Αλιεύσαμε από το facebook του Δημήτρη Τσίρκα
Έχει η υπόθεση του Ν. Γεωργιάδη πολιτική σημασία ή είναι μια ακόμη περίπτωση ηθικού πανικού και λογικής της κλειδαρότρυπας; Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο Γεωργιάδης δεν βρίσκεται στην επικαιρότητα επειδή αποκαλύφθηκε η σεξουαλική του ζωή και τυγχάνει να αποκλίνει από τα κυρίαρχα πρότυπα, σκανδαλίζοντας το συντηρητικό πλήθος. Σύμφωνα με τα όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, ο συγκεκριμένος τύπος αγόραζε συστηματικά σεξ από κύκλωμα διακίνησης ανηλίκων (trafficking) σε μια διαλυμένη χώρα, ενώ ένας από αυτούς τους ανηλίκους τον κατηγορεί για βιασμό.
Μόλις δε αποκαλύφθηκε η υπόθεση, ο Γεωργιάδης έκανε χρήση της διπλωματικής του ασυλίας και επέστρεψε στην Ελλάδα για να μην δικαστεί στη Μολδαβία. Η δίωξή του εκεί έπαυσε, όχι επειδή αθωώθηκε, όπως ύπουλα διαρρέουν κάποιοι, αλλά επειδή δεν υπήρχε τρόπος να παρακαμφθεί η διπλωματική ασυλία.
Ακόμα και έτσι όμως, τι πολιτική αξία έχει μια προσωπική υπόθεση, όσο αποκρουστική και αν είναι; Έλα όμως που ο Γεωργιάδης δεν είναι ένας απλός ιδιώτης αλλά κεντρικό πολιτικό πρόσωπο, πρώην βουλευτής της ΝΔ και στενός σύμβουλος του αρχηγού της. Έλα ακόμη, που έκανε χρήση αυτών των προνομίων, μαζί με τον πλούτο του και τη διπλωματική ιδιότητα για να αποφύγει τη δίωξη στη Μολδαβία και στην Ελλάδα, ενώ ένα ολόκληρο πολιτικό και μηντιακό σύστημα τον στηρίζει και επιχείρησε να συγκαλύψει την υπόθεση. Εδώ λοιπόν έχουμε ένα καραμπινάτο πολιτικό σκάνδαλο και όχι μια προσωπική υπόθεση. Πολιτικές προεκτάσεις έχουν και τα όσα κατηγορείται ότι διέπραξε στη Μολδαβία, και η προκλητικά ευνοϊκή αντιμετώπισή του από το σύστημα στην Ελλάδα. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα αυτά θα ήταν προφανή και θα είχαν προκαλέσει πολιτικό σεισμό.
Είναι επίσης μεγάλο λάθος να συγκρίνεται η στήριξη που του προσέφεραν στελέχη της ΝΔ με τους αριστερούς που πήγαιναν μάρτυρες στα δικαστήρια σε υπόδικους για τρομοκρατία. Το δικαίωμα στην υπεράσπιση αφορά των κατηγορούμενο, όχι τους μάρτυρες οι οποίοι μπορούν και πρέπει να δεχτούν κριτική. Στην περίπτωση των υπόδικων για τρομοκρατία οι αριστεροί υποστήριζαν τον πολιτικό χαρακτήρα των ενεργειών τους, τον οποίο αρνιόταν το δικαστήριο, την ίδια στιγμή που τους αντιμετώπιζε πιο σκληρά εξαιτίας ακριβώς αυτού του πολιτικού χαρακτήρα. Η Ασημακοπούλου αντίθετα, και τα άλλα στελέχη της ΝΔ, υποστήριξαν ότι η δίκη του Γεωργιάδη είναι σκευωρία και πως είναι αθώος. Το ποιους και με ποιον τρόπο επιλέγουν να υπερασπιστούν πολιτικά πρόσωπα που διεκδικούν να κυβερνήσουν, έχει μεγάλη πολιτική σημασία.
Η περίπτωση του Γεωργιάδη είναι αποκαλυπτική για τον τρόπο που σκέφτονται και πράττουν οι εγχώριοι «φιλελεύθεροι» και οι δεξιοί. Για τους πρώτους, ο Γεωργιάδης δεν έκανε τίποτα το μεμπτό, αγόρασε μια «υπηρεσία» πληρώνοντας το αντίτιμο που του ζητήθηκε. Συμμετείχε απλώς σε μια ελεύθερη οικονομική συναλλαγή, στην ουσία δηλαδή, του καπιταλισμού και την επιτομή του νομικού μας πολιτισμού. Το πώς έφτασαν αυτοί οι ανήλικοι να πουλούν το κορμί τους για λίγα ευρώ προκειμένου να επιβιώσουν (και ποιος ο ρόλος των πολιτικών που υπερασπίζεται ο Γεωργιάδης σε αυτή την εξέλιξη) δεν είναι κάτι που τους αφορά. Η δομικά καταπιεστική και εκμεταλλευτική ουσία του καπιταλισμού εξαφανίζεται στη μορφή της τυπικά ελεύθερης ανταλλαγής στην αγορά.
Για τους δεξιούς τα πράγματα είναι πιο απλά, ο Γεωργιάδης είναι μέρος της ελίτ και «ένας από αυτούς», δεν μπορεί λοιπόν να κρίνεται με τα ίδια μέτρα και σταθμά που ισχύουν για όλους τους άλλους. Οι νόμοι και η αυστηρή συντηρητική ηθική που έχουν κάνει σημαία τους, ισχύουν για την πλέμπα, όχι για την ελίτ, η ελίτ μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει. Στην πραγματικότητα, αυτό που υπερασπίζονται όλοι αυτοί, «φιλελεύθεροι» και δεξιοί αντάμα, είναι το προνόμιο των ισχυρών “να γαμούν και να δέρνουν και λογαριασμό να μη δίνουν”. Αυτή είναι η πολιτική ουσία της υπόθεσης Γεωργιάδη και γι αυτό μας αφορά όλους και όλες.
