Πηγή: 3pointmagazine
Στις αρχές του 1940 ο αμερικανός μουσικός Γούντι Γκάρθι, ο τεράστιος καλλιτέχνης της φολκ μουσικής σκηνής, κολλάει στην κιθάρα του ένα αυτοκόλλητο με ένα μήνυμα: «Αυτή η μηχανή σκοτώνει φασίστες».
Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο, η μουσική δεν ψυχαγωγεί μόνο, η μουσική είναι όπλο στη συλλογική συνείδηση του κόσμου, διαμορφωτής απόψεων, εμψυχωτής και δημιουργός αγώνων. Ο ίδιος άλλωστε το απέδειξε σε όλη τη μουσική πορεία του. Με τους στίχους και τους ήχους του στάθηκε στο πλευρό των αμερικανών εργατών λέγοντάς τους«αυτή η γη είναι δική σας» (This land is your land), τάχθηκε κατά του καπιταλισμού της Γουολ Στριτ, της εκμετάλλευσης και της ταξικής ανισότητας και φυσικά κατά του φασισμού γράφοντας το «Tear the Fascists down».
Ο Γκάρθι βέβαια ήταν ο Γκάρθι, αλλά δεν ήταν ο μόνος που ήξερε πόσο πολιτική είναι η μουσική. «Δεν υπάρχει επανάσταση χωρίς τραγούδια» θα πει ο Αλιέντε δεκαετίες μετά, την ίδια ώρα που ο Λένον με μια κιθάρα και ένα μαγνητοφωνάκι θα γράψει το «Give peace a Chance» κατά του Πολέμου του Βιετνάμ και θα κάνει ζημιά στην αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική.
Θα μπορούσαμε να γράφαμε σελίδες για το πως η μουσική και οι μουσικοί επηρέασαν την πολιτική και αντίστοιχα, για το πόσο political είναι η μουσική, ή για των πόσων τα κόκαλα θα τρίζαν από τη δήλωση της Κατερίνας Ντούσκα για την Eurovision:
«Σαν Κατερίνα είμαι μουσικός, δεν είμαι πολιτικός, δεν μπορώ να μιλήσω για τις πράξεις καμιάς κυβέρνησης, κανενός κράτους» κάπως έτσι απάντησε η τραγουδίστρια Κατερίνα Ντούσκα, που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα, στην πρόσκληση του Ρότζερ Γουότερς για μποϊκοτάζ του διαγωνισμού της Eurovision που θα πραγματοποιηθεί φέτος στο Ισραήλ.
H Κατερίνα κάνει αυτό που θα έκαναν πολλοί τραγουδιστές στην σημερινή εποχή, κοιτάει την καριέρα και τον παρά και δηλώνει απολιτίκ και ότι αυτή τραγουδά και κάνει τη δουλειά της. Είναι η γνωστή τακτική του «δεν είδα, δεν άκουσα τίποτα», το ίδιο είπαν πολλοί Γερμανοί το ‘40 για τα κρεματόρια, το ίδιο πολλοί Έλληνες για τα βασανιστήρια της Χούντας. Θα πει βέβαια η Κατερίνα, και τι σχέση έχει αυτό με την Eurovision.
Βέβαια, την ίδια ώρα που τα έλεγε αυτά ισραηλινοί στρατιώτες πυροβολούσαν έναν παιδί με δεμένα χέρια και μάτια, την ίδια ώρα συλλαμβάνουν, τρομοκρατούν και σκοτώνουν καθημερινά δεκάδες άλλους, την ίδια ώρα το Ισραήλ θέλησε να νομιμοποιήσει την διαρκή εξόντωση και απομάκρυνση των Παλαιστινίων από την γη τους με την μεταφορά του διαγωνισμού στην Ιερουσαλήμ.
Για να το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν, η Eurovision δεν είναι ένας απλός διαγωνισμός.
Το απέδειξε άλλωστε το 2016 όταν έστεψε νικητήριο τραγούδι το «1944», ένα μοιρολόι που γράφτηκε και αφιερωνόταν σε συνεργάτες των ναζί κατά την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, ορισμένους από τους λεγόμενους Τατάρους της Κριμαίας. Και όλα αυτά την περίοδο που η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία είχε προκαλέσει την ψύχρανση των σχέσεων Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ρωσίας.
Επομένως το no politica της Κατερίνας Ντούσκα, είναι απλά γελοίο, όπως και οποιαδήποτε στήριξη σε ένα καλλιτέχνη που φαίνεται πολύ μικρότερος των περιστάσεων για να εκπροσωπήσει μια χώρα. Είναι πολλά τα λεφτά…
Ας αφήσουμε να απαντήσει ο Γκάρθι:
«Σιχαίνομαι ένα τραγούδι που σε κάνει να πιστεύεις πως είσαι άχρηστος. Σιχαίνομαι ένα τραγούδι που σε κάνει να πιστεύεις πως είσαι απλά γεννημένος για να χάνεις. Καταδικασμένος να χάνεις. Οτι είσαι άχρηστος για όλους, για οτιδήποτε. Επειδή είσαι πολύ γέρος ή πολύ νέος ή πολύ παχύς ή πολύ λεπτός, πολύ άσχημος ή πολύ το ένα ή… ή το άλλο. Τραγούδια που σε ταπεινώνουν ή σε κοροϊδεύουν για την τύχη σου. Εγώ είμαι στο δρόμο για να παλέψω ενάντια σε αυτά τα τραγούδια μέχρι την τελευταία μου ανάσα και την τελευταία σταγόνα του αίματός μου. Είμαι στο δρόμο για να τραγουδήσω τραγούδια που θα σου αποδείξουν πως αυτός είναι ο δικός σου κόσμος και πως ακόμα κι αν σου έχει φερθεί σκληρά και σε έχει κλωτσήσει κάτω μια ντουζίνα φορές, ό,τι χρώμα και αν είσαι, ό,τι είδους άνθρωπος και αν είσαι, εγώ είμαι στο δρόμο για να πω τραγούδια που θα σε κάνουν να νιώσεις περηφάνια γι’ αυτό που είσαι και γι’ αυτό που κάνεις. Τα τραγούδια που γράφω φτιάχνονται για όλους τους ανθρώπους που είναι σαν κι εσένα.Θα μπορούσα να περάσω από την άλλη πλευρά, την πλευρά με τα πολλά λεφτά και να παίρνω αρκετά δολάρια κάθε βδομάδα απλά για να σταματήσω να τραγουδάω αυτά που τραγουδάω και να λέω το άλλο είδος τραγουδιών που θα σε συντρίβουν ακόμα περισσότερο και θα σε ταπεινώνουν ακόμα περισσότερο και θα σε κάνουν να νιώθεις πως δεν έχεις καθόλου μυαλό. Όμως, έχω αποφασίσει εδώ και πολύ καιρό ότι θα πρέπει να φτάσω στο σημείο να πεθαίνω της πείνας για να τραγουδήσω τέτοια τραγούδια. Έτσι κι αλλιώς, τα ραδιόφωνα και οι ταινίες σας και τα τζουκ μποξ σας και τα βιβλία σας με τραγούδια, ήδη ξεχειλίζουν από αυτά τα άσχημα τραγούδια…».
