Η Σύμβαση του ΟΗΕ για την Πρόληψη της Γενοκτονίας (1948) ορίζει ότι η εξόντωση κάθε φυλετικής, θρησκευτικής, ή εθνικής ομάδας ή μέρους αυτής είναι καταδικαστέα από το διεθνές δίκαιο, αλλά εξαιρεί ομάδες που δολοφονούνται λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων. Σημασιολογικά τεχνάσματα χρησιμοποιήθηκαν για να επιτευχθεί αυτή η εξαίρεση από τη Σύμβαση, και η πολιτική γενοκτονία αποτέλεσε συχνά όχημα για την προώθηση των καπιταλιστικών συμφερόντων με τρομοκρατικές μεθόδους. Ο σφαγιασμός τουλάχιστον 500.000 ατόμων στην Ινδονησία τη δεκαετία του 1960 αποτελεί ένα κατ’ εξοχήν παράδειγμα.
του Μιχάλη Γιαννεσκή στο ThePressProject
Ένα ελκυστικότατο λάφυρο, μαγνήτης για τον ιμπεριαλισμό
Η Ινδονησία είναι η τέταρτη σε πληθυσμό χώρα στον κόσμο, με 270 εκατ. κατοίκους. Αποτελείται από 13.000 νησιά, 3.000 από τα οποία κατοικούνται. Αποτελούσε ανέκαθεν ένα ελκυστικότατο λάφυρο και μαγνήτη για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, λόγω του τεράστιου φυσικού της πλούτου, της τοπογραφίας της και της κοινωνικής και θρησκευτικής πολυμορφίας της.
Η ανεπαρκής επικοινωνία και συγκοινωνία μεταξύ των χιλιάδων νησιών, η έλλειψη υποδομών και οι πολιτιστικές διαφορές των διαφόρων τμημάτων του πληθυσμού αποτελούσαν ιδανικές συνθήκες για τις τοπικές ελίτ, οι οποίες δρούσαν σχεδόν ανεξάρτητα, κάνοντας συμφωνίες με ξένες δυνάμεις για την εκμετάλλευση των πόρων της περιοχής τους. Κατά την εποχή της αποικιοκρατίας, η Ολλανδία, η Βρετανία και η Πορτογαλία είχαν μοιράσει τα νησιά μεταξύ τους.
Η Ινδονησία απέκτησε την ανεξαρτησία της μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και μεγάλο μέρος του φυσικού πλούτου της κρατικοποιήθηκε. Όμως, η υποτυπώδης οργάνωση των κρατικοποιήσεων δημιούργησε πρόσφορο έδαφος για την ιδιοποίηση μέρους της οικονομίας από τον στρατό και εισοδηματίες.
Το 1967 ένα μεγάλο μέρος του φυσικού πλούτου της Ινδονησίας (όπως χαλκός, νίκελ, βωξίτης, ξυλεία) παραχωρήθηκε σε Δυτικές εταιρείες. Οι προετοιμασίες για το ξεπούλημα των φυσικών πόρων της χώρας είχαν αρχίσει 2 χρόνια νωρίτερα, όταν ένα αποτυχημένο πραξικόπημα έδωσε την αφορμή για την παράδοση της Ινδονησίας σε ξένα συμφέροντα.
Η εξόντωση των «κομμουνιστών»
Ο Σουκάρνο, ο πρώτος πρόεδρος της Ινδονησίας, προσπάθησε να ενοποιήσει τις διαμετρικά αντίθετες πολιτικές δυνάμεις στη χώρα μέσω μιας ιδεολογίας που ονόμασε «Εθνικισμός-Θρησκεία-Κομμουνισμός». Η πλειοψηφία των στρατιωτικών υπέσκαπτε τον Σουκάρνο λόγω της ανοχής που επιδείκνυε προς τους κομμουνιστές. Στις 30 Σεπτεμβρίου 1965 στρατιωτικοί που υποστήριζαν τον Σουκάρνο έκαναν πραξικόπημα κατά της στρατιωτικής ηγεσίας, το οποίο συντρίφτηκε την επόμενη μέρα.
Ο στρατός, υπό την καθοδήγηση του στρατηγού Σουχάρτο, κατέλαβε την εξουσία και οργάνωσε ένα μακροχρόνιο πογκρόμ. Στα πρώτα 3 χρόνια (1965-1968) σφαγιάστηκαν 500.000-800.000 άτομα και πάνω από ένα εκατομμύριο φυλακίστηκαν και υπέστησαν βασανιστήρια και άλλες ακρότητες. Ο κύριος στόχος των βιαιοτήτων ήταν μέλη και υποστηρικτές του Κομμουνιστικού Κόμματος Ινδονησίας (ΚΚΙ), αλλά περιλάμβανε και όλους όσους θεωρούνταν αντιφρονούντες, όπως συνδικαλιστές, ακτιβιστές, και άτομα κινεζικής καταγωγής. Για την εξόντωση των «κομμουνιστών» στρατολογήθηκε μεγάλος αριθμός ακροδεξιών και ισλαμιστικών παραστρατιωτικών ομάδων και συμμοριών.
Απόρρητα έγγραφα της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ινδονησία που δημοσιεύτηκαν το 2017 από μια αμερικανική ΜΚΟ δείχνουν το εύρος των ακροτήτων. Συμπεριλαμβάνουν ένα τηλεγράφημα προς την Ουάσινγκτον που αναφέρει ότι «… η καταπίεση του ΚΚΙ εξακολουθεί … το κύριο πρόβλημα είναι με τι να τραφούν και που να κρατηθούν οι αιχμάλωτοι … αυτό το πρόβλημα λύθηκε εκτελώντας τους αιχμαλώτους, ή σκοτώνοντας τους προτού συλληφθούν … ».
Πολύτιμος φίλος, ιδανικός φονιάς
Ο Σουχάρτο αποτελούσε πρότυπο φιλοδυτικού δικτάτορα. Η Μάργκαρετ Θάτσερ τον είχε χαρακτηρίσει «έναν από τους καλύτερους και πιο πολύτιμους φίλους», και η Παγκόσμια Τράπεζα «πρότυπο μαθητή». Οι λόγοι για την εκτίμηση που του έτρεφαν οι δυτικές κυβερνήσεις και οργανισμοί είναι προφανείς. Μέσα σε 2 χρόνια, ο Σουχάρτο είχε παραχωρήσει τον τεράστιο φυσικό πλούτο της χώρας του σε δυτικά συμφέροντα. Μέσα σε 3 χρόνια, είχε εξοντώσει ένα κομμουνιστικό κόμμα με 3.000.000 μέλη, τρίτο σε μέγεθος στον κόσμο μετά το ρωσικό και το κινεζικό.
Η Δύση υποστήριξε τον Σουχάρτο με όπλα, εκπαίδευση του στρατού του, μαύρη προπαγάνδα κατά των αντιπάλων του, και πλήρη κάλυψη και δικαιολόγηση των ακροτήτων που αυτός ενορχήστρωσε με ιδανική αποτελεσματικότητα: μια πολιτική γενοκτονία που απέβλεπε στην κατοχύρωση των συμφερόντων της Δύσης.
Διαβάστε τη συνέχεια στο ThePressProject
