Η ερωτική αφύπνιση ενός μελαγχολικού 40χρονου γιατρού στη θερινή Αντίπαρο των ηλιοκαμένων ηδονών μετατρέπεται σε σκοτεινή εμμονή, σε αυτή την καλογραμμένη και συναισθηματικά ολόσωστη ραψωδία για το εκτυφλωτικό ψυχικό σκοτάδι.
Ο 40άρης Κώστας (Παπαδημητρίου, αλάνθαστος) φτάνει χριστουγεννιάτικα στην Αντίπαρο για να αναλάβει τη θέση του γιατρού του νησιού. Ολιγόλογος, μάλλον αγέλαστος, οριακά αντικοινωνικός –ποτέ δε θα μάθουμε τι ζόρι τραβάει, αλλά προδήλως τραβάει–, ο Κώστας ακούει από τον τοπικό γαμίκο (Τσορτσέκης, εξαιρετικός όπως πάντα), ότι το καλοκαίρι, στο νησί «πολύ μουνί, φίλε, πολύ μουνί». Πράγματι, αυγουστιάτικα μέσα στο φόρτο της δουλειάς και την ανία της καθημερινότητας, εμφανίζεται στο ιατρείο η Άννα (η πρωτοεμφανιζόμενη Τρίγγου, πολύ καλή και φωτογενής), μια 20άρα που κάνει διακοπές με μια διεθνή μετα-χίπικη παρέα κι έπεσε από το μηχανάκι. Κάτι η προκλητικο-σέξι ανοιχτοσύνη της κοπέλας, κάτι η χιπστεράδικη καζούρο-ανοχή της παρέας, ο Κώστας ξεσηκώνεται. Κι αρχίζει, στην αρχή δειλά, μετά όλο και πιο διεκδικητικά, να ακολουθεί το παρεάκι στην παραλία, στο κλαμπ (το La Luna, βεβαίως-βεβαίως), στις βόλτες με τις γουρούνες, στα φτιαγμένα φασώματα λίγο πριν το χάραμα στην παραλία… Είναι υποδειγματικός ο τρόπος που η φωτογραφία (Χρήστος Καραμάνης) και η σκηνοθεσία αντιδιαστέλλουν το ολόλευκο, τριχωτό και πλαδαρό σώμα του ξεσηκωμένου 40άρη με τα λιγνά, ηλιοψημένα κι αισθησιακά σώματα των μοδάτα ξεσαλωμένων νεαρών… Ο Κώστας την έχει ερωτευτεί την Άννα. Η Άννα, ούτε κατά διάνοια. Αλλά τι ψυχή έχει ένα (αποτυχημένο) πήδημα κάτω απ’ τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού και της ηλικίας της; Ο Κώστας τρώει πόρτα. Επιμένει. Χλευάζεται. Και τότε, το καλοκαίρι των ηδονών θα δώσει τη θέση του σε ένα επικίνδυνο, σπαρακτικό κι εκτυφλωτικό σκοτάδι, που βγαίνει ντουγρού από την ταλανισμένη ψυχή ενός ολιγόλογου, μάλλον αγέλαστου και οριακά αντικοινωνικού 40άρη που πήγε να πετάξει και τσουρουφλίστηκε απ’ τον ήλιο…
Εκτός από τις ερμηνείες (ο Παπαδημητρίου, στην πιο ώριμη στιγμή του) και το μοντάζ (Ναπολέων Στρατογιαννάκης), το μεγάλο ατού αυτής της τρίτης ταινίας του Παπαδημητρόπουλου είναι το σενάριο (γράφτηκε μαζί με τον Τζουμέρκα, ο οποίος εμφανίζεται, ολοτσίτσιδος, σε μια καίρια σκηνή ως παλιός συμφοιτητής του Κώστα). Ρέοντες διάλογοι, υπαρκτοί ανθρώπινοι χαρακτήρες και, πάνω απ’ όλα, εξαιρετική ψυχογραφία για τη δύναμη των απωθημένων επιθυμιών της μέσης ηλικίας, αλλά και την αποχαυνωτική αλαφράδα της άνευ αναστολών νιότης. Προσωπικά, θα προτιμούσα το μέρος με τις αμφίφυλες, πανσεξουαλικές, χαζοβιόλικες και ηδονικές στιγμές της νεανικής παρέας να ήταν κάπως πιο σφιχτό και σύντομο, αλλά ίσως αυτή η υπερπροβολή τους να είναι ηθελημένη από τον σκηνοθέτη.
Σκηνοθεσία: Αργύρης Παπαδημητρόπουλος
Σενάριο: Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, Σύλλας Τζουμέρκας
Πρωταγωνιστούν: Μάκης Παπαδημητρίου, Έλλη Τρίγκου, Γιάννης Τσορτσέκης, Χαρά Κότσαλη, Παύλος Ορκόπουλος, Σύλλας Τζουμέρκας, Γιάννης Οικονομίδης
Διάρκεια: 104
Πρεμιέρα: 31 Μαρτίου 2016
Πηγή: tospirto.net
