Ο νέος κύκλος συσσώρευσης του ελληνικού καπιταλισμού είναι εδώ!
Του Λεωνίδα Βατικιώτη
Τα στοιχεία που ανακοίνωσε η ICAP από την επεξεργασία των ισολογισμών 10.319 επιχειρήσεων οι οποίες δημοσίευσαν οικονομικές καταστάσεις τα δύο τελευταία έτη προκύπτει ότι για ένα τμήμα του ελληνικού κεφαλαίου η κρίση εδώ και χρόνια αποτελεί παρελθόν. Το 2017 ήταν η τρίτη συνεχόμενη χρονιά, μετά το 2015 και το 2016, που ο ιδιωτικός τομέας βελτίωσε σημαντικά τα αποτελέσματά του, αφήνοντας για πάντα πίσω τα δύσκολα χρόνια της συρρίκνωσης των κερδών.
Στο συγκεκριμένο δείγμα επιχειρήσεων ο κύκλος εργασιών του 2017 παρουσίασε αύξηση κατά 10,1% (φθάνοντας τα 117 δισ. ευρώ), τα μικτά κέρδη κατά 6,5% και τα λειτουργικά κέρδη 26% (φθάνοντας τα 6 δισ.), ενώ όπως παρατηρεί και η ICAP «εντυπωσιακή αύξηση σημειώθηκε και στο τελικό καθαρό αποτέλεσμα του συνόλου των εταιρειών. Συγκεκριμένα, το 2017 καταγράφτηκαν κέρδη προ φόρου ύψους 4,4 δισ. ευρώ αυξημένα κατά 25% έναντι της προηγούμενης χρήσης». Τα δε συνολικά κέρδη EBITDA (προ φόρων, αποσβέσεων και τόκων) διευρύνθηκαν κατά 17% ανερχόμενα στο ποσό των 12,5 δισ. ευρώ!
Αξίζει να σημειωθεί ότι από τις παραπάνω εταιρείες (στις οποίες δεν περιλαμβάνονται τράπεζες κι ασφαλιστικές) το 63% ήταν κερδοφόρες και το 37% ζημιογόνες, όταν το 2016 τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν 60% και 40%. Δηλαδή, προς επίρρωση των επιταχυνόμενων διαδικασιών εκκαθάρισης, οι κερδοφόρες αυξήθηκαν κι οι ζημιογόνες μειώθηκαν.
Τα καλά νέα για τον ελληνικό καπιταλισμό συμπληρώνονται από τα θετικά αποτελέσματα που κατέγραψαν το πρώτο εξάμηνο του 2018 οι 153 εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρείες – κι ας καταρρίπτει ο γενικός δείκτης τιμών το ένα αρνητικό ρεκόρ μετά το άλλο. Ειδικότερα, ο κύκλος εργασιών και τα λειτουργικά κέρδη αυξήθηκαν κατά 9% και η καθαρή κερδοφορία κατά 25%!
Τα παραπάνω θετικά αποτελέσματα δεν αφορούν το σύνολο του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα, ο οποίος συνεχίζει να βυθίζεται στα απόνερα της κρίσης, που τελείωσε το 2014. Τα θετικά αποτελέσματα αφορούν την αφρόκρεμα του ελληνικού επιχειρηματικού τομέα που μεγεθύνεται σε βάρος των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, αποτελώντας ένα επιπλέον βαρίδι για την ανάπτυξή τους, μαζί με την συσταλτική οικονομική πολιτική. Αν επιχειρήσουμε επομένως να σχηματίσουμε μια ευρύτερη εικόνα, αυτό που κυριαρχεί είναι ο δυισμός κι οι αποκλίνουσες πορείες με μια όλο και μικρότερη μειοψηφία να αυξάνει πωλήσεις και κέρδη και μια όλο και μεγαλύτερη πλειοψηφία να βασανίζεται να τα βγάλει πέρα: να πληρώσει λογαριασμούς, εφορία, ταμεία, κλπ.
Παρόλα αυτά τα κερδοφόρα αποτελέσματα της αιχμής του δόρατος του ελληνικού κεφαλαίου, που με το πέρασμα του χρόνου γίνεται όλο και περισσότερο αιχμηρή – ευάριθμη και επιθετική – δείχνουν ότι υφίσταται μια πέρα για πέρα ρεαλιστική δυνατότητα αύξησης μισθών και ημερομισθίων, ακόμη και μείωσης των ωρών εργασίας που θα επιτρέψουν να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά η ανεργία. Αν την μαύρη περίοδο της κρίσης 2008-2014, με το αποκορύφωμά της την τετραετία 2010-2013, η αστική τάξη πήρε πίσω κατακτήσεις δεκαετιών χρησιμοποιώντας τη θεραπεία του σοκ (και δημιούργησε έτσι τους όρους για το νέο κύκλο συσσώρευσης και ανάπτυξης) στη νέα, ανοδική φάση του οικονομικού κύκλου που διανύουμε ο στόχος των γενναίων αυξήσεων, που θα ισχύουν σε όλα τα επίπεδα μισθών – κι όχι μόνο στον κατώτατο – δεν είναι μόνο κοινωνικά αναγκαίος, είναι και εφικτός. Με άλλα λόγια, δεν απειλεί την ευστάθεια της οικονομίας και τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων, όπως κάλλιστα μπορούσε να αντιτείνει το κεφάλαιο πριν πέντε χρόνια. Αν κάτι απειλεί είναι τα κέρδη της αστικής τάξης και την πολυτελή της διαβίωση…
Επιπλέον, η αυξητική πορεία των κερδών δείχνει την πολύτιμη βοήθεια που προσέφερε στην αστική τάξη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ από το 2015 μέχρι σήμερα. Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση διαφημίζει μια καρικατούρα κοινωνικής πολιτικής με όσα συγκεντρώνει από την υπερφορολόγηση των εργαζομένων και τερματίζει την πολιτική εξαπάτηση εγκαινιάζοντας το ανύπαρκτο μετρό Θεσσαλονίκης, την ίδια ώρα στην αστική τάξη προσφέρει ζεστό χρήμα, χειροπιαστά και άμεσα κέρδη, καθαρά υλικά οφέλη. ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ επομένως δεν είναι πολύτιμοι μόνο γιατί εξασφαλίζουν την αδρανοποίηση των εργατικών αγώνων και την κοινωνική ειρήνη, αλλά επιπλέον επειδή εξασφάλισαν την αύξηση των κερδών.
Τέλος, δεν περνάει απαρατήρητο ότι η βελτίωση της θέσης της αφρόκρεμας του ελληνικού κεφαλαίου συντελέστηκε σε βάρος της πλειοψηφίας. Ενώ στο παρελθόν όλο και κάποια ψίχουλα έπεφταν από το τραπέζι, νομιμοποιώντας το φαγοπότι σε βαθμό μερικοί εκ των θαμώνων κι όχι απλώς συνδαιτυμόνων να αναφωνούν «μαζί τα φάγαμε», πλέον αν κάτι ταιριάζει στο κεφάλαιο για να αναφωνήσει τη νέα περίοδο αποδίδοντας πλήρως τη νέα ισορροπία κοινωνικών δυνάμεων είναι «όχι μαζί αλλά τα δικά σας φάγαμε»…
Πηγή: Kommon
