Ό,τι περιγράφεται στη φωτογραφία συνέβη στις 6 Αυγούστου 1945. Δεν επρόκειτο για «στιγμιαίο» έγκλημα. Το έγκλημα επαναλήφθηκε τρεις μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου 1945, στο Ναγκασάκι.
του Νίκου Μπογιόπουλου στον Ημεροδρόμο
Αυτή την μαζική δολοφονία, μια από τις μεγαλύτερες που υπέστη ποτέ η ανθρωπότητα, την διέταξε ένα κάθαρμα που λεγόταν Τρούμαν.
Αυτού του στυγνού εγκληματία που έχει την ευθύνη για τη χρήση ατομικής βόμβας στον πλανήτη, το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας υποκλίνεται στο άγαλμα του, το οποίο διατηρεί υπό την προστασία ΜΑΤ στο κέντρο της Αθήνας…
Στη μνήμη του εγκλήματος ο πλατωνικός ουμανισμός ξεχειλίζει. Μαζί του ξεχειλίζει και το ευχολόγιο κατά των πυρηνικών και συναφών εργαλείων του ιμπεριαλισμού.
Από τις πιο προσφιλείς αναφορές των ευχολόγων, τέτοιες μέρες κάθε χρόνο, είναι τα πυρηνικά της Βόρειας Κορέας.
Αλλά, όσοι φωνάζουν (και πολύ ορθά) για τις πυρηνικές δοκιμές του Κιμ, φαντάζομαι πως είναι κατά ΟΛΩΝ των πυρηνικών βομβών. ΟΛΩΝ!
Επομένως, κάποια στιγμή, θα φωνάξουν
– και για τις 7.000 βόμβες του Τραμπ, του κληρονόμου του (Χιροσίμα/Ναγκασάκι) Τρούμαν,
– και για τις 7.000 βόμβες του Πούτιν,
– και για τις 1.000 ακόμα βόμβες που διαθέτουν οι Γαλλία, Βρετανία, Κίνα, Πακιστάν, Ινδία, Ισραήλ,
(φαντάζομαι, επίσης, ότι θα φωνάξουν και ενάντια στην αποθήκευση αμερικανονατοικών πυρηνικών στην Ελλάδα).
Κάποια στιγμή, κάποτε, θα φωνάξουν. Τι; Όχι;
