωρίσει με ψήφισμά του, «γενοκτονία Τσάμηδων» από τον Ν. Ζέρβα. Υπάρχει και ημέρα μνήμης, η 22η Ιουνίου. Προσωπικά, θεωρώ ότι γενοκτονία φυσικά δεν υπήρχε αλλάυπήρχε ξεκάθαρα και αναμφισβήτητα, εθνοκάθαρση. Δηλαδή, εκδίωξη με τη βία, όλου του πληθυσμού μουσουλμανικής θρησκείας, με το πρόσχημα ότι «συνεργάστηκαν με τους ναζί». Κατανοεί κανείς εύκολα ότι, συνεργάτες των ναζί, αν υπήρχαν, δεν μπορούσαν να είναι ούτε τα βρέφη ούτε τα παιδιά. Και ούτε, φυσικά, όλος ο πληθυσμός. Ας το αφήσουμε, όμως, αυτό για τους ιστορικούς και την ιστορία και να έρθουμε στην απόφαση της αλβανικής Βουλής.
 Για τους Αλβανούς «πατριώτες» λοιπόν, είτε Τσάμικης καταγωγής είτε απλώς αλβανικής, αφού δεν θεωρώ ότι έγινε «γενοκτονία» αλλά «εθνοκάθαρση», μάλλον πρέπει να θεωρούμαι «προδότης» και «φιλέλληνας». Το δεύτερο, πάντως, δεν το αρνιέμαι. Κι αν για αυτούς είμαι «προδότης», για τους Έλληνες «πατριώτες», είμαι κάτι σαν… «ήρωας»;
 Δύσκολες ερωτήσεις, με πολύ δυσκολότερες απαντήσεις. Για αυτό, πριν προχωρήσουμε σε ταμπέλες, καλό θα ήταν να διαβάσουμε με προσοχή τι λέει ο καθένας αλλά κυρίως, ποιοι είναι οι επίσημοι επιστημονικοί ορισμοί για τα γεγονότα. Και κυρίως, να διαβάσουμε καλά την ιστορία. Όχι, φυσικά, μόνο εκείνη που γράφει αυτά που θέλουμε να διαβάσουμε. Βεβαίως, ούτε «τυφλή» υπακοή σε ψηφίσματα Κοινοβουλίων.
 Η ιστορία είναι κάτι που ξεπερνά τους πρόσκαιρους πολιτικούς συσχετισμούς. Καμιά Βουλή, καμιάς χώρας, όσα ψηφίσματα κι αν κάνει, την ιστορία δεν μπορεί να την αλλάξει. Διότι, σε μια ακραία περίπτωση, ας υποθέσουμε πως μια δοσίλογη Βουλή, ψήφιζε πως «καμιά εθνοκάθαρση ή γενοκτονία δεν έκανε ο Αττατούρκ και ο,τι συνέβη, ήταν «παράπλευρες απώλειες». Θα μπορούσε ποτέ, ο λαός να δεχθεί κάτι τέτοιο; Η ιστορία; Φυσικά και όχι.  Αλλά η «Βουλή» θα είχε ψηφίσει.
 Βεβαίως, τίποτα δεν έχω ούτε με την αλβανική ούτε με την ελληνική Βουλή. Το ότι το καθένα ξεχωριστά, ψήφισαν από τη δική τους πλευρά και αναγνώρισαν «γενοκτονίες», αφορά κυρίως αυτούς. Και ούτε έχει κανείς τη δύναμη ή την επιθυμία, να αμφισβητεί το ένα ή το άλλο γεγονός.
 Ο σεβασμός των νεκρών, όλων των νεκρών που χάθηκαν άδικα, και το μόνο τους «φταίξιμο» ήταν η θρησκεία ή η γλώσσα, είναι αδιαπραγμάτευτος, απόλυτος, ειλικρινής και παντοτινός.
 Ανεξάρτητα αν η λέξη που θα χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει την εξόντωσή τους είναι «γενοκτονία», «εθνοκάθαρση», «έγκλημα πολέμου» ή σκέτο «δολοφονίες». Εκείνο που αλλάζει είναι η επιστημονική, πολιτική, κοινωνική, δημοσιογραφική προσέγγιση. Και πάνω απ” όλα, να υπάρχει η δυνατότητα, με απόλυτο σεβασμό σε αυτούς που χάθηκαν, χωρίς να προσβληθεί η μνήμη τους και να διαστρεβλωθεί η ιστορία, να μπορεί κανείς να εκφράσει ελεύθερα την άποψή του.
 Στην περίπτωση του Φίλη, δεν έγινε. Και το πιο θλιβερό, βγήκαν στο δρόμο οι απόγονοι του Χίτλερ, «αγκαλιασμένοι» με απόγονους των Ποντίων, να διαμαρτυρηθούν και να τον φωνάξουν «προδότη». Και αν από τους ναζί, δεν περιμένει κανείς, ούτε ιστορία να ξέρουν ούτε από σεβασμό της ελευθερίας του Λόγου, από τους απόγονους του μαρτυρικού λαού του Πόντου, απαιτείται.

Πηγή: altsantiri.gr