Πηγή: News247
Πάνος Κωδωνάς
Ο Συράκος – Ιωάννης Κεσέν αποφάσισε να πετάξει τα ράσα και από ιερέας της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας προτίμησε να είναι απλά ένας ελεύθερος άνθρωπος, που κηρύττει την αγάπη, χωρίς να φορά πετραχήλια.
Σήμερα έχει αφήσει πίσω του την εκκλησία, ωστόσο, εκείνη εξακολουθεί να τον “κυνηγά”, μέσα από το άσβεστο μίσος των πιστών, οι οποίοι τον αντιμετωπίζουν ως το “απολωλός πρόβατο”, που δραπέτευσε λίγο πριν τη σφαγή.
Όπως αποκαλύπτει ο ίδιος, μιλώντας στην ενότητα “Rainbow Stories” του Magazine, οι Χριστιανοί δεν του συγχώρησαν ποτέ ότι απαρνήθηκε την ιερατική ζωή, λόγω της καταπίεσης που ένιωθε από τους συντηρητικούς και ακροδεξιούς κύκλους και μέχρι και σήμερα το να δέχεται σχόλια μίσους από τους πιστούς αποτελεί ένα σύνηθες φαινόμενο.
Από ηθικά πεντακάθαρος, έγινε “το κακό και μιαρό παράδειγμα” και “ο ακάθαρτος ομοφυλόφιλος”. Μα όπως λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος, μιαροί κι ακάθαρτοι είναι εκείνοι που περνούν μια ζωή στην υποκρισία.
“Αν με ρωτάς για το μίσος που ‘χω δεχτεί, θα σου πω ότι δεν μισώ μονάχα το μίσος των ανθρώπων. Μισώ ό,τι το γεννάει. Προσπαθώ να βλέπω τους ανθρώπους στην ομορφιά της γύμνιας τους, πριν λερωθούν από τις κοινωνικές συμβάσεις και αρχαίες συμφωνίες που ορίζουν τι το καλό τι το κακό.
Από μικρά μας μαθαίνουν να βλέπουμε τα πράγματα χωρισμένα πάντα σε δυο κατηγορίες. Το καλό στρατόπεδο και το κακό στρατόπεδο. Ο θεός και ο διάβολος. Το καθαρό και το ακάθαρτο. Έτσι, μ’ αυτά τα αρχέγονα κουτάκια πορευόμαστε μια ζωή σε μια ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας με πρωταρχικό κανόνα ν’ αγαπάμε ό,τι μας μοιάζει. Ό,τι δεν μας μοιάζει να το καταλογραφούμε ως κακό, ως μιαρό, ως δαιμονικό.
Όταν ήμουν ιερέας είχα στους πιστούς και συντηρητικούς και προοδευτικούς, αριστερούς και φασίστες συνάμα. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να τους αγαπώ όλους. Ακόμα και αυτούς που ψήφιζαν Χρυσή Αυγή. Και ‘σταύρωνα’ τόσα χρόνια τον εαυτό μου εκεί μέσα, σ’ αυτό το μαρτύριο.
Το να αγαπήσεις τον φασίστα, είναι ό, τι πιο δύσκολο έχω κληθεί να κάνω.
Μετά από τόσο αγώνα λέω ότι αδυνατώ. Θέλει αγώνα μεγάλο μέσα μας για να γίνουμε εν τέλει άνθρωποι. Όποιο άτομο δεν αγωνίζεται στην κατανόηση, στην συμπερίληψη δεν μπορεί να είναι κοντά μου, δεν μπορώ να το αγαπώ.
Εμένα μου στέλνουν μηνύματα ή κάνουν σχόλια, χριστιανοί μέχρι και σήμερα, δυόμισι χρόνια αφότου άφησα την εκκλησία, ενάμιση χρόνο από τότε που διεκδίκησα μιαν ορατότητα. Και λαμβάνω πολλή ειρωνεία, πολύ μίσος, πολλή κατάρα. Κάνω τόσα βίντεο στο YouTube (Religion Recovery) και συνεχίζουν να με κρίνουν για την σεξουαλικότητά μου στα σχόλια και πολύ σπάνια για ό,τι λέω.
Καταλαβαίνω όμως απόλυτα το γιατί. Έχει σχέση με τις κατηγορίες που ανέφερα αρχικά: δεν είμαι ο πρώτος ιερέας που έφυγε, ούτε ο πρώτος που μίλησε δημόσια για την αναχώρησή του από την εκκλησία. Εγώ βγήκα με την εικόνα μου την ίδια, και τοποθετήθηκα αφενός πολιτικά, αφετέρου μίλησα ανοιχτά για την σεξουαλικότητά μου.
Έχω συναντήσει πιστούς στον δρόμο που με έφτυσαν.
Από ιερέας, κάτι το ηθικά πεντακάθαρο, στα μάτια των πιστών -σημερινών haters- έγινα το κακό και μιαρό παράδειγμα, ο ‘ακάθαρτος ομοφυλόφιλος’. Αυτό προξενεί μεγάλο σοκ σε κάποιον που τόσα χρόνια με είχε συνηθίσει αλλιώς. Το μίσος εκτός από διαδικτυακό, υπάρχει στον δρόμο, στα βλέμματα, έχω συναντήσει πιστούς από τον χώρο της παλιάς μου διακονίας στον δρόμο που με έφτυσαν ή κάτι ‘παλικάρια’ με κυνήγησαν στον δρόμο κι μ’ έσωσε το τρεχαλητό των ποδιών μου.
Παραιτήθηκε και ένας άλλος κληρικός, μετά από μένα, πολύ γνωστός. Εκείνος δεν συνάντησε τόσο μίσος στο διαδίκτυο, για παράδειγμα, όσο εγώ, γιατί από εκεί που τον ήξεραν ως ιερέα με μούσια, παραμένει ένας σοβαρός’ κύριος με μούσι που κάνει βίντεο life couching. Τίποτε το ακάθαρτο, στα μάτια τους, τίποτε το μιαρό.
Στη δική μου περίπτωση είδαν έναν τύπο με αμάνικο και τατουάζ- μάλιστα, αν αναζητήσεις στο διαδίκτυο θα δεις άρθρα με τίτλο ‘ο νεαρός πρώην αρχιμανδρίτης Ιάσων με τα τατουάζ’ ως σήμα κατατεθέν του προσώπου μου. (Ιάσων ήταν το ιερατικό μου όνομα).
Διεκδίκηση ορατότητας ως προς την σεξουαλικότητα, την απόρριψη της ορθόδοξης πίστης, η απο-ιεροποιημένη εικόνα του πρωθύστερα προσώπου με τον “ιερό” ρόλο- δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος να σε πάρει με τις πέτρες- αν και αυτό με στεναχωρεί απόλυτα.
Ό,τι διαταράσσει την πατριαρχία, καθίσταται μιασματικό.
Οτιδήποτε παρεκκλίνει από τον παγιωμένο έμφυλο ρόλο- τότε μπαίνει στην κατηγορία του ακάθαρτου. Η πατριαρχία ορίζει με σαφήνεια το πώς πρέπει να είναι ένας άντρας και μια γυναίκα βάσει του έμφυλου ρόλου που καλείται να επιτελέσει.
Όταν δολοφονήθηκε ο Ζακ Κωστόπουλος, μέρα μεσημέρι, το θέμα που απασχόλησε την κοινή γνώμη ήταν ο “κλέφτης, οροθετικός, ομοφυλόφιλος” και όχι η δολοφονία αυτή καθαυτή. Δολοφονήθηκε δηλαδή και δεύτερη φορά ως ‘μίασμα’. Πεθαίνει ΛΟΑΤΚΙ+ και κουήρ κόσμος και την κοινή γνώμη την απασχολεί η σεξουαλική ταυτότητα του θύματος και όχι ο θάνατός του!
Έγινε πρόσφατα μια drag παραγωγή του ιδρύματος Ωνάση με τίτλο kivotos tv: ε, τα σχόλια που δέχτηκαν τα παιδιά που συμμετείχαν ήταν μες το μίσος και τον παραλογισμό, ενώ παράλληλα στην performance τους μιλούσαν για τη βία που έχουν δεχτεί και κανείς δεν ‘άκουσε’ αυτό. ‘Διασύρθηκαν’ σε σχέση με την εικόνα τους που ξενίζει, σε σχέση δηλαδή με το ότι είναι drag queens, ‘άντρες που ντύνονται γυναίκες’, πράγμα που κατά την παραδοσιακή ηθική τα καθιστά άμεσα και χωρίς πολλά πολλά “μιαρά” πρόσωπα. Δέχτηκαν πολύ μίσος.
Το ίδιο και η κ. Πήλιου που φιλοξενούσατε τις προάλλες. Πήγαν να την κάψουν. Η Δημήτρης Καλογιάννης από την Λέσβο, έπεσε θύμα αυτής της μισαλλοδοξίας. Και πέθανε. Ό,τι κρίνεται ως μιαρό, πρέπει να πολεμάται, πρέπει να εξαφανίζεται. Λυπάμαι πολύ. Την Δημήτρη ακόμα την κλαίω και δεν θα πάψω.
Δες πώς αντιμετωπίζεται ένα αγόρι, για παράδειγμα, με βαμμένα νύχια. Δεν υπάρχει βλέμμα που να μην πέσει πάνω τους, ενώ πολλά θα κοιτάξουν κοροϊδευτικά ακριβώς γιατί παραβιάζει την αρχετυπική εικόνα του άντρα.
Ό,τι εκθηλύνεται, γίνεται αδύναμο.
Εκθηλύνεται άρα γίνεται αδύναμο, γίνεται μιαρό, απομακρύνεται από τον παγιωμένο έμφυλό του ρόλο. Ε, εγώ σου λέω από την άλλη ότι ο πρώτος τρομοκράτης με το που γεννιόμαστε είναι το φύλο. Θαυμάζω την δύναμη και την μαχητικότητα των τρανς προσώπων γιατί διεκδικούν μέσα στο μίσος αυτής της κοινωνίας την αλήθεια τους κι αυτό δεν είναι λίγο.
Μα και στην ίδια κατηγοριοποίηση δεν εμπίπτουν και οι μετανάστες; Έρχονται, λένε πολλοί μισαλλόδοξοι, να αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας. Ο πολιτισμός (μας) γίνεται αντιληπτός ως κάτι καθαρό και αμίαντο. Έρχονται, λεν, οι μιασματικοί να τον λερώσουν. Είναι να βαράς το κεφάλι στον τοίχο.
Αν βέβαια σου πω ότι έλαβα μόνο μίσος θα είναι ψέμα. Έχω γίνει δέκτης πολλής αγάπης και εμπιστοσύνης. Πολύς κόσμος μοιράζεται τις προσωπικές του ιστορίες μ’ εμένα. Άνθρωποι με εμπιστεύονται κι αυτό για μένα είναι θησαυρός. Βέβαια, αν αρχίσω ν’ απαριθμώ τη γνώση που έλαβα αφήνοντας την εκκλησία, κι ερχόμενος εκ νέου στην αλήθεια της κοινωνίας, μακριά από την βυζαντινή φούσκα των περασμένων ετών, θα σου πω ότι πριν δεν ήξερα τίποτε. Η αληθινή ζωή -χωρίς τις μαγικές και μεταφυσικές εξηγήσεις που παρέχει η θρησκεία- είναι το σπουδαιότερο σχολείο που γνώρισα.
Ως ιερέας κλεισμένος στο διανοητικό και κοινωνικό μου προνόμιο, ήταν αδύνατον να βιώνω αληθινές εμπειρίες. Πάντα υπήρχανε φίλτρα. Τα προνόμια είναι φρικτή φυλακή. Έμεινα, για παράδειγμα, ενεός από την θρησκευτική καταπίεση και κακοποίηση που μου διηγούνται άνθρωποι στις ιστορίες τους αφήνοντας ανεξίτηλα σημάδια. Με απασχολεί πολύ αυτό. Μακάρι στο μέλλον να δημιουργηθεί ένας χώρος θεραπείας του θρησκευτικού τραύματος. Το έχουμε ανάγκη ως κοινωνία.
Μιαροί για εμένα είναι όσοι και όσες περνούν μια ζωή στην υποκρισία. Αυτοί είναι μιαροί. Γιατί ακριβώς η δική τους υποκρισία, είναι η πηγή της καταπίεσης και κακοποίησης των άλλων”.
