Πηγή: Katiousa

Μπορεί να έχουν χυθεί τόνοι μελάνης για το χαμόγελο της Τζοκόντα ή το αρχαϊκό μειδίαμα των κούρων της αρχαιότητας, κανένα χαμόγελο όμως δε δημιούργησε τόσα πάθη όσα αυτό του πρωθυπουργού μας, Αλέξη Τσίπρα. Χαμόγελο ικανό μάλιστα να εμπνεύσει ένα κείμενο που μπορεί να θεωρηθεί έως και λογοτεχνικό:

Δεν ερωτεύομαι μόνο αυτούς που ερωτεύομαι… Κανείς μας νομίζω. Ερωτευόμαστε όσους μας κινούν το ενδιαφέρον, ακριβώς επειδή κάτι μας… κινούν, μας «συν-κινούν». Οσους έχουν αυτό το πολύτιμο, το λαχταριστό, το ακριβοπόθητο το «κάτι». Στην αύρα, στο βλέμμα, στο χαμόγελο…

Όχι, δεν είναι απόσπασμα από μπεστ – σέλερ της Χρυσηίδας Δημουλίδα, της Έλενας Μαντά,  ή έστω της Μάρας Μεϊμαρίδη. Είναι η εισαγωγική παράγραφος από κείμενο της δικηγόρου Κέλλυς Σταμούλη, που φιλοξενείται στην Εφημερίδα των Συντακτών, που πλέον στον υπότιτλό της, εκτός από το “Αυγή 2”, θα μπορούσε επάξια να προσθέσει και το “Μ’ ένα άρλεκιν ξεχνιέσαι”.

Την προσοχή σας παρακαλώ, γιατί τα καλύτερα έρχονται:

Σε πρόσφατη ομιλία του ο Αλέξης Τσίπρας, για μια απειροελάχιστη στιγμή που σίγουρα ούτε ο ίδιος δεν συνειδητοποίησε (σωστά, πρωθυπουργέ μου;), κοίταξε έντονα το κοινό του και κάνοντας μια παύση, χαμογέλασε παρατεταμένα. Με ζηλευτή αθωότητα και πρόδηλη ειλικρίνεια μάς χαμογέλασε. Ημουν εκεί και το είδα. Καταμπροστά του. Στο «πρώτο τραπέζι». Τον κάρφωσα με τον αδυσώπητο, τον αδηφάγο τρόπο μου. Σαν να έβλεπα επί σκηνής τον Στέλιο Μάινα ή τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο, τους οποίους θες κι άλλο, κι άλλο, και ακόμη πιο πολύ να τους κοιτάς και να θαυμάζεις αυτήν την ταλαντούχα ύπαρξή τους.

Αντί όμως να ακολουθήσει σκηνή παθιασμένου έρωτα μεταξύ της ηρωίδας και του ηγετικού αντικειμένου του πόθου της, η συγγραφέας αποδεικνύει ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για πολιτικό κείμενο, εξηγώντας μας όχι μόνο την ψυχολογική σημασία του πρωθυπουργικού μειδιάματος, αλλά και για ποιο λόγο είναι ενδεικτικό ενός ισχυρού ταγού που μας “θέτει σε τροχιά έρωτα, δηλαδή ερωτήσεως”.

Αυτό το στιγμιαίο, το σθεναρό χαμόγελο του Αλέξη είναι βαρύνουσας σημασίας, ακριβώς γιατί είναι αυθόρμητο και ως τέτοιο σηματοδοτεί την αισιοδοξία της βούλησης.

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει αυτό το φωτεινό χαμόγελο, το οποίο σαφώς υπήρξε εκτός πρωτοκόλλου ομιλίας.

Αυτό το χαμόγελο είναι ένα κατ’ εξοχήν «ερωτικό» χαμόγελο. Ερωτικό, αναγνώστη μου, με την έννοια του «έρωτα», δηλαδή της «ερωτήσεως».

Κι εξηγούμαι:

Γιατί «ερωτευόμαστε», αλήθεια, τον δυνατό δημόσιο άνδρα; Επειδή με την παρουσία του μας «συν-κινεί» και, με έναν τρόπο, μας προκαλεί εσωτερικά μια διεργασία «ερωτήσεως» απέναντι στον εαυτό μας και απέναντι στα τεκταινόμενα. Ανασκόπησε την Ιστορία, αναγνώστη μου… Ενας ισχυρός ταγός διά της ομιλίας και της παρουσίας του σε θέτει σε τροχιά έρωτα, δηλαδή ερωτήσεως.

Αυτό επιτυγχάνεται, όχι βεβαίως με τις στενώς κομματικές απευθύνσεις του, αλλά με τις ανθρώπινες, μη επιτηδευμένες αποδράσεις του εκ των περιχαρακομένων ορίων που θέτει το δημόσιο αξίωμα. Ετσι λοιπόν η αυθόρμητη, αφιλτράριστη κίνηση του πρωθυπουργού προχθές προδίδει την πεμπτουσία των βαθύτερων ενδόμυχων σκέψεών του.

«Ετσι πολύ ατένισα…» το ερωτικό πρωθυπουργικό χαμόγελο, που με γέμισε δύναμη και με εφοδίασε με ορμή και δίψα για τις μέρες που θα έρθουν.

Αν μέχρι τώρα θεωρούσατε τη Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου τη μεγαλύτερη θαυμάστρια του πρωθυπουργού, ήρθε η ώρα να αλλάξετε γνώμη. Μόνο για το “ηγέτης – καταπέλτης” της νεόκοπης βουλευτή του Σύριζα δεν είμαστε σίγουροι αν έχει ξεπεραστεί από την παραπάνω ελεγεία, στο επόμενο πόνημα της συγγραφέως όμως είναι βέβαιο πως ο πήχυς θα μπει ακόμα ψηλότερα. Η κατακλείδα εξάλλου είναι πολλά υποσχόμενη:

«Το όμορφο χαμόγελο είναι θέμα κατανομής χαρακτηριστικών προσώπου;» ρώτησα τον ποιητή Νίκο Μοσχοβάκο σε συνέντευξη που μου έδωσε για το presspublica.gr. «Το χαμόγελο είναι θέμα κατανομής ψυχής» μου απάντησε ο ποιητής…

Το σήριαλ για το πόσο ανυπέρβλητος και μοναδικός είναι ο Αλέξης Τσίπρας ως πολιτικός και ως πρόσωπο κρατάει χρόνια, αλλά όσο πλησιάζουν οι κάλπες θα αποκτά ολοένα και πιο εξωφρενικές διαστάσεις.

Βέβαια, όταν έχεις καταφέρει να γοητεύσεις κοτζάμ πάπα, πόσο δύσκολο είναι να γοητεύσεις μια αρθρογράφο θα πείτε και σωστά. Φανταστείτε όμως όλη αυτή την ωδή να τη διαβάζατε σε κάποια ποιητική συλλογή αφιερωμένη στη Στάλιν, πόσες θα φορές θα ακούγατε να κλίνουν τη λέξη “προσωπολατρεία”. Τώρα είναι απλά Τετάρτη και οι εκδηλώσεις λατρείας στον ηγέτη είναι “αυθόρμητες και αφιλτράριστες”, σαν το χαμόγελό του.