Πηγή: Πριν
Δανάη Σαραντοπούλου
Ο θάνατος του Κιθ Φλιντ, τραγουδιστή των Prodigy, το πρώτο σαββατοκύριακο του Μαρτίου, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στη μουσική σκηνή. Η νοσταλγία και η απογοήτευση χτύπησαν την πόρτα των εφήβων των 90s, που τα τελευταία χρόνια βλέπουν τα μουσικά τους είδωλα να εξαφανίζονται ένα-ένα.
Ο Φλιντ, ως γνήσιο τέκνο της rave σκηνής, γνώρισε τον Λίαμ Χάουλετ σ’ ένα rave κλαμπ του Μπρέιντι και, λίγο καιρό μετά, σχημάτισαν, μαζί με τον φίλο του Λιρόι Θόρνχιλ, τους Prodigy. Το αρχικό σχέδιο ήταν οι Prodigy να αποτελούν ένα μουσικοχορευτικό σχήμα, με τον Χάουλετ στο DJ set και τους δύο άλλους να εκτελούν χρέη χορευτή. Έτσι, στα πρώτα δύο στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος ο Φλιντ δεν συμμετείχε. Το 1996, όμως, ανέλαβε για πρώτη φορά χρέη frontman στο τραγούδι Firestarter και η μπάντα εκτοξεύτηκε στα ύψη. Το Firestarter, μαζί με το Breathe θεωρούνται τα πιο επιτυχημένα κομμάτια της μπάντας και την εδραίωσαν στο μουσικό στερέωμα, ως ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα ηλεκτρονικής μουσικής.
Οι Prodigy, ως εκπρόσωποι του rave νεανικού ρεύματος της εποχής, εξέφραζαν τη γενιά του ’90, μια γενιά αμφισβήτησης και αντίστασης στην έκρυθμη πολιτική κατάσταση και την εμπορευματοποίηση της μουσικής, η οποία έδειχνε το πρόσωπό της μέσα από την άνοδο της Britpop και, γενικότερα, της pop κουλτούρας. Ο δεύτερος δίσκος τους Music for the Jilted Generation ήρθε σαν απάντηση στο νόμο περί ποινικοποίησης της rave μουσικής και των rave parties, που τότε θεωρούνταν χώρος διαφθοράς των νέων. Το έντονο στυλ -μουσικό και ενδυματολογικό- του Φλιντ, τον έκανε να θεωρείται απειλή από τους πουριτανούς ενήλικες Βρετανούς, που πάσχιζαν να «προστατεύσουν» τα παιδιά τους από την έξαρση των εξαρτήσεων.
Παρά την αρνητική κριτική, με την οποία ήρθαν πολλές φορές αντιμέτωποι, οι Prodigy έσπασαν τα στεγανά της αυστηρά κατηγοριοποιημένης μουσικής σκηνής της δεκαετίας του 1990. Μέχρι τότε, τα όρια μεταξύ ροκ, πανκ και ηλεκτρονικής μουσικής ήταν χαραγμένα ξεκάθαρα, κάτι που δεν απέτρεψε τον Φλιντ από το να δημιουργήσει μια πανκ περσόνα, που χάριζε στα samples του Λίαμ Χάουλετ σκληρά φωνητικά. Παρά την αμφιλεγόμενη προσωπικότητά του, ήταν ιδιαίτερα αγαπητός από το κοινό και πολλοί ήταν εκείνοι, που τον θεωρούσαν ίνδαλμα εξέγερσης και αντίδρασης. Γι’ αυτό και στην ρευστή, πολιτικά, Ελλάδα του ’90, οι Prodigy ήταν ιδιαίτερα αγαπητοί και όλες τους οι συναυλίες ήταν ιδιαίτερα επεισοδιακές.
Ο Φλιντ ήταν το σύμβολο μιας κατατρεγμένης για τα μουσικά της -και όχι μόνο- γούστα γενιάς. Τα παιδιά των 90s έζησαν τη γέννηση και το θάνατο ενός μουσικού θρύλου και αυτός είναι ο λόγος που ο θάνατός του τους τάραξε τόσο. Ένα μήνα πριν τη συμπλήρωση 25 χρόνων από την αυτοκτονία του Κερτ Κομπέιν, η «Generation Χ» είδε άλλο ένα είδωλό της να αφαιρεί τη ζωή του. Κι ακόμη κι αν τα αίτια της αυτοκτονίας του δεν έχουν γίνει γνωστά, ο Κιθ Φλιντ θα προστεθεί στη μακρά λίστα των μουσικών «ηρώων» που τα έβαλαν με το σύστημα, γνώρισαν την αποθέωση και δεν άντεξαν τη ματαιοδοξία και την καταπίεση της φήμης.
