Του Θέμη Τζήμα – huffingtonpost.gr
Δεν ταιριάζει η σιωπή στα θύματα του εγκλήματος όπως το ένοχο κυβερνητικό επιτελείο θέλει να μας πείσει, από κοινού με τα συνένοχα επιτελεία των μνημονιακών κομμάτων.
Ταιριάζει μόνο η οργή που πρέπει να εκφραστεί δυναμικά και για το συγκεκριμένο και για το γενικό. Και για το τωρινό και για το διαχρονικό.
Τα ερωτήματα για τις συγκεκριμένες πυρκαγιές είναι αμείλικτα:
Ποιος είχε την ευθύνη συντονισμού κατά τη διάρκεια της πυρκαγιάς- όχι εκ των υστέρων όταν είδαμε το κακοστημένο πρωθυπουργικό σόου- και τι ακριβώς έκανε;
Τι έκαναν οι συναρμόδιοι υπουργοί, η περιφέρεια Αττικής και ο κάθε ένας δήμαρχος ξεχωριστά;
Έδωσε κανείς εντολή εκκένωσης και αν ναι, πότε;
Πού ήταν η αστυνομία και με πόσα στελέχη της; Ο στρατός ξηράς; Οι υπάλληλοι της περιφέρειας και των Δήμων;
Υπήρχε κανείς να οδηγήσει τον κόσμο με ασφάλεια μακριά από τη φωτιά στα διάφορα επίμαχα σημεία;
Έδρασε από πλευράς πρόβλεψης αλλά και καταστολής του φαινομένου, η πυροσβεστική και οι άλλες υπηρεσίες όπως έπρεπε;
Υπήρχε και υπάρχει αντιπυρικός σχεδιασμός για τη χώρα και τι προβλέπει; Πώς εξειδικεύεται για κάθε περιοχή; Τι από όλα αυτά εφαρμόστηκε;
Αν οι προηγούμενες κυβερνήσεις απέτυχαν πλήρως στις πολιτικές τους για τις χρήσεις γης, τι διαφορετικό έχει κάνει η σημερινή κυβέρνηση μετά από τρία χρόνια;
Έχει υπάρξει καμιά εκστρατεία ενημέρωσης των πολιτών για το πώς να συμπεριφέρονται σε τέτοιες καταστάσεις;
Αν υπάρχουν όντως σενάρια ασύμμετρων απειλών, πότε θα μας διαφωτίσει η κυβέρνηση για το ποιος τα υλοποιεί, με ποιο τρόπο και με ποιο σκοπό;
Ναι βεβαίως, η κλιματική αλλαγή επιδρά στην επιδείνωση των φυσικών φαινομένων. Πώς λοιπόν έχει προετοιμάσει η συγκεκριμένη κυβέρνηση, τη συγκεκριμένη χώρα;
Αλλά το θέμα δε σταματάει εδώ. Είναι πολύ γενικότερο. Είχαμε διαχρονικά ένα κράτος ανεπαρκές, στρεβλό ενίοτε δυναστικό για τον πολίτη. Αλλά μετά τη μεταπολίτευση, με τα όποια στραβά είχαμε αρχίσει να στήνουμε ένα κράτος με ένα ορισμένο κοινωνικό και εξισορροπητικό μεταξύ των ταξικών αντιθέσεων, ρόλο.
Στα χρόνια των μνημονίων, τέσσερις διαδοχικές κυβερνήσεις και ισάριθμες αντιπολιτεύσεις, όλα σχεδόν τα ΜΜΕ και κάθε λογής «ειδικοί» μας μιλούν για μικρό κράτος και για την παντοδυναμία του ιδιωτικού τομέα. Εν τω μεταξύ στήνουν ένα κράτος που είναι μεγάλο έως τεράστιο όταν επανακεφαλαιοποιεί τράπεζες, όταν ενισχύει το πολύ μεγάλο κεφάλαιο, καταστέλλει κοινωνικές αντιδράσεις, διασφαλίζει την υποτίμηση της εργασίας και ταχύτατο στους πλειστηριασμούς, στις ηλεκτρονικές κατασχέσεις, στην υπερφορολόγηση των μικρομεσαίων επαγγελματιών, την ψήφιση νόμων εκατοντάδων σελίδων σε ένα βράδυ αλλά ελάχιστο και αργό όταν πρόκειται για τη δημόσια υγεία και παιδεία, για την κοινωνική ασφάλιση και για την ασφάλεια του πολίτη, για το περιβάλλον, για την άμυνα, για την προστασία των ευάλωτων ομάδων, για την πραγματική μείωση της φτώχειας, για την εργασία, για τη βιώσιμη ανάπτυξη και εν γένει για κάθε τι που αφορά την ευημερία του λιγότερου ισχυρού, του ευρισκομένου σε ανάγκη.
Αυτό το κράτος, που πριμοδοτεί τον ισχυρό και δυναστεύει τον –εκάστοτε- ανίσχυρο, που προβλέπει για τον πολύ πλούσιο και αδιαφορεί για το μεσαίο και για το φτωχό, που πουλάει – και μάλιστα φτηνά – στον ξένο πάτρωνα και λεηλατεί τον εργαζόμενο, που συνεχίζει τα κακώς κείμενα των προηγουμένων δεκαετιών και γκρεμίζει τα επιτεύγματα, φέρει ονοματεπώνυμα και έχει συγκεκριμένη στρατηγική.
Αυτό το κράτος φτιάχνει έναι μη- πολίτη, ανίκανο να καταλάβει τα ίδια του τα συμφέροντα, που τη μια κομπάζει για την πονηριά του και την επομένη ολοφύρεται.
Αυτό το κράτος είναι κομμένο και ραμμένο πρωτίστως στα μέτρα μιας συγκεκριμένης ιδιωτικής πρωτοβουλία: πρωτίστως της πρωτοβουλίας του πολύ μεγάλου κεφαλαίου, ξένου και ντόπιου, που θέλει να τη σκαπουλάρει και να λεηλατεί, να παρακρατά τα κέρδη και να φορτώνει τις ζημιές και δευτερευόντως όσων κερδοσκοπούν δίπλα στους πρώτους.
Ναι, σε πλείστα όσα κράτη έχουν συμβεί τέτοιες καταστροφές. Αυτό όμως σε τίποτα δε δικαιολογεί το δικό μας κράτος, με τους συγκεκριμένους υπευθύνους και τη συγκεκριμένη εφαρμογή, της συγκεκριμένης παγκόσμιας στρατηγικής. Εξαιτίας αυτού του κράτους –και συχνότατα των ιδιωτικών συμφερόντων που ελέγχουν τους «λειτουργούς» του- πεθαίνουν άνθρωποι.
Για όλους αυτούς τους λόγους, στην απίστευτη τραγωδία ταιριάζει η οργή και όχι η σιωπή.
