Αλιεύσαμε από το facebook του Γιάννη Ανδρουλιδάκη
Βλέπω κάποιες διαμαρτυρίες για τη δήλωση της Γιαμαρέλου ότι αν οι εργάτες δεν θέλουν να συνωστίζονται στα λεωφορεία, μπορούν να πάνε στη δουλειά τους με τα πόδια.
Δυστυχώς, έχουμε γίνει μια πολύ κακομαθημένη κοινωνία. Σου λένε να περπατήσεις και κάνεις λες και σου έβρισαν τον πατέρα. Οι πρόγονοί μας μεγαλούργησαν περπατώντας, δεν είχαν ούτε αυτοκίνητα ούτε λεωφορεία -άντε κανένα γαϊδαράκο να είχαν, όσοι κατάφερναν να φτιάξουν ένα κομπόδεμα. Σε άλλες χώρες -διαφορετικές παραδόσεις, δε λέω να τις αντιγράψουμε- η δουλειά γινόταν με σιδερένιες μπάλες στα πόδια. Δε γκρίνιαζαν όμως. Δούλευαν. Εδώ σήμερα, μέχρι το περίπτερο σου λένε να πας με τα πόδια και διαμαρτύρεσαι. Το είδαμε και με το Μεγάλο Περίπατο, που βγήκε και δε βγήκε. Ψυχή δεν περπάτησε. Όλοι με το τρόλεϊ και το αυτοκίνητο. Ξεχάσαμε γρήγορα το Φειδιππίδη, που το παιδί έτρεξε 245 χιλιόμετρα χωρίς ρούχα, για να βγει η δουλειά. Υπήρχε φιλότιμο τότε. Σήμερα η κρίση που λένε, είναι πάνω από όλα κρίση αξιών. Τα έχει διαλύσει όλα ο υλικός πολιτισμός. Αναζητάμε την ευκολία και ποινικοποιούμε την προσπάθεια.
Τέλος πάντων, όλα θα πάνε καλά. Ποδαράκια έχετε, πάρτε τα, αφήστε τη γκρίνια και κινείστε για τη δουλειά. Αν έχετε τέλος πάντων. Κι αν κουραστείτε στον δρόμο, κάντε μια στάση σε κάνα εκκλησάκι να ξαποστάσετε και να κοινωνήσετε. Καλό κάνει. Δεν το λέω εγώ. Κι αυτό η Γιαμαρέλου το είπε.
