Γράφει ο Γ. Ανδρουλιδάκης
Μέσα σε 10 χρόνια το αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο Εμπρός πρόσφερε περισσότερα από όσα μπορεί να συγκρατήσει κανείς.
Εκατοντάδες θεατρικές παραστάσεις, εκατοντάδες εκδηλώσεις, πολιτιστικά δρώμενα, διαρκείς εκθέσεις, φεστιβάλ, θεματικές εβδομάδες, κινηματογραφικές προβολές και αφιερώματα, συζητήσεις για τα πάντα, συνεισφορά στην κοινωνική καλλιέργεια και κουλτούρα, στην αντιφασιστική στάση ζωής, στην ελευθερία και πάντα χωρίς αντίτιμο.
Σήμερα στις 8 το πρωί, οι χωροφύλακες του Χρυσοχοΐδη μπήκαν μέσα, ξήλωσαν όλη αυτή την ανθρώπινη πολιτιστική δημιουργία και ύψωσαν τσιμέντα για να μη μπει κανείς άλλος μέσα.
Στη θέση του, είναι κιόλας βέβαιο, θα γίνει κάτι που θα προσφέρει πολύ λιγότερα και θα κοστίζει πολύ περισσότερο. Κι αυτό μπορεί να μας θυμίζει πάντα γιατί ακριβώς υπάρχει η καταστολή και ο κρατικός αυταρχισμός.
Εύλογα ο καθένας θυμάται περισσότερο τη δική του συμβολή σε αυτήν την παραγωγή πολιτισμού, και για εμάς στον Ροσινάντε αυτή υπήρξε πρωτίστως η διοργάνωση των τριών πρώτων φεστιβάλ Galopar, που το Εμπρός τα φιλοξένησε.
Εδώ τον Οκτώβριο του 2016, στην εκδήλωση για τα 80 χρόνια από την Ισπανική Επανάσταση, στην άκρη αριστερά, δίπλα σε πολύ καλούς/ές φίλους/ες και συντρόφους/ισσες από την Ισπανία και την Ελλάδα.
Θα ‘ρθει μια μέρα σε αυτόν τον κόσμο, που οι κοινωνίες θα παράγουν πολιτισμό έτσι όπως γινόταν στο Εμπρός: ελεύθερα, δημόσια, πολύμορφα, χωρίς αντίτιμο. Θα είναι ένας κόσμος χωρίς χωροφύλακες.
