Πηγή: Postmodern.gr

Η ΕΙΔΗΣΗ: σοκαρισμένη είναι η τοπική κοινωνία νησιού των Δωδεκανήσων από την αυτοκτονία ενός 59χρονου πατέρα που έπεσε θύμα bullying από συγχωριανούς του όταν είδε τον γιο του σε «ροζ βίντεο» με άλλον άνδρα. Σύμφωνα με πληροφορίες, όλα ξεκίνησαν πριν από λίγες μέρες. Κάτοικοι του νησιού έδειξαν στον 59χρονο το βίντεο στο οποίο απεικονίζονταν ο γιος του σε ερωτικές περιπτύξεις με έναν άλλον άντρα. Φίλοι και συγχωριανοί φέρονται να χλεύαζαν τον 59χρονο για το περιεχόμενο του βίντεο με αποτέλεσμα εκείνος να βάλει τέλος στη ζωή του. Ο 59χρονος πήγε στο στάβλο που είχε λίγο έξω από το σπίτι του, έχοντας μαζί του μία κυνηγετική καραμπίνα. Όπλισε, την έβαλε στο κεφάλι του και τράβηξε την σκανδάλη, βάζοντας ακαριαία τέλος στη ζωή του. (16/02/2022)

Το 1982 η Ελλάδα βλέπει για πρώτη φόρα στη μεγάλη οθόνη αναπαραστάσεις από αυθεντικές σκηνές της gay και trans ζωής που εξελίσσεται στον πραγματικό χρόνο της τότε εποχής σε πάρκα, στέκια, σημεία εκπόρνευσης, αλλά και πίσω από τις κλειστές πόρτες των «νοικοκυριών» που είχαν το «πρόβλημα» μέσα στο σπίτι τους. Η ταινία «Άγγελος» του Γιώργου Κατακουζηνού, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, αφηγείται τον έρωτα ενός νεαρού ναύτη προς ένα «τσόλι», έναν άνδρα δηλαδή που θα εκμεταλλευόταν τα συναισθήματά του νεαρού για να τον απομυζά οικονομικά, ωθώντας τον να ντύνεται γυναικεία και να εκδίδεται. Ο Άγγελος, αφού κακοποιείται, εξευτελίζεται, βλέπει τον πατέρα του να αυτοκτονεί και τον εραστή του να τον απατά, από θύμα μετατρέπεται σε θύτης, και τελικά σκοτώνει τον εραστή του.

Η αυτοκτονία του πατέρα (Βασίλης Τσαγκλός) είναι από τις πιο συγκινησιακά φορτισμένες σκηνές της ταινίας: η αστυνομία έχει συλλάβει τον Άγγελο με γυναικεία ρούχα και παρά τις παρακλήσεις του νεαρού, ειδοποιεί τους γονείς του να τον παραλάβουν. Η αυτοχειρία εξελίσσεται στο οικογενειακό τραπέζι. Ενώ ο Άγγελος βάζει τα ρούχα του σε μία βαλίτσα για να εγκαταλείψει το σπίτι, ο πατέρας του αρχίζει εμμονικά να μονολογεί:

«Ο γιός μου είναι πούστης, ο γιος μου είναι πούστης, πούστης, πούστης, πούστης. Περίγελο κατάντησα. Τόσα χρόνια είχα καθαρό το κούτελό μου. Πούστης ο γιος μου. Πούστης. Πως θα αντικρίσω τον κόσμο, την κοινωνία;»

Πηγαίνει προς την κουζίνα, αρπάζει έναν πλάστη και χτυπά δυνατά το κούτελό του μέχρι να ματώσει, συνεχίζοντας να μονολογεί «πούστης, πούστης…». Η γυναίκα του τον σταματά και τότε αυτός βλέπει ένα μεγάλο σιδερένιο ψαλίδι, ανοίγει τις λεπίδες του και τις μπήγει στην κοιλιά του τρεις φορές…

«Ο γιος μου είναι πούστης – πώς θα αντικρίσω την κοινωνία;»

Σαράντα χρόνια μετά η σκηνή της ταινίας επαναλαμβάνεται στην πραγματική ζωή της Ελλάδας του «πρώτου ΛΟΑΤΚΙ+ υφυπουργού», των διαφημιστικών εκστρατειών για «τα μαλλιά που δεν έχουν φύλλο» και των εκδηλώσεων περηφάνιας μίας πραγματικότητας που δεν έχει βρει ακόμα την αποδοχή.

Κορίτσια, αγόρια, άτομα που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να δεσμευτούν σε κάποια ταυτότητα φύλου, πέφτουν θύματα bulling στο σχολείο, περιθωριοποιούνται στις παρέες, διώχνονται από τους ίδιους τούς γονείς τους για να βρεθούν μόνα σε έναν σκληρό κόσμο, όπου οι επιλογές είναι ασφυκτικά λίγες.

Εάν όμως είχε εκπαιδευτεί η κοινωνία μας;

Εάν μάθαιναν όλοι ότι η έλξη που αισθάνεται ή δεν αισθάνεται κάθε άτομο προς ένα άλλο άτομο είναι ένα φυσικό χαρακτηριστικό του και όχι μία επιπόλαια επιλογή;

Εάν ήξεραν όλοι ότι όλα τα χρόνια υπήρχαν τόσα (ή και περισσότερα) ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που απλώς αναγκάζονταν να καταπιέζουν τη φύση τους ή να ζουν διπλές ζωές;

Εάν η Ελλάδα αναγνώριζε Συνταγματικά το δικαίωμα σεξουαλικού προσανατολισμού και προστάτευε όλες και όλους τους πολίτες της το ίδιο;

Εάν στη χώρα μας τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα είχαν τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους πολίτες στον πολιτικό γάμο, την τεκνοποίηση και την τεκνοθεσία;

Μήπως τότε η «κοινωνία», που πάντα έχει κάτι κακό να πει, έβγαζε επιτέλους τον σκασμό και επέτρεπε στα «αγγελάκια» της να ζήσουν όπως τα καλεί η φύση τους να ζήσουν, με τους γονείς δίπλα να τα αποδέχονται, να τα στηρίζουν και να τα χαίρονται;