Μία πολιτική απάντηση στις απόψεις του Σ. Κυμπουρόπουλου

Πηγή: TPP

«Δεν θέλησα ποτέ μόρια, #επιδόματα, #χάρες. Ίσες #ευκαιρίες διεκδικώ. Διεκδικώ αυτό που δεν υπάρχει». Αυτή είναι μία δήλωση του κ. Στέλιου Κυμπουρόπουλου, ψυχίατρου και υποψήφιου ευρωβουλευτή της ΝΔ η οποία αναρτήθηκε στον προσωπικό του λογαριασμό στο twitter στις 21 Απριλίου. Ο κ. Κυμπουρόπουλος είναι νέος άνθρωπος, ΑμεΑ, ψυχίατρος και εργάζεται στο δημόσιο, Αττικό Νοσοκομείο. Ελπίζω, με αυτή την δήλωση να θέλησε να ανοίξει την δημόσια συζήτηση για την αναπηρία και τα δικαιώματα των ΑμεΑ.

γράφει ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος
(το κείμενο αναδημοσιεύεται με την άδεια του συγγραφέα)

Αν, όντως, έτσι συμβαίνει θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να μας παρουσίαζε και τις θέσεις για την αναπηρία, του κόμματος με το οποίο είναι υποψήφιος. Γιατί, η τελευταία δημόσια πρόταση για την αντιμετώπιση της αναπηρίας που διατύπωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αφορούσε την δημιουργία ενός Συντονιστικού μηχανισμού για την αναπηρία, που ήδη υπάρχει καθώς δημιουργήθηκε από την αυτή την κυβέρνηση (με ορισμένα ακόμη σημαντικά βήματα για την πολιτική που αφορά τα ΑμεΑ).

Ας δούμε, όμως, την ουσία της δήλωσής του. Σε περίπτωση που ξεκινούν από το ίδιο σημείο με όλους, ίσες ευκαιρίες, διεκδικούν όλα τα ΑμεΑ. Στην περίθαλψη, την κοινωνική προστασία, την μόρφωση, την πρόσβαση σε όλες τις δημόσιες δομές και σε όλο το εύρος του δημόσιου χώρου, ίσες ευκαιρίες στην εργασία. Ειδικά για το τελευταίο, η πολιτεία -με την ομπρέλα τη προστασίας του κοινωνικού κράτους- έχει προνοήσει ώστε στις προκηρύξεις του ΑΣΕΠ να υπάρχει ένα ποσοστό που αφορά προσλήψεις ΑμεΑ. Πόσα ΑμεΑ, όμως, -για παράδειγμα- απασχολούν οι 10 κορυφαίες ελληνικές ιδιωτικές επιχειρήσεις για να κάνουμε μία σύγκριση στην παροχή ίσων ευκαιριών;

Το κόμμα στο οποίο βρίσκεται ο κ. Κυμπουρόπουλος, υποθέτω ότι μπορεί πολύ εύκολα να μας πληροφορήσει γι’ αυτές τις θέσεις, χάρη και στις πολύ καλές σχέσεις του με την ιδιωτική πρωτοβουλία και τις μεγάλες επιχειρήσεις, ακόμη και πολυεθνικές, όπως η Siemens. Σε ένα καπιταλιστικό σύμπαν, το αόρατο «χέρι» της αγοράς δίνει χειραψίες μόνο στις ευκαιρίες κέρδους. Και μία θέση απασχόλησης για ΑμεΑ έχει κόστος και όχι κέρδος. Εκτός αν χρησιμοποιείται για την επικοινωνιακή δημιουργία μίας ανθρωπιστικής προσέγγισης, ένα άλλοθι «εταιρικής ευθύνης». Αυτό, ο κ. Κυμπουρόπουλος θα έπρεπε να το γνωρίζει.
Σε ότι αφορά τα επιδόματα, η συζήτηση έχει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Τα επιδόματα δίδονται σε ΑμεΑ που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να ανταποκριθούν στις αυξημένες και πιεστικές ανάγκες που δημιουργεί η αναπηρία, πολλές φορές δεν έχουν καν περιουσιακά στοιχεία ή και συγγενείς. Αυτή είναι η αντιμετώπιση που επιφυλάσσει η οργανωμένη πολιτεία των ανθρώπων, στα πιο αδύνατα μέλη της με τον βραχίονα του κοινωνικού κράτους. Φυσικά, υπάρχουν και άλλης μορφής κοινωνίες που δεν έχουν να ζηλέψουν κάτι από την ζούγκλα, όπου ισχύει ο νόμος του ισχυρότερου. Μόνο που δεν είναι κοινωνίες ανθρώπων και τις οποίες σκέφτομαι πως ο κ. Κυμπουρόπουλος τις απορρίπτει, όπως όλοι μας ή τουλάχιστον όσοι συμφωνούμε με την φράση του Αντρέ Μπρετόν, «ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια και αν είναι η ερώτηση».

Νομίζω ότι ο κ. Κυμπουρόπουλος γνωρίζει πως όλοι θα θέλαμε να πάμε από την επιδοματική, στην ιατρική αντιμετώπιση της αναπηρίας αλλά μέχρι να δημιουργηθούν οι συνθήκες -για τις οποίες όλοι πρέπει να αγωνιζόμαστε- τα επιδόματα (το ύψος των οποίων είναι ανεπαρκέστατο) είναι απαραίτητα για την επιβίωση πολλών συνανθρώπων μας και ίσως να χρειαστεί κάποια από αυτά, να διατηρηθούν ή και να επεκταθούν. Το κόμμα με το οποίο είναι υποψήφιος ο κ. Κυμπουρόπουλος έχει μία γενική αλλεργία προς το κοινωνικό κράτος και τις πολιτικές του. Μάλιστα, ο πρόεδρός του, θεωρεί «φυσική» την ανισότητα και μάλλον περιττές τις πολιτικές που προσπαθούν να την περιορίσουν. Έχοντας καλύψει, δημοσιογραφικά, τις εργασίες του ευρωκοινοβουλίου για μία δωδεκαετία, εύχομαι στον κ. Κυμπουρόπουλο να εκλεγεί στην Ευρωβουλή. Θα ανακαλύψει ότι το κοινωνικό κράτος στην Ε.Ε. έχει μεταμορφωθεί σε ένα μικρό κομμάτι τυρί, που τρώνε λίγο λίγο πολιτικές τρωκτικών οι οποίες στηρίζουν και ενισχύουν την υπερσυσσώρευση του πλούτου σε ελάχιστα χέρια. Τότε, θα πρέπει να αποφασίσει αν αυτό είναι «φυσικό» και δεν χρειάζεται να αλλάξει ή θα συμφωνήσει με τον Αντρέ Μπρετόν και θα κάνει κάτι γι αυτό.

Όχι σαν χάρη -άλλωστε απεχθάνεται τις χάρες- αλλά σαν χρέος. Ανθρώπινο.

ΥΓ. Αυτή είναι μία πολιτική απάντηση στις απόψεις του Σ. Κυμπουρόπουλου. Με τον σεβασμό που αξίζει και που είναι ανίκανος να δείξει ο Πολάκης. Και όχι μόνον σε αυτή την περίπτωση.