Ακολουθεί απόσπασμα από το κεφάλαιο ΣΤ του βιβλίου Ιστορίας της Α Γυμνασίου του 2453
Η αγορά χρυσού γνώρισε άνθηση την περίοδο κρίσης στην Ελλάδα. Δαχτυλίδια γάμου, βαφτιστικοί σταυροί, ρολόγια χειρός αγοράζονταν καθημερινά από κοσμηματοπωλεία της Ελλάδος. Και αυτά αργότερα λόγω έλλειψης χρημάτων κατέληγαν σε τοκογλύφους που αγόραζαν χρυσό σε εξευτελιστικές τιμές. Η εκμετάλλευση ανθρώπινης ανάγκης από χρυσοθήρες εκτός από ανήθικη πράξη, μύριζε και απάτη. Μια κοινωνική αριστερή κυβέρνηση δεν μπορούσε να επιτρέψει την εκμετάλλευση των πολιτών της. Με αστραπιαίες κινήσεις από εισαγγελείς και αρχές μπόρεσε να αποπροσανατολίσει την εγκληματική οργάνωση και να οδηγήσει τα μέλη της στην φυλακή. Όλα ήταν σχεδιασμένα στην εντέλεια και για αυτό τον λόγο οι κατηγορούμενοι μετά από λίγες μέρες αφέθηκαν ελεύθεροι να επιστρέψουν στις δουλειές τους.
Η οργάνωση συνέχιζε το κοινωνικό της έργο, έχοντας πλέον την υποψία ότι παρακολουθείται από τις διωκτικές αρχές. Μετά την αποκάλυψη ότι η μεταφορά χρυσού στην Τουρκία ήταν νόμιμη και χωρίς δασμούς, άρχισε η εξαγωγή και άλλων προϊόντων παρόμοιου χρώματος. Έτσι η εταιρεία επεκτάθηκε στον τομέα της χειροτεχνίας με το εμπόριο χρυσόχαρτου και χρυσόσκονης. Επίσης,μετέφερε χρυσόμαλλα είδη ένδυσης και εισέβαλλε στον τομέα της αλιείας με την εξαγωγή χρυσόψαρων. Τέλος,με την τέλεια παραπλάνηση, έκανε εξαγωγές μηχανημάτων τυχερών παιχνιδιών, τα οποία για να καλύπτουν τις προδιαγραφές που θέσπιζε η Ευρώπη, ονομάστηκαν «Χρυσοχέρης». Παράλληλα τα συρτάρια με τα τιμαλφή των σπιτιών άδειαζαν με αντάλλαγμα μια φρατζόλα ψωμίγεμισμένη με τυρί Φιλαδέλφεια. Αυτά μεταφέρονταν λιωμένα στα παράλια της Μικράς Ασίας για την κατασκευή κιόνων για το εξοχικό του προέδρου της Τουρκίας στην Αττάλεια. Επειδή σε πολλές περιπτώσεις το λιώσιμο δαχτυλιδιών, όπως βέρες, εμφάνισε επιπλοκές, σε κολώνες της νέας κατοικίας του Σουλτάνου, υπήρχαν επιγραφές όπως «Δήμητρα 22-4». Έτσι η δυναμική της επιχείρησης του Έλληνα χρυσοθήρα γιγαντώθηκε, με αποτέλεσμα να μπει στους 100 πιο πλούσιους στην λίστα του Φορμπς.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πλέον συνειδητοποίησαν ότι είχαν να κάνουν με έναν νέο κροίσο και έπρεπε να περιορίσουν την δράση του. Έτσι αποφάσισαν να επιβάλλουν δασμούς 95% στα προϊόντα που εισάγονται στην Τουρκία. Λογάριαζαν όμως χωρίς το επιχειρηματικό μυαλό του. Η τοποθέτηση του τέως Δημάρχου Αμαρουσίου στο τιμόνι της περιφέρειας Αττικήςήταν η απαρχή του λεγόμενου «Χρυσού Αιώνα του Γιώργου». Λάτρης των χρυσών ντιβανιών και κουρτινόξυλων, είχε αποφασίσει την μετατροπή του Λεκανοπεδίου της Αττικής σε σύγχρονο Λας Βέγκας με χρυσές αποχρώσεις. Ο λόφος της ακρόπολης διακοσμήθηκε με χρυσά αγάλματα, οι εκκλησίες με χρυσούς τρούλους και τα γήπεδα με χρυσές μπάλες όμοιες με το βραβείο της ΦΙΦΑ. Επίσης η βουλή ενισχύθηκε με επιπλέον χρυσά αυγά, που πρωτοεμφανίστηκαν στα παλαιά ανάκτορα στις εκλογές του 2012. Τέλος ανέλαβε την διαχείριση του «Χρυσού Οδηγού» τηλεφώνων, της εφημερίδας «Χρυσή Ευκαιρία» και του βραβείου μαγειρικής «Χρυσοί Σκούφοι». Μέσα σε λίγα χρόνια, με άμεσο και έμμεσο τρόπο, η μεγαλύτερη περιφέρεια της Ελλάδας στην ουσία του άνηκε.
Πλέον η εταιρεία τοκογλύφων έγινε ένας παγκόσμιος κολοσσός. Κατασκεύασε έναν γιγαντιαίο ουρανοξύστη 200 ορόφων στα Πατήσια για να στεγάσει τα κεντρικά γραφεία και αντικατέστησε το λογότυπό της με ένα δαγκωμένο παϊδάκι, αντιγράφοντας την Apple. Hελληνική δικαιοσύνη όμως ήταν σίγουρη ότι η οργάνωση είχε πέσει στη παγίδα που είχε στηθεί. Είχαν παρατηρηθεί χρηματικά ποσά στους τραπεζικούς λογαριασμούς πολύ μεγαλύτερα από αυτά που είχαν δηλωθεί. Έτσι προχώρησαν σε συλλήψεις 1500 ατόμων για συμμετοχή στην εγκληματική οργάνωση και απάτη. Όμως και πάλι οι εισαγγελείς τα έκαναν θάλασσα. Μέσα στις τρεις σελίδες της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, υπήρχε μια παράγραφος που άφηνε παραθυράκι στους τοκογλύφους. Σύμφωνα με αυτήν, έργα τα οποία συντελούσαν στην πολιτισμική εξέλιξη και στην διαμόρφωση του αστικού περιβάλλοντος όχι μόνο είχαν πλήρη φοροαπαλλαγή, αλλά δικαιούνταν και επιπλέον επιχορήγηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έτσι όλοι αφέθηκαν ελεύθεροι για ακόμα μια φορά. Μάλιστα ο αρχηγός της οργάνωσης διεκδίκησε δικαστικά αποζημίωση ύψους ενός δισεκατομμυρίου ευρώ, για τον ένα μήνα που έμεινε συνολικά στις φυλακές άδικα. Τελικά επήλθε συμβιβασμός μεταξύ χρυσοθήρα και κράτους στα 800 εκατομμύρια ευρώ. Μετά από όλα αυτά, ο μεγιστάνας επιχειρηματίας αποφάσισε να εγκαταλείψει τον κλάδο «αγοράζω χρυσό», καθώς και την Ελλάδα. Πήρε λοιπόν το σύνολο της περιουσίας του και μετακόμισε στην γενέτειρα του, το Μπέλο Οριζόντε της Βραζιλίας, όπου ασχολήθηκε με την καλλιέργεια χλόης προς κάπνισμα.
