Αλιεύσαμε από το facebook του Γιάννη Ανδρουλιδάκη
Βρέθηκα για μία ώρα σε ουρά τράπεζας και θέλω να μοιραστώ τα εξής:
-Αποστάσεις δεν τηρεί κανείς ούτε για δείγμα. Αντίθετα αν κάνεις ένα βήμα πλάγια για να απομακρυνθείς από τους άλλους, αμέσως οι περισσότεροι σπεύδουν να καλύψουν το κενό και να ξανακολλήσουν πάνω σου, από κάποια μεταφυσική αίσθηση ότι αν πλησιάσουν στην πόρτα θα μειώσουν τον χρόνο αναμονής.
-Μάσκα σε ένα σύνολο 100 ανθρώπων που στέκονταν στο πεζοδρόμιο φορούσα εγώ, μια κοπέλα και άλλοι δύο ακόμα στο πηγούνι.
-Κατά τη διάρκεια της αναμονής έγινε πρωταθληματάκι καβγά, δηλαδή τσακώθηκαν όλοι με όλους από μία φορά.
-Σχεδόν όποιος ερχόταν έκανε πρώτα μια βόλτα από την κεφαλή της ουράς για να πει ότι έχει μια γρήγορη δουλειά και πρέπει να περάσει. Άκουγε ομαδική γιούχα, επέμενε για 2-3 λεπτά και τελικά πήγαινε πίσω. Κάθε ένας που το έκανε νόμιζε ότι κάνει ένα πρωτότυπο έξυπνο κόλπο, αλλά όλοι οι άλλοι ζούσαμε την ίδια ακριβώς περιττή φασαρία για εικοστή φορά.
-Αρκετοί περαστικοί βρήκαν κάποιον γνωστό στην ουρά και έκατσαν να πιάσουν κουβέντα μαζί του, πολλαπαλασιάζοντας τον συνωστισμό. Κατά κανόνα συμμετείχαν και στους θορυβώδεις καβγάδες που ξεσπούσαν κάθε τόσο.
-Από την τράπεζα δεν είχε υπάρξει η παραμικρή μέριμνα για τους ηλικιωμένους ανθρώπους που κάθονταν όρθιοι έξω. Ούτε κάποιος άνθρωπος που να μοιράζει αριθμούς προτεραιότητας έξω από το κατάστημα ούτε κάποια σημεία για να κάτσεις ούτε τίποτα. Όσοι προτείναμε σε μεγάλους ανθρώπους να εγγυηθούμε τη σειρά τους και να πάνε στο μεταξύ να κάτσουν κάπου αντιμετωπιστήκαμε ως απατεώνες που πάνε να τους φάνε τις θέσεις.
Διαπιστώνω με θλίψη ξανά ότι η απουσία των στοιχειωδέστερων δομών αλληλεγγύης από το ελληνικό κράτος και σε μεγάλο βαθμό και στην ελληνική κοινωνία, έχει οδηγήσει τους ανθρώπους στο να χάσουν κάθε επαφή με την έννοια αυτή, να λειτουργούν σε κάθε περίπτωση με τη λογική «ο,τι καταφέρω μόνος μου» και τελικά γεννά αυτή τη θλιβερή αγάπη προς τον αυταρχισμό ως μέτρο πειθάρχισης (των άλλων).
Χρειαζόμαστε ισχυρές ενέσεις αλληλεγγύης, ομαδικότητας και συνεργασίας και αντί για αυτό περιφερόμαστε ανάμεσα σε αντικρουόμενους τσαμπουκάδες, προσωπικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς για τους οποίους είμαστε περήφανοι.
