Τα λάθη θα συγχωρεθούν, η αλαζονεία ποτέ

Αν πάρει κανείς στα σοβαρά την κυβέρνηση και τους ανθρώπους που κινούνται γύρω από τον κυβερνητικό πυρήνα εξουσίας, την Μαύρη Δευτέρα 23 Ιουλίου που κάηκε το Μάτι, ο κρατικός μηχανισμός λειτούργησε καλά, πλην όμως η καταστροφή ήταν αναπόφευκτη η δε τραγωδία θα ήταν μεγαλύτερη εάν οι υπουργοί που διαχειρίστηκαν την κρίση με τους αρχηγούς του συντονιστικού έκαναν άλλες επιλογές.

Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, δεν έγιναν λάθη, δεν υπήρξαν ολιγωρίες, δεν παρουσιάστηκε πρόβλημα συντονισμού. Όλα έγιναν όπως έπρεπε αλλά η δύναμη του φαινομένου ήταν υπέρτερη από τις δυνάμεις της χώρας, ασύμμετρη κατά την ορολογία του πρωθυπουργού.

Στην περίπτωση αυτή η πολιτική ευθύνη, που δήλωσε ότι αναλαμβάνει ο πρωθυπουργός πέντε ημέρες μετά την τραγωδία, αφορά στον άνεμο και τίποτε παραπάνω. Για τα αδιέξοδα της περιοχής (τις λογής-λογής αυθαιρεσίες, την έλλειψη στοιχειώδους ρυμοτομίας κά) οι ευθύνες χαρακτηρίζονται διαχρονικές, ευθύνονται δηλαδή οι προηγούμενες κυβερνήσεις, οι δημοτικές αρχές και οι ίδιοι οι κάτοικοι.

Ας πούμε ότι είναι έτσι -και μη χειρότερα καθώς ορισμένοι βλέπουν ευθύνες και στα ίδια τα θύματα. Και να ενισχύσουμε περαιτέρω την κυβερνητική θεώρηση, παίρνοντας ως δεδεομένο το ενδεχόμενο εμπρησμού και μάλιστα με σκοπό την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης, όπως αρχικά υπονόησαν στη σειρά κυβερνητικοί παράγοντες (από τον Δ.Τζανακόπουλο μέχρι τον Π. Καμμένο) και στη συνέχεια κομματικοί ινστρούκτορες και άλλοι λάτρεις μυθιστοριών συνωμοσίας.

Ακόμη λοιπόν και αν ισχύουν όλα τα παραπάνω, απαλλάσσεται η κυβέρνηση από τις δικές της ευθύνες; Όσο κυλούν οι μέρες και προστίθενται κρίσιμες πληροφορίες για τα γεγονότα της Μαύρης Δευτέρας τα ερωτήματα γίνονται περισσότερα.

Το ερώτημα που κυριαρχεί τώρα δεν είναι τι έγινε και τι δεν έγινε, αλλά αν γνώριζε ο πρωθυπουργός, αν γνώριζαν οι υπουργοί και οι αρχηγοί, την έκταση της καταστροφής σε πραγματικό χρόνο και μπορούσαν να αντιληφθούν το μέγεθος της τραγωδίας. Δηλαδή, τα αίτια της τραγωδίας έχουν επισκιαστεί από το ζήτημα συγκάλυψης των πραγματικών περιστατικών που έχει δημιουργηθεί.

Από τους διαλόγους στην μεσονύχτια επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Συντονιστικό η εντύπωση που δόθηκε ήταν ότι «το φαινόμενο είναι σε ύφεση» και «ολοκληρώνεται η επιχείρηση μεταφοράς των εγκλωβισμένων από το λιμανάκι». Αν αυτό επεδίωκε το Συντονιστικό το πέτυχε. Η πραγματικότητα όμως διέψευσε τραγικά την εικόνα του Συντονιστικού. Και εδώ αρχίζει το ασύμμετρο πρόβλημα της κυβέρνησης.

Σύμφωνα με το νέο αφήγημα υπουργών που συμμετείχαν στη σύσκεψη, (Τζανακόπουλος, Σκουρλέτης, Σπίρτζης, Πολάκης, Κουρουμπλής), οι πρώτες αναφορές για θύματα στο Ν. Βουτζά και στο Μάτι έφθασαν στο Συντονιστικό μόλις έφυγαν οι κάμερες της ΕΡΤ. Οι πληροφορίες ήταν ανεπιβεβαίωτες (πάλι καλά δεν περίμεναν την ταυτοποίηση) όπως είπαν, για δύο ανθρώπους.

Το Μαξίμου δεν λέει πότε ακριβώς ενημερώθηκε ο πρωθυπουργός για νεκρούς και τραυματίες, αλλά σε προηγούμενη ανακοίνωση, διέψευδε με οργή τα ερωτήματα που εγείρονται για την αλληλουχία των γεγονότων.

Πως γίνεται όμως η φωτιά να ολοκλήρωσε το καταστροφικό έργο μέσα σε μιάμιση ώρα, όπως λένε οι αρχηγοί και ο πολιτικός τους προϊστάμενος Ν. Τόσκας, αλλά το Συντονιστικό πέντε ώρες αργότερα να μην είχε εικόνα της τραγωδίας, δεν έχει ακόμα απαντηθεί.

Η σύγχυση της κυβέρνησης και ο πανικός ορισμένων κυβερνητικών παραγόντων είναι ως ένα βαθμό κατανοητός. Ποιός λογικός άνθρωπος θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση τους τέτοιες ώρες. Αλλά αυτό δεν δικαιολογεί υπεκφυγές δια μέσου της γενίκευσης η οποία άλλωστε σε τέτοιες συνθήκες δεν αντέχει. Και να φταίει η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, όλοι όσοι είχαν ασκήσει εξουσία τα προηγούμενα χρόνια (για τα αυθαίρετα, τις υπηρεσίες, το κράτος), την κρίση στο Μάτι την διαχειρίστηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.

Η σημερινή κυβέρνηση λοιπόν οφείλει να απαντήσει στα ερωτήματα με στοιχεία, που είναι άλλωστε καταγεγραμμένα στο Συντονιστικό. Ειδάλλως, αν ακολουθήσουμε την συλλογιστική της αναδρομής στο παρελθόν, κινδυνεύουμε να χαθούμε στον κυκεώνα της άρνησης, της άρνησης της πραγματικότητας και των ευθυνών. Ακολουθώντας τυφλά την συλλογιστική της κυβέρνησης θα πρέπει να αποδεχθούμε και την χειρότερη εκδοχή της συλλογικής ευθύνης, τη φασιστική.

Καμία τραγωδία και κανένα έγκλημα δεν έγινε άλλωστε στο κενό, όλα τα αρνητικά κεφάλαια της ανθρώπινης ιστορίας έχουν σκοτεινό υπόθαθρο, άρα η ευθύνη είναι τροπον τινά όλων. Και από εκεί που κάποτε «όλοι μαζί τα φάγαμε» θα φθάσουμε τώρα στο «όλοι μαζί το κάψαμε».

Οι άνθρωποι που είναι γύρω από τον πρωθυπουργό, στην κυβέρνηση αλλά και πιό κοντά στο γραφείο του, μέχρι τώρα δεν έχουν δώσει πειστικές εξηγήσεις. Το αντίθετο μάλιστα, καταφεύγουν συνεχώς σε υπεκφυγές και γενικεύσεις. Τι εννοεί ο διευθυντής του γραφείου τύπου του πρωθυπουργού Θ. Καρτερός όταν λέει ότι «οι αναταράξεις στο πολιτικό σκηνικό, εξαιτίας της τραγωδίας, συνδέονται, και δεν μπορούσε να είναι αλλιώς, με τη μεγάλη εικόνα της μεγάλης αναμέτρησης ανάμεσα στην Αριστερά και στους ακροδεξιούς κυρίως αντιπάλους της. Ανάμεσα στην παράταξη που προσπαθεί, με δυσκολίες, προβλήματα, και λάθη ακόμα, να σπρώξει τη χώρα ένα βήμα μπρος. Και σε όλους εκείνους που προσπαθούν να τη σπρώξουν δυο βήματα πίσω. Ή και ακόμα παραπίσω. Με όλα τα μέσα, από τα οποία εντιμότερο το ψέμα και η τοξική δυσφήμιση».

Και συνεχίζει στο άρθρο του στην Κυριακάτικη Αυγή: «Δεν πρόκειται για μάχη επικοινωνίας, προπαγάνδας, λέξεων. Το διακύβευμα είναι απείρως δυσκολότερο. Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να στηριχτεί και να πετύχει. Πρέπει να ολοκληρώσει τη θητεία και το έργο της. Πρέπει να αποδειχτεί άξια όλων εκείνων που έδωσαν τα πάντα για να έχει όχι η Αριστερά, αλλά η χώρα, μια ευκαιρία».

Αυτό είναι το πρόβλημα; Τι σχέση έχει η τραγωδία στο Μάτι και η επίθεση που δέχεται η κυβέρνηση από την αντιπολίτευση και τα ΜΜΕ, με τους ανθρώπους που έδωσαν τα πάντα για την Ελλάδα ή για την Αριστερά. Όση και ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Και πως προέκυψε το συμπέρασμα ότι όλοι όσοι επικρίνουν την κυβέρνηση είναι ακροδεξιοί ή για να το τραβήξουμε και άλλο ακολουθώντας και την συλλογιστική του υπουργού Άμυνας Π. Κάμμένου έχουν σχέση με τα CDs, το Νοοr και την Τουρκία; Σιγά μην έχουν σχέση και με τους ψεκασμούς.

Τι σχέση έχει η Αριστερά με αυτή την ανερμάτιστη λογική και τί όφελος μπορεί να περιμένει η χώρα; Θα πρέπει να αναλάβει και τις προσωπικές αθλιότητες κάθε κυβερνητικού παράγιοντα και συμβούλου, να λειτουργεί εν τέλει σαν πλυντήριο;

Η διατύπωση ερωτήσεων ακόμα και στις πιό τραγικές στιγμές είναι βασικό χαρακτηριστικό μίας δημοκρατικής κοινωνίας. Ακόμη και αν οι ερωτήσεις είναι ωμές ή προκλητικές, παραγνωρίζουν τον πόνο των ανθρώπων που έχασαν τους δικούς τους στο Μάτι. Δεν είναι οι ερωτήσεις που οδηγούν σε επικοινωνιακή τυμβωρυχία, όπως νομίζει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Είναι η έλλειψη πειστικών απαντήσεων.

Και περισσότερο η έλλειψη συναίσθησης προσωπικής ευθύνης και κατ΄επέκταση κοινωνικής και πολιτικής. Δεν μπορεί να θεωρείται καρατόμηση η αντικατάσταση των προσώπων που κλήθηκαν να διαχειριστούν την κρίση και απέτυχαν. Ακόμη και αν τα λάθη που έγιναν είναι συγγνωστά, το βάρος της τραγωδίας είναι τεράστιο για να συνεχίσουν να το φέρουν στους ώμους τους, στις θέσεις που βρίσκονται.

Το πρόβλημα της κυβέρνησης, η ολέθρια διαχείριση της πυρκαγιάς στο Ν. Βουτζά και το Μάτι και τώρα της πολιτικής κρίσης, αφορά τα πρόσωπα που συγκροτούν την κυβέρνηση και προωτίστως τον πρωθυπουργό και τους συμβούλους του. Δεν μπορεί να γίνει πρόβλημα όλων των πολιτών ή αυτών που ψήφισαν την κυβέρνηση, της Αριστεράς ή της Δεξιάς.

Αν υπάρχει και άλλη συνωμοσία, μετά τις συνωμοσίες των εμπρηστών, πρακτόρων και άλλων εχθρών, η κυβέρνηση ας βγει να το πει ευθέως. Αλλά να φτιάχνει κλίμα μαγισσσών, τέτοιο που ο πρωθυπουργός στην ανάληψη της πολτικής ευθύνης της τραγωδίας υπογράμμισε πως δεν πρόκειται να δεχθεί, είναι άκρως επικίνδυνο.

Ο μόνος εχθρός της κυβέρνησης είναι ο ίδιος της ο εαυτός. Μέχρι τώρα δεν έχει βρει ψέματα στις μαρτυρίες των ανθρώπων που βρίσκονταν στο Μάτι, ανθρώπων που είδαν τους δικούς τους να χάνονται, αλλά αυτή επιμένει πως λέει την αλήθεια και χαρακτηρίζει τυμβωρυχεία κάθε άλλη οπτική. Ή μήπως λένε ψέματα τώρα και οι πυροσβέστες, διασώστες, νοσηλευτές, λιμενικοί, στρατιωτικοί και όλοι όσοι έδιναν μάχη;

Αν κάτι μπορούσε να λειτουργήσει κατευναστικά στην πληγή που προκάλεσε η λαίλαπα στο Μάτι, πληγή ανθρώπινη, κοινωνική και εθνική, είναι η ευθιξία που απέμεινε σε όσους είχαν την ευθύνη της διαχείρισης, να την αναλάβουν. Τα λάθη, μικρά ή και μεγάλα, κάποια στιγμή θα συγχωρεθούν. Η αλαζονεία που προσομοιάζει πια με άκαμπτη αναλγησία, δεν πρόκειται να συγχωρεθεί ποτέ.