Αλιεύσαμε από το facebook του Θανάση Καμπαγιάννη
Σήμερα το facebook μου θυμίζει ένα βίντεο με τον μικρό μου ανιψιό. Όταν τα παιδιά ηταν μικρά και καθόμασταν μέχρι αργά στη σοφίτα του σπιτιού, κάποια στιγμή ερχόταν η ώρα του ύπνου. Αλλά επειδή ο Γιώργος και ο Λευτέρης δεν θέλανε να πάνε στο κρεβάτι, η μάνα μου μου έκανε ματιές, για να προχωρήσω στο “σχέδιο”: κατέβαινα την εσωτερική σκάλα, έβγαινα έξω, ανέβαινα την εξωτερική σκάλα και, στο ξαφνικό, χτυπούσα την πόρτα της σοφίτας. Τότε η μάνα μου έλεγε στα έκπληκτα ανίψια μου: “Ο μούμος!”, τα άρπαζε και – πριν καταλάβουν καλά καλά τι είχε γίνει – ήταν και οι δύο στα κρεβάτια τους. Μέσα στο γέλιο που κάναμε, ένιωθα και μια μικρή ενοχή για το ρόλο μου σ’ αυτή την αισχρή συμπαιγνία.
Η δήλωση του Τσίπρα για το “ασύμμετρο φαινόμενο” των πυρκαγιών, όπως και η προηγούμενη ίδια του Καραμανλή, είναι η μεταφορά της στρατηγικής του “Μούμου” στην εθνική πολιτική σκηνή. Σκοτάδι, εξωτερικός εχθρός, ξαφνικός τρόμος, παιχνίδι με το άγνωστο και στο τέλος ύπνος. Οι παροικούντες το Μαξίμου ξέρουν καλά τι εξυπηρετούσαν οι τότε δηλώσεις Καραμανλή. Αλλά σήμερα τις επαναλαμβάνουν ακολουθώντας τον “ρεαλισμό” της εξουσίας, στέλνοντάς μας το μήνυμα ότι αριστερή κυβέρνηση σημαίνει συνέχεια του κράτους σε όλα. Ακόμα και στο εγχειρίδιο αντιμετώπισης κρίσεων και φυσικών καταστροφών.
Σήμερα είναι η ώρα της αλληλεγγύης στους συνανθρώπους μας που είναι σε ανάγκη. Αλλά, όσο γρηγορότερα γίνεται, θα πρέπει να συζητήσουμε ανοιχτά για τις πραγματικές αιτίες τραγωδιών σαν τη σημερινή, που δεν ειναι φυσικά φαινόμενα αλλά αποτελέσματα μιας πολιτικής που φτωχαίνει την κοινωνία και μεταφέρει τους πόρους της στη χοάνη των πλεονασμάτων και των εξοπλισμών. Και για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να νικήσουμε τον “ασύμμετρο” πολιτικό λόγο που κλείνει την κουβέντα κουνώντας το σκιάχτρο του “Μούμου”. Να νικήσουμε την θανατοπολιτική αυτής της αισχρής συμπαιγνίας.
