Το info-war.gr εγκαινιάζει μια νέα στήλη με τις σημαντικότερες αναλύσεις που αλιεύσαμε την εβδομάδα που πέρασε από το διεθνή Τύπο. Δεν συμφωνούμε αναγκαστικά με όλες, αλλά τις θεωρούμε αρκετά ενδιαφέρουσες ώστε να σας τις προτείνουμε.
O οικονομολόγος Μάικλ Ρόμπερτς επιχειρεί μια πολύ ενδιαφέρουσα μαρξιστική ανάλυση για την άνοδο των νεοναζί στις εκλογές της Σουηδίας. Η θεωρία, λέει, του «παιδιού θαύματος» της μικτής οικονομίας όπου ο καπιταλισμός «αναγκάζεται» να προσφέρει ένα κράτος πρόνοιας… μας άφησε χρόνους. Ο τρίτος δρόμος της Σουηδίας, ήταν πάντα μια αυταπάτη.
Δέκα χρόνια μετά την χρεοκοπία της Lehman Brothers, που πυροδότησε την παρ’ολίγον ολοκληρωτική κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, ο Ντέιβιντ Βέσελ από το ίδρυμα Brookings παρουσιάζει την εικόνα της κρίσης – πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το 2007-2008 –μέσα από 86 γραφήματα. Αρκεί να δει κανείς τις πρώτες σελίδες για να καταλάβει ότι δεν έφταιγε η απληστία μερικών χρηματιστών, αλλά η βαθιά σήψη ολόκληρου του συστήματος.
Από την πλευρά του ο Αντίτια Τσακραμπόρτι, κατά την άποψή μας ο καλύτερος οικονομικός αναλυτής του Guardian, αναρωτιέται αν μάθαμε κάτι από την κρίση, δέκα χρόνια μετά. Και φυσικά η απάντηση είναι… απολύτως τίποτα.
Επίσης από τις σελίδες του Guardian, o πανεπιστημιακός Γκρέγκορ Γκαλ, υποστηρίζει ότι η ανθρωπότητα είναι πλέον σε θέση να περάσει στην εβδομάδα τεσσάρων εργάσιμων ημερών (28 ώρες) χάρη στην ανάπτυξη της τεχνολογίας και της παραγωγικότητας της εργασίας. Ευτυχώς, σε αντίθεση με ορισμένα βρετανικά συνδικάτα, που παρουσίασαν την ιδέα σαν win-win για τους εργαζόμενους και τα αφεντικά τους, ο Γκαλ δεν έχει αυταπάτες. Η επίτευξη ενός τέτοιου στόχου απαιτεί σύγκρουση με τους εργοδότες.
Ο συγγραφέας Cory Doctorow από το Electronic Frontier Foundation παρουσιάζει όσα θέλατε να ξέρετε για τις πρόσφατες αποφάσεις του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και τις επιπτώσεις τους στην ελευθερία του λόγου. Χάσαμε το Ιντερνετ λέει, αλλά ήρθε η στιγμή να αντεπιτεθούμε.
Μήπως δεν φταίει μόνο ο Τραμπ και οι κυρώσεις τις οποίες επέβαλε στην Τουρκία για την ελεύθερη πτώση του τουρκικού νομίσματος, αναρωτιέται η οικονομολόγος Αν Πέτιφορ (την είδατε στο ντοκιμαντέρ This is not a coup) στον Independent. Η Πέτιφορ προσθέτει στην εξίσωση τις επιπτώσεις που είχε στις αναπτυσσόμενες οικονομίες η απόφαση της ομοσπονδιακής τράπεζας των ΗΠΑ να αυξήσει τα επιτόκια – γεγονός που προκάλεσε εκροή κεφαλαίων από την περιφέρεια του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Μια από τις πολλές παραμέτρους που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας για να καταλάβουμε και την κρίση της Αργεντινής αλλά και της Ινδίας.
Στο περιοδικό Jacobin η Σαϊρα Ραιφέ μιλά για την νεοφιλελεύθερη αντεπανάσταση του Ιράν, η οποία απειλεί τη σταθερότητα της ιρανικής κοινωνίας (και της ιρανικής αριστεράς) εξίσου με τις αμερικανικές κυρώσεις.
Ο οικονομολόγος Ντιν Μπέικερ, τον οποίο γνωρίσατε και από το ντοκιμαντέρ μας Catastroika εξηγεί γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος – για εμάς τους καταναλωτές – να πανηγυρίζουμε για το γεγονός ότι η χρηματιστηριακή αξία της Apple και της Amazon ξεπέρασε το ένα τρισεκατομμύριο δολάριο – εκτός φυσικά αν έχετε μετοχές.
Αν και ελαφρώς παλιό για να συμπεριληφθεί στα κείμενα αυτής της εβδομάδας, αποφασίσαμε να προσθέσουμε και το κείμενο του New Yorker για τον Φράνσις Φουκουγιάμα να αναβάλει το τέλος της ιστορίας. Η αλήθεια είναι ότι το έχει κάνει εδώ και χρόνια αλλά τώρα προσθέτει στη σκέψη του και μερικές ενδιαφέρουσες σκέψεις για την απειλή των identity politics. Τροφή για σκέψη που πάντα πρέπει να διαβάζεται με μια πρέζα αλάτι (with a pinch of salt) που λένε και οι αγγλοσάξονες.
Τέλος ο Μπέρνι Σάντερς, σε κείμενό του για τον «άξονα του αυταρχισμού» που επεκτείνεται σε όλο τον κόσμο τολμά να τα βάλει, με δυο παραδοσιακούς συμμάχους των ΗΠΑ, τη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ. Αν και αποφεύγει να χρησιμοποιήσει τη λέξη «σοσιαλισμός», στις προτάσεις που καταθέτει συγκρούεται και με την παλιά τάξη πραγμάτων των φιλελεύθερων και τους ολιγάρχες που αυτοί υπηρετούσαν. Ένα μικρό βήμα για τα δεδομένα της ευρωπαϊκής αριστεράς, ένα μεγάλο βήμα για τις ΗΠΑ.
O Guardian ζήτησε από τον Γιάνη Βαρουφάκη να σχολιάσει το άρθρο του Σάντερς.
Α.Χ.
