Πηγή: Katiousa
Πολλοί μπορεί να έχετε ακούσει τις θεωρίες περί του δήθεν “αντισημιτισμού” του Στάλιν, φέρνοντας ως απόδειξη τη διαβόητη “υπόθεση των γιατρών”, την ψύχρανση των σχέσεων με το Ισραήλ και τις διώξεις εναντίον γνωστών Σοβιετικών εβραϊκής καταγωγής, όπως η σύζυγος του Μολότοφ (που έκλαιγε γυρίζοντας από τα γκούλαγκ για το θάνατο του Στάλιν, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία). Οι καθαρά πολιτικοί λόγοι αυτών των μέτρων και η ανυπαρξία φυλετικών κινήτρων είναι κάτι που παραδέχονται ακόμα και αστοί ιστορικοί με στοιχειώδη εντιμότητα. Αλλά ακόμα και οι πλέον εμπαθείς εξ αυτών, ακόμα κι όσοι διατείνονται ότι ο Στάλιν “βοήθησε” το Χίτλερ με το Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ δεν έχουν φτάσει στο σημείο να ρίξουν ευθέως τις ευθύνες για το Ολοκαύτωμα στους Σοβιετικούς.
Ευτυχώς όμως που υπάρχουν οι χιπστεροφιλελέ της Athens Voice και λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Έτσι λοιπόν ο Κώστας Λεντάκης σε άρθρο του με τίτλο “Η ξεχασμένη συνενοχή του μαρξισμού στο Ολοκαύτωμα”, βρίσκει τον πραγματικό ένοχο της εβραϊκής εξόντωσης όχι στη ναζιστική κοσμοθεωρία και πρακτική, αλλά στο σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ και το “σοβιετικό επεκτατισμό”: “Η Σοβιετική επεκτατικότητα εις βάρος των γειτόνων της δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες, που θα εκμεταλλεύονταν στο έπακρο οι Εθνικοσοσιαλιστές, για να διαπράξουν το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα από την επομένη της Γερμανικής εισβολής στην ΕΣΣΔ, τον Ιούνιο του 1941.” Μπορεί λοιπόν κυρίες και κύριοι το ολοκαύτωμα να ξεκίνησε την επομένη της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα, δηλαδή όταν ΕΣΣΔ και Γερμανία ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση, αλλά τους Εβραίους κατά βάση τους σκότωσε ο Στάλιν, γιατί έτσι μας αρέσει.
Η αήττητη λογική συνεχίζεται και παρακάτω: Η στοχοποίηση της πολιτικής και θρησκευτικής ηγεσίας των Εβραϊκών κοινοτήτων (σ.σ εννοεί της ανατολικής Πολωνίας και των Βαλτικών χωρών) από τους Σοβιετικούς, κατέστησε αδύνατη την οργάνωση αντίστασης κατά των Γερμανών από τις Εβραϊκές κοινότητες, όταν εκείνοι εισέβαλαν με τη σειρά τους το 1941. Μιλάμε για τέτοια στοχοποίηση, που οι εβραϊκές κοινότητες, ειδικότερα της Πολωνίας, θεωρούνταν οι καλύτεροι συνεργάτες των Σοβιετικών, κάτι που τους έθετε και στο στόχαστρο των ντόπιων αντισημιτών και εθνικιστών, που περίμεναν τους Γερμανούς για τη ρεβάνς, με τα γνωστά αποτελέσματα. Ο αρθρογράφος ωστόσο αποφασίζει απλώς να αντιστρέψει την πραγματικότητα, παρουσιάζοντας τους σφαγείς ως “πρώην συνεργάτες των Σοβιετικών” που “για να ξεπλύνουν από πάνω τους την ενοχή της συνεργασίας με τους Μπολσεβίκους εις βάρος της κοινωνίας τους, έριξαν την ευθύνη για τις δικές τους πράξεις πάνω στους Εβραίους συμπατριώτες τους και πήραν μέρος στη μαζική τους δολοφονία υπό Γερμανική καθοδήγηση”. Γνωστό τοις πάσι ότι οι συνεργάτες των Ες – Ες που τιμώνται σήμερα σε όλη τη Βαλτική ήταν προηγουμένως φανατικοί σοβιετόφιλοι εξάλλου.
Όσο προχωράει το πράγμα γίνεται όλο και πιο σουρεαλιστικό: “Οι Σοβιετικές εθνικοποιήσεις των Εβραϊκών επιχειρήσεων και κτημάτων και οι εκτοπισμοί των Εβραϊκών οικογενειών στο Καζακστάν και στα γκούλαγκ, δημιούργησαν οικονομικά κίνητρα, ώστε να πάρουν μέρος στο Ολοκαύτωμα οι Σοβιετικοί πολίτες. Μετά την εισβολή των Γερμανών αυτές οι περιουσίες αναδιανεμήθηκαν στους ντόπιους, οι οποίοι πλέον είχαν οικονομικό συμφέρον να συνεργασθούν με τους Γερμανούς για να σιγουρευτούν, ότι οι αρχικοί Εβραίοι ιδιοκτήτες τους δε θα επιβίωναν για να τις πάρουν πίσω.” Για άλλη μια φορά ο συγγραφέας μολονότι παραδέχεται ότι οι εβραϊκές περιουσίες δόθηκαν σε ντόπιους (αν και τεχνηέντως αποφεύγει να πει “συνεργάτες”), επιλέγει να εμφανίσει τις εθνικοποιήσεις επιχειρήσεων και γης- ό,τι κι αν εννοεί εν προκειμένω – , ως κίνητρο για την εξόντωση των Εβραίων. Αναρωτιέται βέβαια κανείς γιατί περίμεναν τους Γερμανούς να έρθουν και δεν σκότωναν τους ιδιοκτήτες κατευθείαν, αφού οι Σοβιετικοί ήταν τόσο φιλικοί προς την εβραϊκή εξόντωση.
Οι συκοφαντίες συνεχίζονται και για την μεταπολεμική περίοδο, όπου τάχα ΕΣΣΔ και Πολωνία “νομιμοποίησαν” τις συνέπειες του Ολοκαυτώματος, το οποίο λέει “δεν αναγνώριζαν κιόλας”. Το ότι από την πρώτη στιγμή υπήρξαν Εβραίοι επιζώντας που επέστρεψαν και στις δύο χώρες και ότι τα προβλήματα που πράγματι ανέκυψαν στις σχέσεις ενός τμήματος των κοινοτήτων αυτών με τις αρχές είχαν να κάνουν κυρίως με τις διακυμάνσεις των διπλωματικών σχέσεων με το Ισραήλ (το οποίο βέβαια πρώτη η ΕΣΣΔ παγκοσμίως αναγνώρισε, αλλά ποτέ δεν αφήνουμε μια λεπτομέρεια να χαλάσει μια όμορφη ιστορία για κομμουνιστές αντισημίτες αγρίους) δεν είναι κάτι που απασχολεί το συγγραφέα. Ούτε φυσικά το ότι οι κομμουνιστές σε όλο τον κόσμο ήταν από τους πρώτους που ανέδειξαν την εβραϊκή εξόντωση, ακόμα και μεσούντος του πολέμου. Το ότι δεν αναγνώριζαν την ιδιαιτερότητα του Ολοκαυτώματος, ήταν επειδή διέβλεπαν την πολιτική του χρήση για την υποτίμηση της θυσίας των κομμουνιστών και τη νομιμοποίηση της πολιτικής του Ισραηλινικού κράτους, κι όχι επειδή δεν τιμούσαν τους Εβραίους ως θύματα των ναζί.
Ως συνήθως, το καλύτερο έμεινε για το τέλος: “Σήμερα, η συμμαχία της αριστεράς με ισλαμιστές εις βάρος των φιλελεύθερων και των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων σε δυτικές δημοκρατίες, όπως των Βρετανών Εργατικών και των Αμερικανών Δημοκρατικών με τους Παλαιστίνιους, δημιουργεί μια δυναμική που θέτει εκ νέου σε κίνδυνο τους Εβραίους κατοίκους της Δύσης και στοχοποιεί το Ισραήλ” Κι άντε στο μπερδεμένο μυαλό του φιλελέ ο Κόρμπιν να θεωρείται γνήσιος απόγονος του Στάλιν, αλλά οι Δημοκρατικοί; Εκτός αν αναφέρεται σε ορισμένους βουλευτές που εμφανίζονται υποστηρικτικοί στην Παλαιστίνη, αλλά τι σχέση μπορεί να έχουν με το μαρξισμό μόνο μια Σώτη θα μπορούσε να ξέρει. Απορούμε δηλαδή πώς δεν εμπνεύστηκε πρώτη αυτό το αριστούργημα, αν μη τι άλλο όμως έχει “μαθητές” που τη βγάζουν ασπροπρόσωπη.
