Το altsantiri.gr συνάντησε τον Τσολιά: «Οι αρμόδιοι φροντίζουν με κάθε τρόπο να αφαιρούν τη σάτιρα από τον κόσμο»

Συνέντευξη στη Ναταλία Κάππα

Πηγή: Altsantiri

Σάββατο βράδυ και είμαστε έξω από το Κρεμλίνο. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να ταξιδέψουμε 3.000 χλμ για να φτάσουμε, αλλά καμία δεκαριά, μέχρι τον Πειραιά. Εκεί σε μία βιομηχανική γειτονιά έχουν αναγεννηθεί εγκαταλελειμμένοι χώροι σε εστίες διασκέδασης και πολιτισμού, συνδέοντας μια urban ομορφιά με μνήμες του παρελθόντος που είναι ακόμα εκεί παρόν και σου γνέφει σαν παλιός φίλος.

Εκεί βρίσκεται ο πολυχώρος πολιτισμού Κρεμλίνο. Εκεί επίσης τα Σάββατα δίνει τα «ρέστα» του ο γνωστός-άγνωστος Τσολιάς της Ελληνοφρένειας, σε μία παράσταση σίγουρα διαφορετική από τις άλλες. Απλό σκηνικό, μια ροκ μπάντα να τον συνοδεύει, ένας προτζέκτορας να συμπληρώνει το πλάνο με τα συνήθη θύματά του εκτεθειμένα στα μάτια μας και στον πύρινο λόγο του.

Αυτός, ο πιο εναλλακτικός Τσολιάς που μπορείς να βρεις, ένας ροκ Τσολιάς με πανκ παραμάνες στη φουστανέλα, τραγουδάει πειραγμένες επιτυχίες που έχει φέρει στα μέτρα του, αναβιώνει μεγάλες τηλεφωνικές στιγμές της Ελληνοφρένειας, κατεβαίνει στο κοινό και αρχίζει το απαραίτητο πείραγμα. Γιατί αν δεν σχολιάσει και πειράξει ο Τσολιάς, τότε ποιος;

Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνείς ή να διαφωνείς μαζί του. Αν πας όμως ξέρεις ότι θέλεις να τον ακούσεις, γιατί ξέρεις ότι κάτι έχει να σου πει, να σου χρεώσει «Ανθρωπάκο» για όλα αυτά που (σου) συμβαίνουν. Στην κοινωνία, στις εκάστοτε εξουσίες, στο διεθνές κατεστημένο, στο σταρ-περίπου-σίστεμ μιας χώρας που αγωνίζεται καθημερινά.

Αλλά περισσότερα, ας μας τα πει ο ίδιος, ο Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης, με το δικό του μοναδικό τρόπο…

Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει. Πόση σάτιρα αντέχει και χρειάζεται η ελληνική πραγματικότητα;

Για να αντέξει ο κόσμος, αυτήν την ελληνική πραγματικότητα, σίγουρα αρκετή. Το έχουν αντιληφθεί αυτό οι αρμόδιοι και φροντίζουν με κάθε τρόπο να του αφαιρούν τη σάτιρα, για να μην μπορεί να αντέχει και να λυγάει πιο εύκολα.

Οι νέες γενιές έχουν μεγαλώσει στην Ελλάδα της μετα-ολυμπιακής εποχής. Ο λόγος του Τσολιά περνάει στα νέα παιδιά; Νιώθουν;

Ο λόγος του Τσολιά θα περάσει σε όποιον θέλει να τον ακούσει, δεν έχει χρονικό προσδιορισμό η σάτιρα σαν είδος. Επίσης η σάτιρα δεν έχει στόχο συγκεκριμένη γενιά. Δεν είναι τηλεοπτικός σταθμός να στοχεύει τα νεανικά κοινά. Αν δεν νιώθει αυτή η γενιά, που υπονοείτε, μπορεί να νιώσει η προηγούμενη ή η επόμενη. Η σάτιρα απευθύνεται σε όποιον σκεπτόμενο. Και η δουλεία της είναι να πιάσει από τον χέρι και τον λιγότερο σκεπτόμενο και να του κάνει κονέ με τον κόσμο των σκεπτόμενων. Τι να σου πω; Ο λόγος του Σάκη Ρουβά ή του Τζανακόπουλου μπορεί να περνάει πιο εύκολα στους νέους, όπως οποιοσδήποτε λόγος κενός περιεχομένου. Δεν είναι όμως αυτό το κριτήριο. Αυτά είναι τα κριτήρια των διαφημιστών και των τηλεοπτικών καναλιών.

Αν έμπαινε σε μία χρονοκάψουλα ο Τσολιάς και πήγαινε να συναντήσει τον Κολοκοτρώνη, ποιο είναι το πρώτο που θα τον ρωτούσε;

-Που δείχνεις ρε μάστορα; Γιατί έχουμε χαθεί. (δηλαδή δε χρειάζεται χρονοκάψουλα, μην μπαίνετε σε έξοδα. Πας μέχρι τη Σταδίου, ρωτάς).

Αν έμπαινε σε μία χρονοκάψουλα από την άλλη ο Αποστολής και πήγαινε να συναντήσει τον Κάρολο τον Μαρξ, τι θα του έλεγε για την εποχή μας; Τι θα ζητούσε να μάθει από τον «δάσκαλο»;

Θα του έλεγα πως έκανε τσάμπα κόπο με τόσα συγγράμματα και θεωρίες και πως ο λόγος του δεν περνάει στη νέα γενιά αριστερών, δεν νιώθουν. Οι –κατά τη μαρκίζα- αριστεροί που κυβερνάνε σήμερα, ή που διάβασαν το κεφάλαιο στην τουαλέτα εναλλάξ με τα ζώδια, ή που δεν κατάλαβαν Χριστό, ή που περίμεναν το sequel στο δεύτερο Κεφάλαιο για να βγάλουν συμπέρασμα.

Θα του ζητούσα να μάθω πώς νιώθει που το πορτρέτο του κοσμεί τα υπουργικά γραφεία των σημερινών συνεργατών του κατακτητή.

Στις επόμενες εκλογές αν κατέβαινε ο Τσολιάς, φαντάζομαι ως ανεξάρτητος, ποια θα ήταν η προεκλογική υπόσχεση που θα έδινε για να κερδίσει τον κόσμο;

Θα σας στενοχωρήσω, αλλά ο Τσολιάς δεν θα κατέβαινε σε εκλογές. Αρκετούς μνηστήρες (Γερμανό-)Τσολιάδες έχουμε στην επετηρίδα για θώκο. Ο δικός μου Τσολιάς ας λείπει.

Πώς εξηγείς την πολυετή επιτυχία της Ελληνοφρένειας (που σημαίνει πολύς κόσμος συμφωνεί λιγότερο ή περισσότερο με τις θέσεις της) με την παράλληλη πολυετή σταθερή εικόνα του Έλληνα ψηφοφόρου; Άλλα πιστεύουμε, άλλα νιώθουμε και άλλα ψηφίζουμε;

Η Ελληνοφρένεια δεν έχει ρόλο δημαγωγού για να κατευθύνει τον ψηφοφόρο κατά εκεί που θέλει. Αυτό τον ρόλο τον έχουν αναλάβει σχεδόν κατά αποκλειστικότητα τα δελτία ειδήσεων. Και τον ρόλο της αποχαύνωσης, που κρατούν σταθερή την εικόνα του Έλληνα ψηφοφόρου, έχουν αναλάβει τα ριάλιτι σε συνδυασμό με την πολιτική που εφαρμόζεται. Όταν λοιπόν σε γεμίζουν συνεχώς με ανάγκες που δεν ξέρεις αν έχεις ανάγκη όλες αυτές τις ανάγκες, τρέχεις σαν τρελός να τις καλύψεις με αποτέλεσμα να γυρνάς κατάκοπος και συνήθως απογοητευμένος που δεν κατάφερες να τις καλύψεις, και δε σου μένει χρόνος να σκεφτείς την ουσία των πραγμάτων. Οπότε κάθεσαι αποκαμωμένος στην πιο αναπαυτική σου θέση, δένεις την αλυσίδα του τηλεκοντρόλ στο χέρι και ω του θαύματος, ενεργοποιώντας τον θάνατο σου με το πράσινο κουμπάκι, θα εμφανιστεί πάντα κάτι μπροστά σου που θα διώξει τις δικές σου σκοτούρες και θα ασχοληθείς με την πείνα και την εξαθλίωση κάποιων άλλων, στον Άγιο Δομίνικο πχ.

Ζωντανές εμφανίσεις VS τηλεοπτικών. Έχουν και οι δύο τη δυναμική τους. Στη μία περίπτωση το μήνυμα φεύγει στους πολλούς, στην άλλη σε λιγότερους, αλλά με μία διάδραση πιο ουσιαστική. Ο Τσολιάς τελικά τι προτιμάει περισσότερο και γιατί;

Δεν είμαι σίγουρος πως στην περίπτωση της τηλεόρασης το μήνυμα φεύγει σε πιο πολλούς. Το ότι πάει σε περισσότερα αυτιά, δε σημαίνει απαραίτητα ότι περνάει και σε αντίστοιχα μυαλά ή συνειδήσεις. Το κοινό μιας παράστασης είναι πολύ διαφορετικό από το τηλεοπτικό κοινό. Όποιος έρχεται να δει μια παράσταση, έρχεται συνειδητά και προετοιμασμένος για το τι θα ακούσει. Δεν πέρναγε απ’ έξω και είδε φως. Ούτε έκανε ζάπινγκ στις υπόλοιπες παραστάσεις και κατέληξε στη δική μου, ούτε σε βλέπει κάνοντας ταυτόχρονα και τις δουλειές του σπιτιού. Έτσι λοιπόν έρχεται η πιο ουσιαστική σχέση. Ο Τσολιάς με τέτοιες σχέσεις γοητεύεται περισσότερο, όταν υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες αυτό που λέει να περνάει απέναντι.

Εμφανίζεσαι για λίγες παραστάσεις στο Κρεμλίνο. Οι πρώτες παραστάσεις ήδη κέρδισαν τις εντυπώσεις. Τι είναι αυτό που έχει ο Τσολιάς και αγαπάει ο κόσμος; 

Ίσως βλέπουν στον Τσολιά κάτι από τον εαυτό τους και ταυτίζονται. Δεν τους το έπαιξε ποτέ τηλεπερσόνα, ντίβα να ακκίζεται με το εγώ του και την εξωτερική του εμφάνιση και να εξαργυρώνει την όποια δημοφιλία κάνοντας υπόγεια παιχνίδια και εκπτώσεις στα πιστεύω του. Τον νιώθουν δικό τους, δίπλα τους, να υπερασπίζεται αυτά που είναι δίκαια και για τους ίδιους και να καυτηριάζει αυτά που όλοι θέλουν αλλά δεν έχουν ενδεχομένως τον τρόπο και το κουράγιο να το κάνουν.

Σε κάθε παράσταση έχεις και μία καλεσμένη. Ψάχνει ο Τσολιάς για νύφη;

Νύφες. Όχι νύφη. Πιο πολλές κι απ’ του Βούλγαρη.

Μελλοντικά σχέδια του Τσολιά; Πού θα τον δούμε του χρόνου να τριγυρίζει;

Στο άμεσο μέλλον σκοπεύει να βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια, να δει φως στο τούνελ, να μας βγάλει στο ξέφωτο, να αλλάξει την Ελλάδα, να κάνει πράξη οτιδήποτε είναι δίκαιο και να πάει στον Υμηττό μήπως και του αλλάξει φύλο κανένας εξωγήινος. Γενικώς σκοπεύει να κάνει πράξη μια από όλες αυτές τις παπαριές που μοιράζουν απλόχερα οι πρωθυπουργοί και οι υποψήφιοι πρωθυπουργοί στο φιλοθεάμον κενό.