Στον καπιταλισμό, η χαμηλότερη τιμή συνεπάγεται χαμηλότερες υπηρεσίες γιατί προϋποθέτει χαμηλότερο κόστος. Και απευθύνεται σε ανθρώπους με χαμηλότερες οικονομικές δυνατότητες, οι οποίοι εκ των πραγμάτων έχουν και χαμηλότερες απαιτήσεις (όχι όμως χαμηλότερες ανάγκες, ιδού το πρόβλημα).
Εγώ π.χ., τα τελευταία χρόνια ταξιδεύω σχεδόν πάντα με τη Ryan, είτε πάω στην Κρήτη είτε στη Θεσσαλονίκη, γιατί αυτή τη δυνατότητα έχω οριακά. Αυτό σημαίνει ότι αναλαμβάνω το κόστος να ταλαιπωρηθώ, να μην με εξυπηρετήσει κανείς, να με αφήνουν να περιμένω χωρίς ενημέρωση και ίσως και το ρίσκο να με αφήσουν στην Τιμισοάρα.
Θέλω ωστόσο να σημειώσω, ότι αυτό είναι ένα γεγονός εξοργιστικό, μόνο σε περίπτωση που αντιλαμβάνεσαι τις μεταφορές ως μια κοινωνική υπηρεσία, η οποία πρέπει να είναι προσιτή σε όλους και ταυτόχρονα να παρέχεται με αξιοπρέπεια. Σε αυτή την περίπτωση, και για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει το χρήμα ή το προϊόν που παράγει μια κοινωνία να επιστρέφεται σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό σε αυτές τις υπηρεσίες, δηλαδή να κοινωνικοποιείται. Αυτό προϋποθέτει εξαιρετικά μεγάλη συρρίκνωση της ιδιοκτησίας και της πολυτέλειας. Αυτή γενικά (με πολλές διαφορετικές αποχρώσεις) ήταν η πρόταση όλων των σοσιαλιστικών ρευμάτων που γεννήθηκαν στον 19ο και τον 20ό αιώνα.
Είναι νομίζω σημαντικό να ξέρουμε, ότι αρνούμενοι αυτή την πρόταση, συναινούμε στο να μπορείς να πηγαίνεις Θεσσαλονίκη με ιδιωτικό τζετ αν έχεις, με καλή αεροπορική εταιρεία και πρώτη θέση αν δεν έχεις, με τη Ryan με ρίσκο να πας στην Τιμισοάρα να κάνεις μνημόσυνο στα θυματα του Τσαουσέσκου αν δεν έχεις καθόλου ή με τον βραδινό καρβουνιάρη με τις θέσεις ορθίων και την οσμή χιλίων παπουτσιών αν βγάζεις 600 ευρώ το μήνα ή είσαι μετανάστης.
Μπορείς να παλέψεις για τον σοσιαλισμό ή για να αποκτήσεις τζετ. Ό,τι σου φαίνεται πιο εύκολο από τα δύο.
Αλιεύσαμε από το facebook του Γιάννη Ανδρουλιδάκη
