Αλιεύσαμε από το facebook του Γιάννη Ανδρουλιδάκη
Πέρασε από μπροστά μου μια ανάρτηση η οποία έλεγε περίπου ότι δεν έχουν δικαίωμα να διαμαρτύρονται για τη διαπόμπευση της Ιωάννας Τούνη όσοι δεν είχαν μιλήσει παλιότερα σε μια ανάλογη υπόθεση μιας φοιτήτριας που τελικά αυτοκτόνησε. Από κάτω τα σχόλια ήταν κυρίως «μπράβο, κάποι@ έπρεπε να τα πει», «μέσα στο μυαλό μου είσαι» και άλλα ανάλογα.
Δυσκολεύομαι λίγο να προσαρμοστώ σε αυτόν τον τρόπο σκέψης, δηλαδή να τον καταλάβω για να τον αποκρούσω. Θα παρατηρήσω μόνο το εξής: αν όσοι δε μίλησαν για μια κοπέλα που διαπομπεύθηκε σεξιστικά πριν χρόνια δεν δικαιούνται να μιλήσουν υπέρ της Τούνη, αν όσοι δεν αντέδρασαν στην προηγούμενη δολοφονία αφροαμερικανού δεν δικαιούνται να διαδηλώνουν για τον Φλόιντ, αν όσοι δεν κατέβηκαν στην προηγούμενη πορεία ενάντια στην καταστολή δεν δικαιούνται να κατέβουν στην επόμενη, όσοι δεν στάθηκαν αλληλέγγυοι στους πολεμιστές της Μάχης του Μαραθώνα δεν δικαιούνται να μιλάνε για τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας και ούτω καθεξής, καταλήγουμε σε έναν κόσμο στον οποίον οι συνειδήσεις δεν μεταβάλλονται ούτε επηρεάζονται και ο μόνος που έχει δικαίωμα να μιλήσει για κάτι, είναι ο Ένας που είχε πρώτος την ιδέα.
Σε έναν τέτοιο κόσμο, που δεν ξέρω ποιο μυαλό τον νοσταλγεί πραγματικά, η Τούνη δεν θα διαπομπευόταν στο διαδίκτυο, θα την κοπανούσαν με ένα ρόπαλο και θα την έσερναν στη σπηλιά. Αφήστε τους ανθρώπους να ευαισθητοποιούνται για τα ζητήματα, νωρίς, αργά, όποτε.
Μαζί με την Τούνη εννοείται, και σταθερά απέναντι σε όσους αναπαράγουν την ιδέα ότι η σεξουαλική απόλαυση ενέχει ντροπή και το σεξ είναι τιμωρία. Παπάδες, υπεύθυνους των προγραμμάτων εκπαίδευσης, ηθικολόγους αντιδραστικούς, όλους…
