Αλιεύσαμε από το facebook του Γιάννη Προβολή άρθρουΑνδρουλιδάκη
Η ιστορία με την «37χρονη» που περιέλουσε από το μπαλκόνι της με πετρέλαιο τέσσερα κοριτσάκια 12 και 13 ετών γιατί την ενοχλούσαν, είναι νομίζω εντελώς χαρακτηριστική της ελληνικής κοινωνίας εδώ και λίγα χρόνια.
Αρκεί να κοιτάξει κανείς γύρω του για να διαπιστώσει ότι μια σειρά «αποτυχιών» των τελευταίων χρόνων (πρώτα η συνολική αποτυχία του «ελληνικού ονείρου» που εκφράστηκε με την οικονομική κρίση, έπειτα η αποτυχία των κοινωνικών κινημάτων που γεννήθηκαν για να απαντήσουν σε αυτήν) έχει δημιουργήσει αργά αλλά σταθερά έναν κοινωνικό σχηματισμό διαιρεμένο σε ασυνάρτητες φατρίες, οι οποίες φιλοξενούν αγανακτισμένους εγωισμούς και προωθούν τον διαρκή ανταγωνισμό μεταξύ νεόκοπων ταυτοτήτων από τις οποίες αρπάζονται κουρασμένοι άνθρωποι.
Συνειδητοί μεσήλικές εναντίον ασυνείδητων νέων, απελευθερωμένοι νέοι εναντίον υποταγμένων γέρων, υποψιασμένοι εναντίον κορόιδων, ορθολογιστές εναντίον ψεκασμένων, ντόπιοι εναντίον προσφύγων (αυτό είναι το πιο σταθερό από όλα), κάθε άποψη μετατρέπεται σε ιερό φωτόσπαθο πολεμικής που παίρνει τα κεφάλια των επικίνδυνων εχθρών. Μέχρι οπαδοί της χειραφέτησης των ζώων (sic) επιτέθηκαν χθες, διάβασα, σε πρωτοβουλία που στειρώνει αδέσποτα.
Με χαρά ο δημόσιος λόγος προωθεί αυτό το κούνημα του δακτύλου από τον έναν στον άλλον και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας ακολουθεί, συνειδητά ή όχι.
Αυτό το θατσερικό όνειρο, όλοι εναντίον όλων και κανείς εναντίον των δομών, νομίζω ότι εξηγεί και τον λόγο για τον οποίον ο δημοφιλέστερος δημόσιος άνδρας στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είναι κάποιος που τη μέρα που συμπληρώσαμε 10.000 νεκρούς φωτογραφήθηκε χαρούμενος να αγοράζει τσουρέκια. Αυτή η στάση ενσωματώνει τελικά το πραγματικό, το βαθύ όνειρο αυτού του φατριαστικού θυμού που έχει κυριαρχήσει στις κοινωνικές σχέσεις.
Εγώ τουλάχιστον πείστηκα και θα τον ψηφίσω την επόμενη φορά.
