“Ο συνδικαλισμός τελείωσε…” – Όταν οι “παράγοντες του ποδοσφαίρου” αποδεικνύουν ότι είναι απλώς αφεντικά..

Απειλές προέδρων-παραγόντων, αποπομπές παικτών για εξωαγωνιστικούς λόγους και κουτσαβακισμοί του στιλ “ο συνδικαλισμός τελείωσε”. Μα γίνονται αυτά τον 21ο αιώνα; Ασφαλώς και γίνονται και αποδεικνύουν πως τα αφεντικά-“επενδυτές” στον χώρο του αθλητισμού δε διαφέρουν στο παραμικρό από αυτά στους υπόλοιπους κλάδους.

Τα παραπάνω αναδεικνύονται και από τις καταγγελίες του παίκτη του Χαραυγιακού, Ορφέα Παρασκευόπουλου. Ακολουθεί αναλυτικά η ανοιχτή επιστολή του παίκτη και όσα καταγγέλλει.

«Από τις 5/6 και μία μέρα πριν από το τελευταίο παιχνίδι της χρονιάς, εγώ και άλλοι δύο παίκτες της ομάδας μετά από απόφαση του ανθρώπου που έχει η ομάδα για προπονητή είμαστε εκτός ομάδας. Όσον αφορά εμένα συγκεκριμένα, μία μέρα μετά από το παιχνίδι με τον Εθνικό, και αφού διαφώνησα ανοιχτά με την παρουσία του ανθρώπου που έχει η ομάδα για προπονητή στα αποδυτήρια, ο κ. Ρήγας μου είπε με πολύ έντονο και επιθετικό τρόπο ότι έχω τελειώσει από τον Χαραυγιακό και ότι ο συνδικαλισμός τελείωσε. Την επόμενη μέρα Παρασκευή, σε συνομιλία που είχα με τον πρόεδρο της ομάδας κ. Φύτρο, μου είπε να πάω κανονικά για προπόνηση αποδεχόμενος το αίτημα μου να κάνω ατομικό πρόγραμμα. Έπειτα κι από αυτή την προπόνηση, μετά από μία συζήτηση μπροστά σε όλη την ομάδα μεταξύ των τριών παικτών και του ανθρώπου που έχει η ομάδα για προπονητή, ο άνθρωπος αυτός, προφανώς με τη σύμφωνη γνώμη της διοίκησης, όχι την ίδια αλλά την επόμενη μέρα, από το τηλέφωνο, μας έκανε γνωστό ότι είμαστε εκτός ομάδας γιατί τον προσβάλλαμε και είπαμε ανοιχτά ότι δεν του έχουμε εμπιστοσύνη.

Κι από εδώ ξεκινάει και ο λόγος για τον οποίο βγαίνει αυτή η ανακοίνωση. Εδώ και ενάμιση μήνα η διοίκηση της ομάδας παίζει κρυφτό μαζί μας. Ο μόνος που σηκώνει τα τηλέφωνα είναι ο κ. Φύτρος, ο οποίος τον πρώτο καιρό, πιο συγκεκριμένα σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε στις 22/6 και τον ρώταγα τι γίνεται με εμάς στην ομάδα για να ξέρουμε τι να κάνουμε, με ειρωνικό ύφος μου έλεγε να περιμένουμε να κάνει Γενική Συνέλευση η ομάδα σε «έναν, δύο, τρεις μήνες» και τότε θα δούμε τι θα κάνουμε με τα δελτία σας. Εγώ από την πρώτη στιγμή του είχα ξεκαθαρίσει ότι εφόσον η ομάδα δε με θέλει πλέον, αυτό που ζητάω είναι τα δεδουλευμένα 2 μηνών και την ελευθέρας μου, οπότε σε επόμενο τηλέφωνο που του έκανα στις 7/7 του μίλησα γι’ αυτά. Όσον αφορά τα δεδουλευμένα, ο κ. Φύτρος δεν αναγνώριζε ότι υπάρχουν αυτά τα χρωστούμενα των δύο μηνών, λέγοντας μου συγκεκριμένα «σας έχουμε εξοφλήσει όλους», «μας χρωστάς δε σου χρωστάμε» και «θα πληρώσεις, δε θα σε πληρώσουμε για να φύγεις από την ομάδα».  Όταν του ζήτησα ραντεβού από κοντά για να κλείσουμε το θέμα, ο κ. Φύτρος συνέχιζε τις αοριστίες και το κρυφτό, λέγοντας μου «θα δούμε από βδομάδα, μπορεί κι από Αύγουστο, γιατί βιάζεσαι;». Κλείνοντας το τηλέφωνο, χωρίς να μου λέει ουσιαστικά τίποτα σε αυτά που του έλεγα, ο κ. Φύτρος το μόνο που πρόσθεσε ήταν ότι θα δυσκολευτώ να πάρω το δελτίο μου. Φτάνοντας την τελευταία βδομάδα το μόνο νέο που είχαμε είναι ότι κανείς δε θα πάρει το δελτίο του τόσο εύκολα χωρίς να ικανοποιηθεί η ομάδα. Στην τελευταία τηλεφωνική επικοινωνία που είχα με τον κ. Φύτρο, χτες στις 19/7, ενημερώθηκα ότι η ομάδα δε με υπολογίζει και δε θέλει να συνεχίσω, οπότε αυτό που ζήτησα ήταν να περάσω τις επόμενες μέρες να πάρω το δελτίο μου και να μου καταβληθούν τα δεδουλευμένα μου. Η απάντηση του ήταν ότι δεν υπάρχουν αυτά τα χρωστούμενα και ότι το να πάρω το δελτίο μου δεν είναι τόσο απλό. Αυτό που ρώτησα τον ίδιο ήταν ότι εφόσον η ομάδα δε με θέλει, γιατί δε μου δίνει την ελευθέρας μου. Η απάντηση του ήταν ότι 4 χρόνια στην ομάδα έχω ωφεληθεί οικονομικά οπότε πρέπει κι η ομάδα κάτι να πάρει πίσω.

Από ποιους παίκτες ζητάει να πάρει κάτι πίσω; Από αυτούς που την 1^η χρονιά, μαζί με τους συμπαίκτες και  τους προπονητές τους κέρδισαν την άνοδο στη Γ’ Εθνική μετά από 22 χρόνια. Από εμένα, που την επόμενη χρονιά, μετά το χειρουργείο που έκανα στο γόνατο, για το οποίο κάλυψα μόνος μου τα έξοδα της αποθεραπείας μου, γύρισα άρον άρον γιατί η ομάδα είχε 5 βαθμούς στις 8 πρώτες αγωνιστικές; Που όλη τη χρονιά πληρωνόμασταν έναντι, αντιλαμβανόμενοι τους δύσκολους καιρούς και συνυπολογίζοντας την αγάπη μας για τον σύλλογο και την εκτίμηση σε ορισμένα μέλη που τον απαρτίζουν, φτάνοντας στο τέλος της χρονιάς να έχουμε πάρει συνολικά τους 4 από τους 10 οφειλόμενους μήνες; Τους ίδιους παίκτες που συμφώνησαν πρώτοι να μείνουν στην ομάδα και στο τοπικό με σκοπό να ανεβάσουμε την ομάδα ξανά εκεί που ανήκει, όταν οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους παίκτες κούναγαν μαντήλι; Τους παίκτες που ξανανεβάσανε την ομάδα στη Γ’ Εθνική  σε μια χρονιά με 3 αλλαγές προπονητών και με πολλές άλλες δυσκολίες; Από εμένα που ειδικά φέτος, μετά από τη διαφωνία μου να χρεωθούν όλοι οι παίκτες από 50 ευρώ για 1 εισιτήριο διαρκείας εν μέσω πανδημίας και αγώνων κεκλεισμένων των θυρών, παραγκωνίστηκα από τον προπονητή της ομάδας, μου αφαιρέθηκε το περιβραχιόνιο από τον ίδιο χωρίς καν να μου ανακοινωθεί, όντας ψηφισμένος 1^οςαρχηγός επί 2 χρόνια και παρόλα αυτά όποτε έμπαινα αλλαγή έδινα τα πάντα για τον σύλλογο; Που έπρεπε να φτάσουμε στο οριακό σημείο να κινδυνεύουμε να υποβιβαστούμε για να παίξουν οι παίκτες που ανέβασαν την ομάδα στη Γ’ Εθνική και με 2 σερί νίκες να εξασφαλίσουμε την παραμονή της ομάδας και την 3^η θέση στη Γ’ Εθνική; Νομίζω ότι έχω και έχουμε δώσει αρκετά πράγματα εδώ και 4 χρόνια, τα οποία ούτε ξεπουλιούνται  ούτε εξαγοράζονται.

 Η αγάπη μου για την ομάδα, στην οποία ξεκίνησα να παίζω από 6 χρονών, και για τους ανθρώπους που συνυπήρξαμε αυτά τα 4 χρόνια (ποδοσφαιριστές, προπονητές, μέλη του ΔΣ και απλούς φιλάθλους του Χαραυγιακού) ήταν αρκετή για να μου δίνει υπομονή, να βάζω πλάτη στις οικονομικές δυσκολίες, να αγωνίζομαι τραυματίας και να τα δίνω όλα. Είναι άλλο αυτό και είναι άλλο οι εκβιασμοί που δεχόμαστε τώρα. Να μένουμε όμηροι μιας σάπιας κατάστασης που επικρατεί στην ομάδα, η οποία δε μας θέλει στις τάξεις της, αλλά δε μας δίνει ούτε τα δεδουλευμένα μας ούτε την ελευθερία μας. Ο μόνος λόγος της ανακοίνωσης είναι αυτός. Η ανακοίνωση αυτή βγαίνει απευθυνόμενη στην κερκίδα, τους φίλαθλους, τη γειτονιά και τους ανθρώπους της που δίνουν το παρόν και στηρίζουν το ποδόσφαιρο σαν άθλημα και όχι σαν μπίζνα. Προσπάθησα με τον διάλογο να βρούμε μια λύση με τον πρόεδρο, αλλά απ ’ότι φαίνεται αυτό που θέλουν είναι να μας τελειώσουν ποδοσφαιρικά. Για να κλείσω, το μόνο που ζητάω είναι να μου δοθούν αυτά για τα οποία έχω ιδρώσει και μοχθήσει μαζί με την αποδέσμευση μου από τον σύλλογο εφόσον δε θέλει να είμαι πλέον μέλος του. Ούτε ευχαριστίες, ούτε αναγνώριση, μόνο αυτά που μου αναλογούν. Η στεναχώρια της αποχώρησης είναι σίγουρα μεγάλη, στην ομάδα αυτή έζησα τα καλύτερα χρόνια της καριέρας μου, αλλά μας χωρίζουν πολλά με τους ανθρώπους που απαρτίζουν πλέον την ομάδα, και δεν έχουν να κάνουν με οικονομικές απολαβές και ανταλλάγματα, αλλά με αξίες και ιδανικά που προφανώς είναι τελείως έξω από τον κόσμο όπως τον αντιλαμβάνονται αυτοί.»