Τη Δευτέρα παίχτηκε ένα από τα επεισόδια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που αναμφίβολα θα αποτελεί σημείο αναφοράς στο εγγύς μέλλον. Η Ράνια Αντωνοπούλου βρέθηκε εκτός κυβέρνησης ως απόρροια χειρισμών που έκανε κατά τη θητεία της με στόχο ίδιον όφελος. Επεισόδιο που είχε ως αποτέλεσμα ακόμα μία «είναι δίκαιο, γίνεται πράξη»-διακήρυξη του πρωθυπουργού για την κατάργηση της επιδότησης του ενοικίου για εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς. Διακήρυξη, ωστόσο, που δεν αγγίζει ούτε τρίχα από τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος.
του Μηνά Κωνσταντίνου στο ThePressProject
Με απόφαση του πρωθυπουργού, λοιπόν, πρόκειται να καταργηθεί η σχετική διάταξη που έδινε το δικαίωμα σε εξωκοινοβουλευτικά μέλη της κυβέρνησης να λαμβάνουν επίδομα ενοικίου. Νόμος χωρίς κανένα εισοδηματικό κριτήριο, που πριν την βραδιά της ψήφισης του τρίτου μνημονίου ίσχυε μόνο για τους βουλευτές της επαρχίας, και από τον Αύγουστο του 2015 φρόντιζε και για τη διαμονή των εξωκοινοβουλευτικών υπουργών που δεν διαθέτουν μόνιμη κατοικία στην Αθήνα.
Λίγο πριν την ανακοίνωση της απόφασης του πρωθυπουργού, μία ακόμη απόφαση, εκείνη να δεχτεί την παραίτηση της αναπληρώτριας υπουργού. Η Ράνια Αντωνοπούλου είχε ήδη διαμηνύσει το μεσημέρι της Δευτέρας πως προτίθεται να επιστρέψει τα χρήματα, χωρίς όμως να δηλώσει δημόσια (τουλάχιστον) και την παραίτησή της.
Αντίθετα, στην δημόσια δήλωσή της προλαβαίνει και κάνει ειδική αναφορά στον νόμο βάσει του οποίου έλαβε το επίδομα ενοικίου, στους έτερους δικαιούχους βουλευτές της επαρχίας και στα είκοσι και πλέον έτη που το λαμβάνουν, στους συνάδελφους βουλευτές που την ενημέρωσαν για την επιδότηση καθώς δεν την είχε αντιληφθεί, στην καθυστερημένη αίτησή της για τη λήψη του, στα χρήματα που δεν έχει ανάγκη, στο έργο της και στο αίτημά της να κριθεί ως προς αυτό, και βέβαια, στην πολιτική της στοχοποίηση από την αξιωματική αντιπολίτευση.
«Αντιλαμβάνομαι επίσης ότι η οικονομική μου κατάσταση, όπως αποτυπώνεται στις δηλώσεις του πόθεν έσχες, ενίσχυσε την αγανάκτηση του κόσμου» προλαβαίνει επίσης να μνημονεύσει στην ανακοίνωσή της και τις δηλώσεις πόθεν έσχες της, δηλώνοντας -προς τιμήν της- την κατανόησή της στην αγανάκτηση του κόσμου, παρότι δεν το έκανε όταν έπρεπε.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι διόλου πρωτόγνωρα στη δημόσια σφαίρα. Πλήθος πολιτικών, και ειδικά κυβερνητικών στελεχών, έχουν διασκευάσει κατά καιρούς παρόμοιες δημόσιες δηλώσεις που κατέληγαν πάντα εκεί που κατέληξε κι αυτή, από την πρώτη κιόλας παράγραφο και λίγο πριν ο πρωθυπουργός «δεχθεί την παραίτησή» της.
«Σύμφωνα με το Ν.4336/2015 που δίνει το δικαίωμα σε εξωκοινοβουλευτικά μέλη της κυβέρνησης να λαμβάνουν επιδότηση διαμονής, εφόσον δε διαθέτουν ιδιόκτητη κατοικία στην Αθήνα, αιτήθηκα και έλαβα ένα σημαντικό ποσό ως επιδότηση ενοικίου. Αυτήν την πρόνοια του νομοθέτη απολαμβάνουν από το 1994 όλοι οι βουλευτές που δεν έχουν έδρα την Αθήνα, χωρίς άλλες εισοδηματικές προϋποθέσεις» ξεκινά η δήλωση της αναπληρώτριας υπουργού Εργασίας.
Πενήντα πέντε λέξεις χρειάστηκε η υπουργός για να πει αυτό που θα μπορούσε να πει μόλις με πέντε. Ένα «έτσι κάνουν και οι άλλοι» αρκούσε. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που η Νέα Δημοκρατία δεν ζήτησε την παραίτησή της, παρότι το έχει κάνει για πολύ πιο κραυγαλέα… βατράχια.
Αυτή τη φορά η υπουργός πήγε στο σπίτι της, λίγες ώρες αργότερα την ακολούθησε ο σύζυγός της, ο πρωθυπουργός ανέλαβε πρωτοβουλία να διορθώσει αυτή την τάχα μου ατέλεια, η αξιωματική αντιπολίτευση θα συνεχίσει να αναζητά σκελετούς στις κυβερνητικές ντουλάπες με την ελπίδα να επισκιάσουν τα δικά της χωνευτήρια.
Την ίδια ώρα, βουλευτές και υπουργοί συνεχίζουν να απολαμβάνουν εξωφρενικά προνόμια σε χρήμα και σε είδος, πάντα ανεξαρτήτως της οικονομικής τους επιφάνειας. Μπορεί να μην έχουν όλοι πόθεν έσχες ανάλογου μεγέθους με του ζεύγους Αντωνοπούλου-Παπαδημητρίου, όμως κανένας τους δεν κρίνεται με βάση το πόθεν έσχες του, την ώρα που τα κριτήρια για τα πετσοκομμένα επιδόματα όπως του ρεύματος και του ενοικίου είναι εξαντλητικά.
Είναι προφανές και αυτονόητο πως το να υπάρχουν σχετικά «προνόμια» και διευκολύνσεις για βουλευτές που δεν έχουν την οικονομική επιφάνεια να στηριχθούν είναι ζήτημα Δημοκρατίας. Διαφορετικά, μιλάμε για έναν κλειστό κύκλο εύπορων και επαγγελματιών πολιτικών, με το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας αποκλεισμένο.
Άπαντες, ωστόσο, γνωρίζουν πως δεν είναι η «Δημοκρατία» που χαρίζει στους βουλευτές και τους υπουργούς πληθώρα παροχών, ελαφρύνσεων, απαλλαγών, παράθυρα και πόρτες ασυλίας. Και σίγουρα η αιτία που προκαλεί τα παραπάνω χρειάζεται πολύ περισσότερα για να χτυπηθεί από μία απλή κατάργηση μιας ευνοιοκρατικής ρύθμισης.
