Αλιεύσαμε από το facebook του Dimitris Tsirkas
Το ευρωκοινοβούλιο είναι ένας διακοσμητικός θεσμός που η κύρια λειτουργία του είναι ιδεολογική, να δίνει δηλαδή, μια επίφαση δημοκρατικότητας στο γραφειοκρατικό, τεχνοκρατικό και αντιδημοκρατικό μόρφωμα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι αυτό, τόσο οι πολίτες όσο και τα κόμματα αντιμετωπίζουν τις ευρωεκλογές με σχετική αδιαφορία. Ως μια ευκαιρία για να καταγραφεί η δυσαρέσκεια ή η υποστήριξη προς την εκάστοτε κυβέρνηση και να αποτυπωθούν οι τρέχοντες πολιτικοί συσχετισμοί.
Τα κόμματα συνήθως επιλέγουν ως υποψήφιους μη επαγγελματίες πολιτικούς και ονόματα «κράχτες» για διαφορετικά ακροατήρια, μήπως και αποσπάσουν ψήφους πέρα από τις παραδοσιακές τους δεξαμενές. Σε κάθε ευρωεκλογές βλέπουμε να παρελαύνουν πρώην ποδοσφαιριστές, μοντέλα, ηθοποιοί, δημοσιογράφοι κ.ο.κ. Το δέλεαρ για όλους αυτούς είναι μια άνετη και ακριβοπληρωμένη αργομισθία στις Βρυξέλλες. Ένα άλλο κριτήριο επιλογής υποψηφίων είναι το ποιους θέλει ο πρόεδρος του κόμματος να διώξει από τα πόδια του. Σε αυτή την περίπτωση, η ευρωβουλή είναι ένας τιμητικός τρόπος απόσυρσης (βλ. Μεϊμαράκης).
Με άλλα λόγια, μικρή σημασία έχει η συζήτηση για το ποιοι θα πάνε τελικά στις Βρυξέλλες. Το σκάνδαλο στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι η παρουσία του τάδε κοσμικού φελλού ή του δείνα βύσματος στα ευρωψηφοδέλτια των κομμάτων. Το σκάνδαλο είναι ο ίδιος ο θεσμός του ευρωκοινοβουλίου που αντί να κατοχυρώνει τη δημοκρατία στην Ευρώπη, δημιουργήθηκε για να διασκεδάζει την παντελή έλλειψή της.
