Screenheads (Οθονοκέφαλοι)

Ανδρέας Τσαντάκης

Τα 15 λεπτά διασημότητας που θα μπορούσε να έχει ο καθένας στο μέλλον, όπως είχε προβλέψει ο Άντυ Γουόρχολ το 1968, στο 2018 (το μέλλον του τότε δηλαδή), φαντάζουν ελάχιστα.

Σήμερα τα 15 λεπτά, έχουν μετατραπεί σε 15 κανάλια (γιουτιουμπ, ινσταγκραμ, σναπτσατ κλπ κλπ) που μπορεί να έχει ο καθένας  και μέσα σ’ αυτά να αναπαράγει από λίγα έως πάρα πολλά στιγμιότυπα της καθημερινής του ύπαρξης πάνω στη γη.

Ερώτηση 1: Γιατί;

Απάντηση 1: Δεν θ’ ασχοληθώ με το γιατί.

Ασχολούμαι με το ότι απλά συμβαίνει, γιατί υπάρχει η δυνατότητα να συμβαίνει.

Σχεδόν ο καθένας δηλώνει -κι αφού το δηλώνει μάλλον είναι κιόλας- “Δημόσιο πρόσωπο” και Social inFLUencer (κάτι κολλητικό σαν τη γρίπη).

Εν έτει 2018 λοιπόν (50 χρόνια μετά το 1968) προσωπικά γνωρίζω ελάχιστους που να μην έχουν το δικό τους κανάλι κάπου εκεί ανάμεσα στα social media.

Ερώτηση 2: Τι λένε και τι κάνουν όλοι αυτοί στα κανάλια τους;                                                                                                                                                                                                                                                                                   Απάντηση 2: Δεν θ’ ασχοληθώ και πάλι, με το περιεχόμενο των “καναλαρχών”.

Θα ασχοληθώ όμως με νούμερα και θα κάνω τη γνωστή διαπίστωση ότι ανάλογα με τον αριθμό των ακόλουθων (θεατές) που έχει ένα κανάλι, η “αξία” του καναλιού αυτού ανεβαίνει και η πιθανή επιρροή του “καναλάρχη” στους θεατές του αυξάνεται…μάλλον.

Έτσι έπειτα συμβαίνουν δύο τινά:

Α) Το τμήμα μάρκετινγκ και επικοινωνίας (υποθέτω) μιας εταιρείας ζητά από τον “καναλάρχη” να διαφημίσει τα προϊόντα της (καλλυντικά,ρούχα,παπούτσια, κλπ) με αντάλλαγμα τα ίδια τα προϊόντα της ή και χρήματα σε συγκεκριμένες περιπτώσεις μεγάλων “καναλαρχών”.

Β) Ο ίδιος ο “καναλάρχης” λόγω κάποιων χιλιάδων ακόλουθων που έχει -αληθινοί ή ψεύτικοι (αγορασμένοι) στην προκειμένη δεν έχει σημασία- να αποκτήσει το θάρρος ή και το θράσος ενίοτε να ζητήσει ο ίδιος από εταιρίες να διαφημίσει τα προϊόντα τους με αντάλλαγμα τα προαναφερθέντα ή πιο συχνά να ζητήσει από εταιρίες παροχής υπηρεσιών (ταξιδιωτικά πρακτορεία, τουριστικές και ξενοδοχειακές επιχειρήσεις κλπ) να λάβουν δωρεάν υπηρεσίες προκειμένου να τις διαφημίσουν.

Στην ουσία δηλαδή τζάμπα διακοπάρες για τους “καναλάρχες” σε ξενοδοχεία και μπανγκαλόουζ, με αντάλλαγμα μερικές αναρτήσεις και μπλα-μπλα για την τοποθεσία στην οποία βρίσκονται και κάνουν ΖΩΑΡΑ! (#zoara).

Από τα δύο παραπάνω τινά, προκύπτει ένα ξεκάθαρο οικονομικό αλισβερίσι. Κάτι που απαντάει έμμεσα (μιας και προηγουμένως δεν απάντησα άμεσα) στην Ερώτηση 1 του “Γιατί;”

Ανταλλάγματα χρηματικά και σε είδος λοιπόν είναι ένας βασικός και δελεαστικός λόγος για να διαφημίζει ο κάθε “καναλάρχης” στο κανάλι του, από κραγιόν και κρέμες (ημέρας και νυκτός), μέχρι γκαζόζες, μπάρες δημητριακών και παγωτά.

Κανάλια μίνι μάρκετ δηλαδή…

Α! Τώρα που είπα μίνι μάρκετ… ένας από τους λίγους ανθρώπους που γνωρίζω με βεβαιότητα -μέχρι αυτή την στιγμή που γράφω- ότι δεν έχει δικό της κανάλι, είναι η κυρά Σούλα που έχει το μίνι μάρκετ στη γειτονιά μου.

Γνωρίζω επίσης ότι, παραδόξως, δεν έχει ακόμη σμαρτφον…έχει ένα παλιό μαύρο νόκια με ραγισμένη οθόνη και βρώμικα πλήκτρα.

Πόσο θα κρατήσει τώρα η “αντίστασή” της κυρά Σούλας, για να μην “αναβαθμιστεί” δεν γνωρίζω.

Φοβάμαι όχι πολύ, καθώς κάμποσες φορές έχω δει τον εγγονό της και την κόρη της (πάνε στο μίνι μάρκετ συχνά για να της κάνουν παρέα) να την πιλατεύουν να πάρει καινούργιο κινητό (καινούργιο κινητό=σμαρτφον).

Αλλά έχω δει και τη συνυφάδα της την κυρά Μαρία την κουτσή (την φωνάζουν και κουτσή Μαρία και δε γνωρίζω πώς κουτσάθηκε), η οποία επίσης προσπαθεί να την πείσει να πάρει καινούργιο κινητό και να τραβάει βίντεο τον εαυτό της και μετά να τ’ ανεβάζει στο γιουτιουμπ, για να περνάει πιο ευχάριστα την ώρα της, όπως λέει, στο μίνι μάρκετ, αντί να βαράει μύγες.

Η ίδια η συνυφάδα (η κουτσή Μαρία) έχει ήδη εδώ και 1,5 χρόνο περίπου δικό της κανάλι μαγειρικής στο γιουτιουμπ.

Το έχει ονομάσει “Koutsi Maria cook” και μαγειρεύει κυρίως αλμυρά με εξειδίκευση στις πίτες, τα ντολμαδάκια και τους κολοκυθοκορφάδες.

Βλέποντας αυτά, δεν θα ήθελα να φανταστώ τι θα συμβαίνει το 2068 (δηλαδή 50 χρόνια από τώρα) ή το 2118  (δηλαδή 100 χρόνια από τώρα) ή ακόμη το 3018 (δηλαδή 1000 χρόνια από τώρα).

Ή μάλλον (εδώ που έφτασα) μιας και μέχρι τότε μάλλον (όχι σίγουρα) θα έχω γίνει λίπασμα ή στάχτη ή τσιμεντοκονία, θα μπω στον κόπο να φανταστώ και να κάνω τις δικές μου προβλέψεις σαν άλλος Άντυ Γουορχολ-άκης.

Στηρίζοντας τη φαντασία μου στην Δαρβινική θεωρία της εξέλιξης, προβλέπω ότι μετά από πολλά χρόνια και μετά από άπειρες ώρες που θα περνάει ο άνθρωπος μπροστά σε μία οθόνη και μια κάμερα, καταγράφοντας τον εαυτό του, να λέει και να κάνει διάφορα, τα ανθρώπινα μάτια θα μετεξελιχθούν σε κάμερες.

Τα μάτια κάμερες θα καταγράφουν σε 24ωρη βάση πλέον, τη ζωή του καθενός.

Ο καθένας θα έχει τουλάχιστον 45 κανάλια στα οποία θα προβάλλει τη ζωή του σε live streaming.

Μέχρι το 2100 ο πληθυσμός της γης, υπολογίζεται γύρω στα 11 δις άρα μιλάμε πως τότε θα υπάρχουν σχεδόν 500 δις κανάλια που θα αναπαράγουν τις ζωές 11 δις ανθρώπων (OK ελάχιστοι “αντάρτες” και τότε μάλλον θα έχουν ξεφύγει, όπως αυτή τη στιγμή έχει ξεφύγει η κυρά Σούλα).

Αρκετά χρόνια πάλι αργότερα, το ανθρώπινο κεφάλι θα μετεξελιχθεί σε οθόνη.

Ενώ τα μάτια κάμερες θα συνεχίζουν να καταγράφουν όλο το 24ωρο, ταυτόχρονα το υλικό το οποίο θα καταγράφεται θα προβάλλεται ζωντανά μέσα από το κεφάλι οθόνη του καθενός, αλλά εξίσου ταυτόχρονα και στα υπόλοιπα κανάλια του (πάνω από 55 μέχρι τότε) με τα οποία θα είναι δικτυωμένος.

Άρα πλέον ο κάθε άνθρωπος με κεφάλι οθόνη και μάτια κάμερες, θα είναι κυριολεκτικά ένα κανάλι από μόνος του.

Ένα κινητό κανάλι, που θα καταγραφεί και θα προβάλλει ταυτόχρονα τη ζωή του, στους άλλους ανθρώπους κανάλια, που με τη σειρά τους θα κάνουν το ίδιο στους άλλους ανθρώπους κανάλια κ.ο.κ.

Η παγκόσμια ανθρωπο-διακαναλική πραγματικότητα τότε, θα μοιάζει περίπου με την αριστουργηματική ταινία “The Truman Show”, με τη διαφορά ότι ο κάθε άνθρωπος θα καταγραφεί και θα καταγράφεται συνειδητά και όχι εν αγνοία του, όπως συνέβαινε στον Τζιμ Κάρεϊ.

Οι άνθρωποι με κεφάλι οθόνη, θα ονομάζονται Screenheads (Οθονοκέφαλοι) και επιστημονικά το είδος αυτό θα λέγεται Homo Screenius.

Θα είναι το είδος που θα κυριαρχεί και δεν θα μπορεί να ξεφύγει σχεδόν κάνεις απ’ αυτή τη μετάλλαξη…από το νεογέννητο, μέχρι την κυρά Σούλα του μέλλοντος (για την κουτσή Μαρία του μέλλοντος, δεν το συζητάμε καν. Αυτή είναι διαχρονικά καταδικασμένη).

Ερώτηση 3 (τελευταία και σχεδόν ρητορική): Υπάρχει σωτηρία για το ανθρώπινο είδος;

Απάντηση 3 (αν και σχεδόν ρητορική ερώτηση, απαντώ): Όχι.

                   Ήχος και σήμα σβησίματος οθόνης.

                                                                         ΠΈΦΤΕΙ ΜΑΎΡΟ

                                         ΤΕΛΟΣ