Αλιεύσαμε από το facebook του Γιάννης Ανδρουλιδάκη που το έγραψε 17/12/2018
Ο Σεντρίκ Ερού, αγρότης στην περιοχή της Νις, επικεφαλής ενός δικτύου που βοηθά τους μετανάστες να περνούν τα γαλλο-ιταλικά σύνορα και να εγκαθίστανται στη Γαλλία, δράση για την οποία έχει καταδικαστεί πολλές φορές από τη γαλλική δικαιοσύνη και έχει τεθεί υπό αστυνομική παρακολούθηση, έστειλε αυτό το γράμμα για τη Λόλα Γκουτιέρεζ που δικάζεται αύριο στην Αθήνα επειδή τον Νοέμβριο του 2016 επιχείρησε να περάσει έναν πρόσφυγα από τα σύνορα για να τον βοηθήσει να επανενωθεί με τους γονείς του:
” Δεν γεννιόμαστε αγωνιστές. Γινόμαστε τέτοιοι από τη συνάντηση με κάτι που ανατρέπει την καθημερινότητα μας, την συναισθηματική μας βολή. Η σπίθα του χρέους της αλληλεγγύης δεν γεννιέται μπροστά σε μια τηλεόραση ή ένα βάθρο. Το χρέος της αλληλεγγύης, αυτής που ξεπερνά αυτή τη δικαιοσύνη που διαστρέφει τα ανθρώπινα δικαιώματα στο όνομα μια διοικητικής τάξης, γεννιέται στη συνάντηση με τον άλλον. Οι κυβερνήσεις μας τοποθετούνται πολύ καθαρά ενάντια στους ανθρώπους που μεταναστεύουν. Μεταμορφώνουν τον Άνθρωπο σε ροές, σε στατιστικές, βγάζουν από τον άνθρωπο κάθε μορφή συναισθήματος. Βέβαια, είναι εύκολο να εξαπατάς, να απαγορεύεις, να φυλακίζεις όταν είσαι μακριά, μακριά από τα μάτια, μακριά από την καρδιά. Αλλά εμείς, εμείς είμαστε εκεί, μπροστά τους, απέναντί τους και το να πεις Όχι θα σήμαινε να πεις Όχι στην ανθρωπότητα, στο χρέος μας για αλληλεγγύη.
Οι δίκες για το «αδίκημα της αλληλεγγύης» ανθίζουν παντού στην Ευρώπη. Η ποινική δικαιοσύνη εκπαιδεύεται σε μια διοικητική πολιτική. Καταδικάζει την ευαισθησία στην θλίψη του άλλου. Η ουσιώδης δικαιοσύνη, αυτή που προστατεύει τους πιο αδύναμους, που καταδικάζει τον καταπιεστή, αυτή που μας καθιστά ίσους όποια κι εάν είναι η καταγωγή μας, το χρώμα του δέρματος μας, η θρησκεία μας ή το διοικητικό μας καθεστώς, καταδικάζει στο όνομα μιας πολιτικής διοικητικής διαχείρισης.
Σκέφτεστε το ιστορικό ίχνος που οι σύγχρονες κοινωνίες μας αφήνουν στη μνήμη των παιδιών μας; Βλέπουμε μια νεολαία να εξολοθρεύεται στη Μεσόγειο κατά χιλιάδες. Καταδικάζουμε ευαίσθητες υπάρξεις να υποφέρουν στον όνομα μιας ηθικής τάξης που καθοδηγείται από μια στάση κλεισίματος ενάντια στην μετανάστευση.
Βρέθηκα πολλές φορές μπροστά σε δικαστές, εισαγγελείς, δικηγόρους, αστυνομικούς, συνοριοφύλακες, επειδή βοήθησαν κάποιο πρόσωπο, κάποια ύπαρξη να μετακινηθεί, να βρει φροντίδα γιατί δεν μπορούσα να μείνω αδρανής απέναντι στην απελπισία, δεν μπορούσα να μείνω απαθής στην θλίψη.
Δεν είμαι ειδικός ακτιβιστής υπέρ των μεταναστών. Απλά είμαι εναντίον του να διασχίζουν παιδιά θάλασσες και ερήμους με κίνδυνο της ζωής τους. Είμαι εναντίον του να βρίσκονται άνθρωποι στην ήπειρό μας, χωρίς τους γονείς τους, χωρίς τα παιδιά τους. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται εδώ παρόλα αυτά. Είναι εδώ και συναντούν ανθρώπους όπως η Λόλα, ανθρώπους από τους οποίους η δικαιοσύνη ζητά να παραμείνουν απαθείς απέναντι στον πόνο.
Η δικαιοσύνη θα έπρεπε να μείνει αυτό που πρέπει να είναι, μια ισορροπία που επιτρέπει να διατηρούμε την αξιοπρέπεια, που επιτρέπει σε μια ανθρώπινη ύπαρξη να έχει πρόσβαση στην ελευθερία χωρίς να διακινδυνεύει τον θάνατο.
Αυτοί οι «μετανάστες» είναι άνθρωποι, που το θέλετε ή όχι, τους θεωρούμε και θα τους θεωρούμε πάντα ίσους με εσάς, με εμάς.
Σεντρίκ Ερού για τη Λόλα Γκουτιέρεζ”
