Πηγή: Vice
Μελπομένη Μαραγκίδου
«Μου είναι πολύ εύκολο να πεθάνω ξεχασμένος, αποτυχημένος, χρεοκοπημένος. Μου είναι όμως πολύ δύσκολο να πεθάνω με ηθικό στίγμα».
Όταν καλώ τον Δημήτρη Αποστολάκη στο κινητό του για να κανονίσουμε αυτή την συνέντευξη του λέω να αποθηκεύσει το τηλέφωνό μου σε περίπτωση που χρειαστεί κάτι. «Δεν αποθηκεύω κανέναν για να έχω τη μαγεία της έκπληξης», μου απαντά. Αυτή η λεπτομέρεια είναι ένα μικρό μόνο δείγμα της μαγείας του ίδου του Δημήτρη Αποστολάκη, που μπορεί κανείς να την καταλάβει ακόμα περισσότερο όταν ακούσει τα τραγούδια με τους Χαΐνηδες ή ακόμα καλύτερα όταν έχει την τύχη να τον δει από κοντά σε κάποια συναυλία ή να συνομιλήσει μαζί του.
Τον συναντάω ένα πρωινό σε ένα παρκάκι στις σκιές του Λόφου του Φιλοπάππου με αφορμή τις τελευταίους του εμφανίσεις με τους Χαΐνηδες στον Σταυρό του Νότου.
VICE: Πού μεγαλώσατε;
Δημήτρης Αποστολάκης: Μεγάλωσα σε ένα χωριό της Κρήτης. Σε μικρή ηλικία ξεκίνησα να μαθαίνω λύρα. Αρχικά ήταν δύσκολα γιατί το χωριό μου δεν είχε λυράρη εκείνη την εποχή. Η εκπαίδευσή μου στη λύρα συνεχίζεται από τότε. Θεωρώ τον εαυτό μου πάντα μαθητή.
Θυμάστε ποιος σας έδωσε την πρώτη σας λύρα;
Ναι. Ο πατέρας μου. Ξέρετε ήθελα να πάρω λύρα και μου είχε κολλήσει στο μυαλό αυτή η σκέψη πολύ έντονα. Επειδή όμως ήμουν καλός μαθητής στο σχολειό, πράγμα παράξενο εκείνη την εποχή για αγροτόπαιδο, οι γονείς μου φοβόντουσαν όπως μου έλεγαν ότι “θα παρατούσα τα γράμματα” κι έτσι δεν μου έπαιρναν λύρα. Οπότε εγώ κατέφυγα σε μια στάση διαμαρτυρίας, δηλαδή έκοψα οποιαδήποτε επικοινωνία με τους γονείς μου. Μου έλεγαν “Δημήτρη θα διαβάσεις;” “Λύρα”, απαντούσα. “Δημήτρη θα φας;” “Λύρα”, έλεγα με ένα βλέμμα τελείως ψυχρό στο υπερπέραν. Ό, τι και να μου έλεγαν το μόνο που έλεγα ήταν “λύρα”. Οπότε ο πατέρας μου το αποφάσισε. Το είπε σε έναν λυράρη φίλο του, τον Μανώλη Ανδρουλάκη, πατέρα του τραγουδιστή Νίκου Ανδρουλάκη και μου πήρε μια λύρα.
Και πώς μάθατε να παίζετε;
Δεν είχα ούτε κασετόφωνο, ούτε μέσο αναπαραγωγής, ούτε λυράρη στο χωριό. Και πάρα πολλά παιδιά ήταν έτσι δεν ήμουν μόνο εγώ. Οπότε περιμέναμε πότε θα γίνει ένας γάμος ή ένα πανηγύρι και πηγαίναμε και ακούγαμε τον λυράρη όλη τη νύχτα προσηλωμένοι στα χέρια του, το τραγούδι του, στο δοξάρι του, τα δάχτυλά του. Μετά πηγαίναμε στο σπίτι και προσπαθούσαμε να αναπαράξουμε αυτό που ακούσαμε, φυσικά με πενιχρά αποτελέσματα. Οπότε σαν παιδιά είχαμε κλάματα, στενοχώριες, απογοητεύσεις και λίγο λίγο κάθε μέρα έτσι ξεκινήσαμε να μαθαίνουμε, όπως πάρα πολλά παιδιά τότε στην ελληνική περιφέρεια.
Μετά όμως δεν αφήσατε τα γράμματα.
Όχι, γιατί κατάλαβα αυτό που λέει και ο Μιγιαμότο Μουσάσι. Ότι αποκλείεται να μάθεις καλά μια Τέχνη αν δεν μάθεις και μία άλλη. Ο Μιγιαμότο Μουσάσι ήταν περίφημος ξιφομάχος της Ιαπωνίας.
Κι αρχίζετε να έχετε κλίση προς τις θετικές επιστήμες;
Μου άρεσαν και οι υπόλοιπες επιστήμες, δεν ήταν κάποιο μάθημα που μου φαινόταν υποδεέστερο των υπολοίπων. Σκεφτείτε ότι στις Πανελλαδικές παρόλο που ήθελα να σπουδάσω φυσικός και ήταν αυτή η πρώτη μου και μοναδική επιλογή, πήγαινα και στις άλλες Δέσμες και παρακολουθούσα Ιστορία, Κοινωνιολογία. Δεν ανεχόμουν να γίνω μονομερής. Μου άρεσε η εξειδίκευση, αλλά απεχθανόμουν την μονομέρεια.
Η πορεία σας μετά το σχολείο ποια είναι;
Πετυχαίνω στην πρώτη μου επιλογή να μπω στο Φυσικό του Πανεπιστημίου Κρήτης και κάποια στιγμή δημιουργείται το συγκρότημα Χαΐνηδες.
Εκεί άρχισε να σας γοητεύει περισσότερο η μουσική από τη φυσική;
Όχι. Τρεις αγάπες θεμελιακές γνώρισα στη ζωή μου και ποτέ δεν τις παράτησα. Το διάβασμα, η μουσική και τα τελευταία χρόνια τις πολεμικές τέχνες.
Αυτήν την περίοδο τί διαβάζετε;
Πολλά. Διαβάζω παράλληλα διάφορα βιβλία. Συνήθως τα γεγονότα με επιλέγουν. Τα βιβλία έρχονται σε μένα. Λέμε στις πολεμικές τέχνες ότι ο μεγάλος πολεμιστής είναι ακίνητος. Παντελώς ακίνητος. Γιατί στην ουσία έχει τον τρόπο, την ειλικρίνεια και την αγνότητα στην ψυχή να κινείται ο χωροχρόνος γύρω του.
Και φτάνουμε σε αυτή σας την αγάπη. Τι πολεμικές τέχνες κάνετε;
Κάνω διάφορες πολεμικές τέχνες και αθλήματα: Tai Chi Yang Style, Tai Chi Chuan Chen Style, πυγμαχία, Ninpo Taijutsu και κάποιες άλλες δευτερευόντως.
