Αλιεύσαμε από το facebook του Γιάννη Ανδρουλιδάκη
Παρακολουθώ τον καβγά που ξεκίνησε ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τους «περιορισμούς» στην ψήφο των «απόδημων Ελλήνων και της ομογένειας» (sic) και αν θα πρέπει να αρθούν. Στα μάτια μου και μόνο που άνοιξε αυτή η συζήτηση πρόκειται για έναν ακόμη θρίαμβο της κυβέρνησης. Τον οποίον υποβοηθά και η σπουδή της βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ να πει ότι οι περιορισμοί είναι απαράδεκτου και θα καταργηθούν (!), με αποτέλεσμα να φέρει ο Βορίδης τροπολογία όπου τους καταργεί.
Επωφελούμαι της ευκαιρίας για να ξαναμιλήσω για αυτό που θεωρώ ότι είναι το ουσιαστικό ζήτημα σε αυτή την υπόθεση: Ο «απόδημος ελληνισμός» και η «ομογένεια» δεν έχουν καμία δουλειά να αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου στις ελληνικές εκλογές. Είναι άσχετοι με τα ζητήματα που κρίνονται σε αυτές (όσα κρίνονται τέλος πάντων) και από την όποια ψήφο τους δεν θα έχουν κάποιο όφελος και κυρίως, δεν θα έχουν την παραμικρή συνέπεια.
Αν υποθέσουμε ότι η εκλογή κυβέρνησης στην Ελλάδα καθορίζει ως έναν βαθμό το σύστημα υγείας, το εκπαιδευτικό σύστημα, την φορολογική πολιτική, το πλαίσιο των εργατικών δικαιωμάτων κ.λπ. που θα ισχύει στη χώρα, δεν καταλαβαίνω πραγματικά γιατί να ψηφίζει για αυτό η Τζόαν Πάπος από τη Νεβάντα, η οποία θα εξακολουθήσει να υπόκειται στις σχετικές ρυθμίσεις της Νεβάντα. Βρίσκω αντίθετα ότι αυτή είναι μια εντελώς φυλετική διάσταση της δημοκρατίας, η οποία ανάγεται βέβαια στα λόμπι.
Αντίθετα, στην Ελλάδα ζουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι επηρεάζονται από το ελληνικό σύστημα υγείας, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, την πολιτική για τα δικαιώματα και τους φόρους, και οι οποίοι δεν έχουν δικαίωμα ψήφου: είναι οι μετανάστες και οι μετανάστριες. Αυτοί και αυτές είναι που θα έπρεπε να αποκτήσουν αυτό το δικαίωμα, το οποίο άπτεται του δικαιώματος ενός ανθρώπου να επηρεάζει τα πράγματα που καθορίζουν τη ζωή τους, και αυτή θα έπρεπε να είναι η αγωνία μιας προοδευτικής και όχι αντιδραστικής και πολιτικάντικης αντίληψης.
Ψηφίζουμε που ψηφίζουμε, όσοι ψηφίζουμε, μαζί με τα αφεντικά μας για ένα ανύπαρκτο κοινό δημόσιο συμφέρον, μας έλειπε να έχουν γνώμη και οι ΑΧΕΠΑΝΣ αν θα έχει αστυνομία στα πανεπιστήμια.
