Μια νέα, παράλληλη καριέρα έχει ξεκινήσει ο Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης, ο Τσολιάς της Ελληνοφρένειας, ο Μπαλούρδος, ο περίφημος Αποστόλης που απαντάει στα τηλέφωνα της ραδιοφωνικής Ελληνοφρένειας στον «Real FM».
Εδώ και καιρό παρουσιάζει παραστάσεις πολιτικής σάτιρας. «Γράφω, παίζω και τραγουδάω ένα επιθεωρησιακό κείμενο μέσα από τον ρόλο του Τσολιά και του Μπαλούρδου, εμπλουτισμένο με γνωστά τραγούδια των οποίων τους στίχους έχω προσαρμόσει στη σημερινή πολιτική επικαιρότητα», μας λέει. «Τραγουδάω και κάποια νέα κομμάτια, πάλι με σατιρικό περιεχόμενο. Και όλο αυτό δένει με έναν αυτοσχεδιασμό βασισμένο στην επικαιρότητα. Είναι η τέχνη μου. Πρόγονοί μου (στα ελληνικά δεδομένα) θεωρούνται ο Γιώργος Μαρίνος, ο Χάρρυ Κλυνν και ο Τζίμης Πανούσης».
Ολο τον Δεκέμβριο τον Αποστόλη τον συναντάμε στο «Κρεμλίνο» του Πειραιά (Χαϊδαρίου 6 και Κάστορος). Κάθε Σάββατο έχει και διαφορετική καλεσμένη. Απόψε μαζί του θα είναι η Ρίτα Αντωνοπούλου, στις 8/12 η Ανδριάνα Μπάμπαλη, στις 15/12 η Φωτεινή Βελεσιώτου και στις 22/12 η Δήμητρα Γαλάνη.
Γιατί επέλεξε, άραγε, μόνο γυναίκες; «Ε, όπως μάθαμε από 25 αριστερούς βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, στο αίτημά τους προς το ΕΣΡ να λογοκρίνει την Ελληνοφρένεια, ο Τσολιάς είναι σεξιστής. Οπότε έκανα διαχωρισμό των δύο φύλων σεβόμενος την κυβερνητική γραμμή και επέλεξα σε αυτή τη φάση το γυναικείο. Μεταξύ μας, κυρίως για να βγάλουν σπυριά οι θιασώτες της πολιτικής ορθότητας».
• Πόσο διαφορετική είναι η τηλεόραση αλλά και το ραδιόφωνο από τη μουσικοθεατρική σκηνή;
Η τηλεόραση έχει μεγαλύτερη απόσταση από τον αποδέκτη, αλλά και μεγαλύτερη εμβέλεια και επιρροή. Το ραδιόφωνο διαθέτει μεγάλη αμεσότητα με τον ακροατή, μικρότερη εμβέλεια σε σχέση με την τηλεόραση, αλλά και ουσιαστικότερη. Η σκηνή είναι πιο άμεση και έχει πιο ανθρώπινο χαρακτήρα. Πράγμα που αυξάνει τις πιθανότητες αυτά που λέω να «περάσουν» απέναντι. Οποιος έρχεται στην παράσταση έρχεται πολύ συνειδητά. Δεν κάνει ένα ζάπινγκ στις διαθέσιμες μουσικές σκηνές και καταλήγει σε εμένα ούτε μπαίνει μέσα επειδή είδε φως.
• Θα λέγαμε πως είναι μια νέα καριέρα;
Δεν πρόκειται για κάτι νέο. Είναι η εξέλιξη του ίδιου έργου. Η προέκτασή του. Ας πούμε πως σε αυτή τη φάση έγινε τριλογία. Εννοείται πως η εκπομπή στο ραδιόφωνο κινείται παράλληλα και μέχρι πρότινος και η εκπομπή στην τηλεόραση.
• Και το κοινό;
Είναι αρκετά δεκτικό. Ξέρει πού ήρθε, βρίσκεται συνειδητά εκεί και έχει ήδη διάθεση για πείραγμα και συμμετοχή με κάποιον τρόπο στην παράσταση. Τους αρέσει η διάδραση, σχεδόν την επιζητούν. Οι περισσότεροι θέλουν κάτι να πουν. Ενα πολιτικό σχόλιο, ένα παράπονο για τα αβάσταχτα μέτρα της κυβέρνησης, μια κοροϊδία για τον Μητσοτάκη. Το μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού είναι υποψιασμένο και πολιτικοποιημένο.
• Βρέθηκες ποτέ σε πραγματικά δύσκολη θέση επί σκηνής, να νιώσεις αμηχανία και να μην ξέρεις τι να πεις;
Αμηχανία, όχι. Μια στιγμιαία παγωμάρα μόνο, πρόσφατα, όταν σε ένα κείμενο για τον Ζακ που σαφώς δεν στόχευε στο γέλιο, κάποιος γέλασε. Πάγωσε όλο το μαγαζί. Προφανώς δεν είχε καταλάβει τίποτα ο εν λόγω θεατής από το κείμενο, τον ενημέρωσα από σκηνής ότι δεν είναι αστείο, σταμάτησε και συνεχίσαμε.
• Αλλά ακόμα κι αυτό μπορεί να συμβεί…
Μπορεί ο άνθρωπος να μην άκουγε καν εκείνη την ώρα, μπορεί να γέλασε με κάτι προηγούμενο που κατάλαβε καθυστερημένα, πολλά μπορεί. Αλλά αυτή είναι η γοητεία μιας παράστασης που είναι ζωντανός οργανισμός. Το σημαντικό για μένα εκείνη την ώρα ήταν πως όλοι οι υπόλοιποι ήταν απορροφημένοι από το κείμενο και είχαν γίνει ένα σώμα.
• Το τραγούδι; Πώς προέκυψε;
Το έφερε η ανάγκη για έναν παραπάνω τρόπο έκφρασης. Για να ειπωθούν και κάποια λόγια κάπως διαφορετικά. Ο τρόπος βρέθηκε, τα λόγια γράφτηκαν και ο κόσμος σιγά σιγά μαθαίνει και κάποια καινούργια σατιρικά τραγούδια.
• Και η συνεργασία σου με τις καλεσμένες τραγουδίστριες;
Πάει εξαιρετικά. Η αρχική μου ιδέα, αλλά και πρόταση, ήταν να ερμηνεύσουν τραγούδια (κυρίως πολιτικά) που δεν έχουν ερμηνεύσει ποτέ ξανά. Και κάποια από αυτά να τα πούμε και ντουέτο. Το δέχτηκαν όλες με χαρά. Κι έτσι, κάθε Σάββατο, ακούμε μοναδικές εκτελέσεις σε γνωστά και λιγότερο γνωστά μας τραγούδια. Οι στιγμές είναι ιδιαίτερες. Δημιουργείται ένα μυσταγωγικό και συγκινησιακό πολλές φορές κλίμα, ανεπανάληπτο.
• Είναι ωραίο τελικά που δεν ξέρει ο κόσμος πώς είσαι εμφανισιακά; Προσφέρει άνεση;
Προσφέρει μια μεγαλύτερη εστίαση στο έργο και στον λόγο. Ο κόσμος δέχεται καταιγισμό καθημερινά από ανούσιες, όμοιες φάτσες, που δεν έχουν να πουν τίποτα και τελικά μένει ένα καλοβαλμένο τίποτα. Στη δική μου περίπτωση αφαιρώ από τον θεατή το ανούσιο σκέλος της όποιας εξωτερικής εμφάνισης, την όποια διάθεση για κουτσομπολιό πρώτου επιπέδου, που τελικά είναι αποπροσανατολιστικό του έργου. Θέλω να μένει στο τέλος κάτι πιο ουσιαστικό.
Ο κόσμος έχει εθιστεί να βλέπει εκείνον που μιλάει. Τον απασχολούν δέκα πράγματα γύρω από την εξωτερική εμφάνιση του ανθρώπου που βλέπει και στο τέλος δεν ακούει τι του λέει. Ας είμαι εγώ ένα πρόσωπο λιγότερο ανάμεσα στα τόσα άλλα.
