Αλιεύσαμε από το facebook του Δημήτρη Τσίρκα
Πριν λίγες μέρες η «προοδευτική» Athens Voice, που όπως το Πρώτο Θέμα, έκρινε σκόπιμο να μας ενημερώσει ότι υποψήφιος ευρωβουλευτής είναι παντρεμένος με άντρα, δημοσίευσε έναν λίβελο κατά της κοινωνιολογίας. Το συγκεκριμένο πόνημα που έσπευσε να το εκθειάσει ο Άδωνις Γεωργιάδη, έχει ενδιαφέρον όχι γιατί κομίζει κάποια σοβαρή επιχειρηματολογία – τα επιχειρήματά του είναι από παιδαριώδη έως εντελώς ανόητα – αλλά επειδή αποτελεί μια πρώτη απόπειρα να μεταφερθούν στην ελληνική δεξιά το σκεπτικό και το ιδεολογικό οπλοστάσιο της νέας ακροδεξιάς (alt-right).
Για να είμαστε δίκαιοι, το άρθρο δεν καταφέρεται γενικά κατά της κοινωνιολογίας αλλά ενάντια στη συγκεκριμένη εκδοχή της που διδάσκεται στο λύκειο. Αυτή, μας ενημερώνει ο συγγραφέας, δεν είναι παρά μια χθόνια απόπειρα της Αριστεράς να προσηλυτίσει τα παιδιά στις καταστροφικές της ιδέες. Ποιες είναι αυτές; Μα φυσικά η κοινωνική δικαιοσύνη, η εκμετάλλευση, ο ιμπεριαλισμός και η πατριαρχία. Για να αποδείξει την τοξικότητα των εν λόγω ιδεών ο αρθρογράφος ανακυκλώνει κακομασημένα όλα τα επιχειρήματα της alt-right.
Η κοινωνική δικαιοσύνη είναι κακή διότι οι άνθρωποι είναι βιολογικά άνισοι μεταξύ τους και η ιεραρχία είναι έμφυτη. Εκμετάλλευση δεν υπάρχει αφού στον καπιταλισμό όποιος πλούτισε το έκανε με την αξία του επειδή προσέφερε στους καταναλωτές προϊόντα που επιθυμούσαν να αγοράσουν. Το ίδιο και ο ιμπεριαλισμός, αφού η φτώχεια του Τρίτου Κόσμου δεν είναι αποτέλεσμα της αποικιοκρατίας αλλά συνέπεια του ότι δεν έχει καταφέρει να ενσωματώσει αποτελεσματικά τον καπιταλισμό. Προφανώς και η πατριαρχία είναι ένας μύθος – καμία γυναικεία καταπίεση δεν υφίσταται, οι διαφορές ανάμεσα στα φύλα έχουν βιολογικό υπόβαθρό που τα οδηγούν σε διαφορετικές επιλογές. Όποιος δε επιχειρήσει να καταστρατηγήσει αυτές τις «φυσικές αλήθειες» θα μας σπρώξει στον ολοκληρωτισμό και τα γκούλαγκ και διαπράττει μεγαλύτερο έγκλημα από το Ολοκαύτωμα.
Σε ένα άρθρο λοιπόν, όλα τα ιδεολογήματα της ακροδεξιάς συγκεντρωμένα: εξύμνηση της ιεραρχίας και του καπιταλισμού, δικαιολόγηση των ανισοτήτων ως αποτέλεσμα αριστείας και επιχειρηματικού δαιμονίου, πρωτόγονος αντικομμουνισμός. Αυτό ωστόσο, που το καθιστά τυπικό κείμενο της alt-right είναι η συνωμοσιολογία. Ο μαρξισμός, είτε στην παραδοσιακή του εκδοχή (εκμετάλλευση, ιμπεριαλισμός), είτε στην μεταμοντέρνα (φεμινισμός) συνωμοτεί παρασκηνιακά για να επιβάλει τις ιδέες του, παρότι είναι ξένες προς την ανθρώπινη φύση και έχουν αποδειχθεί ιστορικά καταστροφικές.
Όπως όλες φυσικά, οι θεωρίες συνωμοσίας δεν είναι παρά μια χυδαία μορφή ιδεαλισμού όπου οι ιδέες κατεβαίνουν από τον ουρανό και καθορίζουν με κάποιον μαγικό τρόπο τη συμπεριφορά των ανθρώπων και την κοινωνική πορεία. Στη λογική της alt-right βέβαια, ο κλασικός μαρξισμός μεταμορφώθηκε (μέσω της Σχολής της Φρανκφούρτης και Γάλλων φιλοσόφων όπως ο Φουκώ και ο Ντεριντά) σε πολιτική ορθότητα και φεμινισμό επειδή απέτυχε να επιβληθεί με τις ιδέες της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Στο άρθρο του Λεντάκη ωστόσο και οι δύο εκδοχές συνεργάζονται αγαστά για να διαφθείρουν τη νεολαία μας.
Οι αναλογίες με τη μητέρα όλων των θεωριών συνωμοσίας, τον αντισημιτισμό, είναι προφανείς. Αρκετοί, άλλωστε, θεωρητικοί (Μπιουκάναν) αλλά και «ακτιβιστές» (Μπρέιβικ) της alt-right συνδέουν άμεσα τον μαρξισμό και τον νεομαρξισμό με τους Εβραίους αφού τόσο ο Μαρξ, όσο και οι βασικοί εκπρόσωποι της Σχολής της Φρανκφούρτης ήταν Εβραίοι. Ο συγγραφέας δεν προχωρά σε αυτό το συμπέρασμα, δεν υπάρχει όμως αμφιβολία πως πολλοί ομοϊδεάτες του δεν θα διστάσουν να κάνουν το βήμα.
