Πηγή: The Press Project
Τα παραπάνω λόγια έγραψε στο Facebook της η ελληνογαλλίδα δημοσιογράφος και σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση» (2016), Ανζελίκ Κουρούνης για τον συνεργάτη της Θωμά Ιακόμπι ο οποίος ήταν ένας από τους δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ που βρέθηκαν στο στόχαστρο φασιστικών επιθέσεων στο περιθώριο του συλλαλητηρίου της Κυριακής για το Μακεδονικό.
Ο δημοσιογράφος Θωμά Ιακόμπι συνυπογράφει το σενάριο και την έρευνα στο ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση» ενώ εργάστηκε ακόμα ως οπερατέρ και ηχολήπτης. Για το ντοκιμαντέρ, η ομάδα έκανε έρευνα για χρόνια και παρείσφρησε στους κόλπους της Χρυσής Αυγής, αποκτώντας πρόσβαση σε συγκεντρώσεις, χαλαρές συζητήσεις μελών αλλά ακόμα και στο σπίτι εκλεγμένου του ακροδεξιού κόμματος.
– «Εσύ δεν είσαι που έκανες το ντοκιμαντέρ ρε;» «Εσύ δεν είσαι που τράβαγες το ντοκιμαντέρ για την Χρυσή Αυγή (…) σβήστο τώρα, σβήστο» [αναφερόμενος σε αρχεία που είχε καταγράψει στο κινητό του].– «Άσε με λιγάκι να το κάνω αυτό…το σβήνω. Σταμάτα να με τραβάς», ακούγεται να λέει με δυσκολία ο δημοσιογράφος που δέχεται συνεχώς γροθιές και χτυπήματα.– «Σβήστο τώρα, τώρα προχώρα ρε». «Θα το κάνω τώρα». «Σβήστο προχώρα, πάρε το κινητό», ακούγεται να φωνάζει κάποιος άλλος από τους δράστες.– «Αφήστε με να το κάνω… όχι αυτό είναι το εργαλείο μου. Το σβήνω, αλλά αφήστε με να το κάνω».– «Τώρα, τώρα»– «Δεν μπορώ να αναπνεύσω…το σβήνω, το σβήνω.. αλλά»…– «Ντοκιμαντέρ για την Χρυσή Αυγή; Ντοκιμαντέρ για την Χρυσή Αυγή;»– «Αφήστε τον ρε παιδιά…» ακούγεται μια φωνή…– «Βοήθεια»… «Το κινητό ρε παιδιά»…– «Ρε μ… έλα εδώ. Τώρα βοήθεια;. Φέρε το κινητό, προχώρα… το κινητό πάρτου, φέρε το κινητό… θα γ…ς».
«Πώς ένα ρατσιστικό κόμμα, που για χρόνια έπαιρνε λιγότερο από 0,2% των ψήφων, μπορεί να βρεθεί στη βουλή με 18 βουλευτές; Πώς ένα κόμμα που προωθεί τη βία, το μίσος, τον σεξισμό και τις δολοφονίες, μπορεί να αυξάνει την απήχησή του μετά από κάθε πογκρόμ; Πώς, ενώ δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει έτσι ως έχει στη Γαλλία, η Χρυσή Αυγή μπορεί να παραμένει στην Ελλάδα τρίτη πολιτική δύναμη επί τέσσερα χρόνια; Τι έχει μέσα στο μυαλό του ένας Χρυσαυγίτης;
»Μ’ αυτά τα ερωτήματα ξεκίνησα τα γυρίσματα, τέλη 2009 με αρχές 2010. Αλλά, όσο πιο πολύ προχωρούσα στην έρευνα, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιούσα ότι το κίνητρό μου ήταν ο φόβος. Με έναν πεθερό και μια γιαγιά στην αντίσταση, με μια πεθερά που έβγαζε το κίτρινο αστέρι της για να περάσει από τις γραμμές του εχθρού ώστε να φέρει τρόφιμα στην οικογένειά της, μ’ έναν θείο και μια θεία που γύρισαν απ’ το Άουσβιτς, μεγάλωσα με ιστορίες του πολέμου. Ενός κόσμου που, όπως μου έλεγαν, δεν θα υπήρχε ποτέ ξανά. […] Αυτή η ταινία δεν δίνει απαντήσεις στα ερωτήματα που είχα και έχω ακόμα. Ελπίζω όμως ότι φέρνει στο φως αρκετά στοιχεία για να μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει την επικινδυνότητα της Χρυσής Αυγής.»
«Ο σύντροφός μου είναι Εβραίος, ο ένας γιός μου γκέι, ο άλλος αναρχικός κι εγώ αριστερή φεμινίστρια, κόρη μεταναστών. Αν η Χρυσή Αυγή έρθει στα πράγματα το μόνο μας πρόβλημα θα είναι σε ποιο βαγόνι θα μας βάλουν.»
Αυτά ήταν μερικά από τα λόγια της σκηνοθέτιδας Ανζελίκ Κουρούνης, λίγα χρόνια νωρίτερα, στο σημείωμά της για το ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση».
