Πηγή: Katiousa

Το σημερινό φύλλο της ΕΦΣΥΝ δημοσιεύει την επιστολή του Ο.Μ., φίλου του Άρη Παπαζαχαρουδάκη (που βασανίστηκε στη ΓΑΔΑ μετά τη διαδήλωση στη Νέα Σμύρνη). Ο Ο.Μ. είναι ένας από τους τρεις προφυλακισμένους και στην επιστολή του περιγράφει τη σύλληψή του από την Αντιτρομοκρατική (!) και τα ωμά βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκε από τους αστυνομικούς στη ΓΑΔΑ, χωρίς να έχει δυνατότητα να έρθει καν σε επαφή με κάποιον δικηγόρο.

Αναρωτιόμαστε αν ο υπουργός Προ-Πο Μ. Χρυσοχοΐδης νιώσει την ανάγκη, υπό το βάρος των αποκαλύψεων και όχι για λόγους ευθιξίας προφανώς, να δώσει εξηγήσεις για ένα ακόμα “μεμονωμένο περιστατικό” αστυνομικής βίας και για την απαράδεκτη, κατάφωρη καταπάτηση των δικαιωμάτων του κρατούμενου. Ακολουθεί αναλυτικά το κείμενο της επιστολής του.

Στις 10 Μαρτίου ημέρα Τετάρτη, περίπου στις 3:00 το μεσημέρι καθώς εργαζόμουν ως διανομέας σε γειτονικό καφέ απο την οικεία μου, αποχώρησα για μια στιγμή γιατί ήθελα να πάρω κάτι απο το σπίτι μου. Εκείνη η στιγμή ήταν η αρχή των βασανιστηρίων που επακολούθησαν.

Δύο πολιτικά αυτοκίνητα και μια μηχανή εμφανίστηκαν στο στενό του σπιτιού μου, κατέβηκαν απο τα οχήματά τους 4 με 5 άνδρες της αντιτρομοκρατικής – όπως έμαθα αργότερα – και όρμησαν με μανία προς το μέρος με σκοπό να με ακινητοποιήσουν. Άρχισαν να με χτυπάνε ακριβώς έξω απο το σπίτι μου, μου πέρασαν πισθάγκωνα χειροπέδες, μου τράβηξαν και πέταξαν την προστατευτική μάσκα απο το πρόσωπό μου, μου φόρεσαν την κουκούλα που είχε το φούτερ μου και με πέταξαν μέσα στο όχημά τους.

Ενώ συνέχιζαν να με χτυπούν στο πρόσωπο και στα πλευρά μου, οι δύο που είχα δίπλα μου αλλά και ο συνοδηγός ο οποίος γύρισε θέλοντας να συμμετάσχει και αυτός – ρωτούσα ποιος είναι ο λόγος της βίαιης σύλληψής μου. Οι απαντήσεις του ήταν μόνο βρισιές και γροθιές λέγοντάς μου τα εξής:

“Τώρα παλιομπάσταρδε τη γάμησες, έπεσες στα χέρια μας και δεν γνωρίζει κανείς πού βρίσκεσαι, θα σε σκοτώσουμε στο ξύλο”.

Στη συνέχεια της διαδρομής προς τη ΓΑΔΑ, δεν έκανα κάποια ερώτηση για την σύλληψή μου και απλά ζητούσα να ενημερώσουμε την εργοδότριά μου ότι δεν πρόκειται να επιστρέψω στο μαγαζί, αλλά αυτό ήταν μάταιο, παίρνοντας τις παραπάνω υβριστικές απαντήσεις.

Μπήκαμε με το αμάξι στο υπόγειο της ΓΑΔΑ, με τράβηξαν έξω και στη διαδρομή για το ασανσέρ, όποιος βρισκόταν στο χώρο ήθελε να βάλει το χεράκι του με χτυπήματα και βρισιές. Με πέταξαν μέσα στο ασανσέρ σαν σκουπίδι και με κλωτσούσαν μέχρι να φτάσουμε στον 12ο όροφο.

Όταν φτάσαμε, μπήκαμε μέσα σε ένα γραφείο όπου και κατασχέθηκαν τα πράγματά μου (κλειδιά, τσιγάρα, κινητό, πορτοφόλι και τα χρήματα του ταμείου του μαγαζιού που είχα πάνω μου). Με έγδυσαν, με έψαξαν χτυπώντας με παράλληλα στα πλευρά και γενικώς σε όλο μου το σώμα, μου έκαναν διάφορες ερωτήσεις μεταξύ των οποίων και το αν αναγνωρίζω σε μια φωτογραφία που μου επέδειξαν τον αδελφικό μου φίλο Άρη Παζαχαρουδάκη.

Κάπου εδώ να σημειώσω, ότι η φωτογραφία που μου δείχνανε ήταν απο το καλοκαίρι γεγονός που καταδεικνύει πως τον είχαν απο παρακολούθηση μήνες τώρα σε αντίθεση με τα επίσημα έγγραφα που διατείνονται πως αυτή έχει ξεκινήσει τον Ιανουάριο του 2021, στοχοποιώντας τον για την πολιτική του δράση.

Έπειτα, με μετέφεραν βίαια στο ανακριτικό δωμάτιο, όπου και με πέταξαν στη γωνία του δωματίου, πισθάγκωνα δεμένο, με φορεμένη κουκούλα κοιτάζοντας προς τον τοίχο. Σαφώς καθ’ όλη την διάρκεια των μετακινήσεων απο το σπίτι μου στη ΓΑΔΑ και εν συνεχεία στο ασανσέρ και τα δωμάτια του 12ου ορόφου δεν σταμάτησαν στιγμή να με λιντσάρουν με κλωτσιές, γροθιές, χαστούκια, τρικλοποδιές και φυσικά με χυδαίες και προσβλητικές βρισιές προς το πρόσωπό μου, την οικογένειά μου και τον κόσμο που πήρε μέρος στην πορεία της Νέας Σμύρνης για να διαμαρτυρηθεί για την αστυνομική βία.

Μέσα στο ανακριτικό γραφείο, όπου με κράτησαν την περισσότερη ώρα κατά τη διάρκεια της σύλληψής μου, αδιαμφισβήτητα μου έκαναν τα περισσότερα ψυχολογικά αλλά και σωματικά βασανιστήρια. Προσπαθούσαν να αποσπάσουν πληροφορίες για το συμβάν, αλλά και ονόματα ανθρώπων που συμμετείχαν στο σκηνικό πιστεύοντας ότι γνωρίζω κάποιους απο τον χώρο της ΑΕΚ – αφού είδαν κάρτες διαρκείας στο πορτοφόλι μου αλλά και το τατουάζ που έχω για την αγαπημένη μου ομάδα πιστεύοντας ότι είμαι χούλιγκαν και ότι κατέβηκα με κάποιο μπλόκ οπαδών – αλλά και άτομα του αναρχικού κινήματος δίχως εγώ να γνωρίζω κανέναν και δίχως να έχω ανάμειξη με τα γεγονότα.

Οι απειλές που δέχτηκα ήταν ασταμάτητες για την σωματική μου ακεραιότητα, αλλά και για την στοχοποίηση στο πρόσωπο μου είτε προφυλακιστώ είτε όχι, λέγοντάς μου:

“Μπάσταρδε θα σε χτυπάμε μέχρι να πάθεις ό,τι έπαθε ο δικός μας. Θα γαμήσουμε όλους τους αναρχικούς, τους οπαδούς και τους γαμημένους Αεκτζήδες. Αν δεν δώσεις κόσμο θα την πληρώσεις εσύ για όλους και είτε προφυλακιστείς είτε όχι, όπου σε πετυχαίνει η αστυνομία και ειδικότερα η Δράση θα σε δέρνει και θα σε τραμπουκίζει γιατί έχουμε δώσει τις φωτογραφίες σου παντού”

Με χτυπούσαν επανειλημμένα σε όλο μου το σώμα, μου πατούσαν τις χειροπέδες οι οποίες ήταν πολύ σφιχτά δεμένες στους καρπούς μου, στο πάτωμα. Με σκοπό τα χέρια μου να ματώσουν και να πρηστούν. Χτυπούσαν το κεφάλι μου στον τοίχο, μου έδιναν γονατιές στα πλευρά, με πατούσαν στη σπονδυλική στήλη και γενικώς όπου έβρισκαν σάρκα.

Ύστερα από πολλή ώρα, με σήκωσαν και με μετέφεραν σε έναν άλλο χώρο για να πάρουν τα δακτυλικά αποτυπώματά μου, όπου με είχαν περικυκλώσει κατά την ώρα της διαδικασίας κοιτάζοντας με άγριο και απειλητικό βλέμμα καθώς μου πατούσαν τα δάχτυλα των ποδιών διότι μου είχαν βγάλει τα παπούτσια και τα πετούσαν στο κεφάλι μου. Εκεί απέσπασαν τα δακτυλικά μου αποτυπώματά δια της βίας.

Επιστρέψαμε στο δωμάτιο όπου με βασάνιζαν και συνέχισαν το έργο τους λιντσάροντας με, βγάζοντας τα κόμπλεξ και το μίσος τους πάνω μου. Πηγαινοέρχονταν απο πίσω μου έχοντας βαρύ βηματισμό με σκοπό να με χτυπήσουν αιφνιδιαστικά, άκουγα να φορούν γάντια προστασίας και να λένε ο ένας στον άλλον: “Όχι, εσύ έχεις πιο χοντρά δάχτυλα” υπονοώντας την σεξουαλική κακοποίησή μου και ανοιγόκλειναν με θόρυβο τα φερμουάρ των μπουφάν τους με τον υπαινιγμό ότι θα βγάλουνε κάτι.

Μιλούσαν ψιθυριστά έξω απο την πόρτα, προφανώς επίτηδες για να τους ακούσω, λέγοντας για το τι άλλο σκόπευαν να μου κάνουν αλλά και για τον Άρη.

Κάποια στιγμή, μπήκε ένας αστυνομικός και μου είπε ότι σχόλασε και πώς “χάρηκε για τη γνωριμία”. Φεύγοντας γύρισε και μου είπε: “Βασικά δεν φεύγω έτσι, ξέχασα κάτι. Πες με δυνατά κωλόμπατσο και μετά θα φύγω”. Εγώ αναρωτήθηκα, αλλά ύστερα απο ένα χτύπημά του ξεκίνησα να τον αποκαλώ όπως μου είπε και να τον βρίζω όλο και πιο δυνατά όσο εκείνος κλωτσούσε το χέρι μου. Στην τελευταία και πιο δυνατή του κλωτσιά, όπου νόμιζα απο τον πόνο ότι έσπασε το χέρι μου, ούρλιαξα και το ανέφερα και τότε ένας άλλος έτρεξε να με ξανά κλωτσήσει στο ίδιο σημείο γελώντας. Ο προηγούμενος έφυγε ικανοποιημένος χαριτολογώντας ότι “τώρα ένιωθε καλύτερα”.

Μετά από πολλές ώρες βασανιστηρίων, μου έδιναν χρόνο να σκεφτώ και να δώσω ονόματα ανθρώπων που δεν ήξερα, επιστρέφοντας πάλι με κλωτσιές και γροθιές. Όλα αυτά τα ψυχολογικά και σωματικά βασανιστήρια, διήρκησαν περίπου 8 με 9 ώρες. Παρέμεινα εκεί μέχρι τις 2:00 το βράδυ όπου μετά απο πολλή ώρα που τους το ζητούσα, με μετέφεραν στα κρατητήρια του 7ου.

Δε μου έδωσαν ποτέ τη δυνατότητα να καλέσω δικηγόρο. Και δε μου επέτρεψαν παρά μόνο ένα τηλεφώνημα στον αδερφό μου παρουσία αστυνομικού επιβάλλοντ’ας μου να του πω πού βρίσκομαι και ότι “μου έχουν συμπεριφερθεί άψογα”.

Όταν επιτέλους έφτασα στα κρατητήρια εκεί συνάντησα τον αδερφικό μου φίλο Άρη, ο οποίος είχε εμφανώς βασανιστεί.

Είχαμε ειδική μεταχείριση σε σχέση με τους υπόλοιπους κρατούμενους, δεν μας απαντούσαν σε καμία ερώτηση, παρίσταναν ότι δεν υπήρχαμε, μας είχαν αποκομμένους, ήταν πάντα επιθετικοί και ήμασταν μονίμως κλειδωμένοι κατουρώντας στην ανάγκη μας μέσα σε μπουκάλια. Δεν πήραμε ποτέ πρωινό και φαγητό τις πρώτες ημέρες, και δεν άφηναν κανέναν συγκρατούμενο να μας προσφέρει νερό, κρουασάν ή τσιγάρα. Αυτό μπορεί να επιβεβαιωθεί απο την κάμερα καταγραφής (όπου μόνο το κελί μας είχε) αλλά και απο τους υπόλοιπους συγκρατούμενούς μας.

Στις 13 Μαρτίου κρίθηκα προφυλακιστέος απο εισαγγελέα και ανακριτή με τις κακουργηματικές κατηγορίες της απόπειρας ανθρωποκτονίας, της έκρηξης, της κατασκευής και της κατοχής εκρηκτικών υλών καθώς και με άλλα πλημμελήματα και απο τις 16 του ίδιου μηνός, κρατούμαι στις φυλακές Λάρισας.

Όλες αυτές τις ημέρες έχω στοχοποιηθεί τόσο απο την αστυνομία, όσο και απο τα ΜΜΕ ως κάποιου είδους βίαιος χούλιγκαν δίχως αυτό να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι ότι έχω μια αγνή αγάπη ως προς την ομάδα μου την ΑΕΚ. Η οποία αγάπη όμως δεν σχετίζεται με σκηνικά οπαδικής βίας. Βρέθηκα στην πορεία της Νέας Σμύρνης για τα περιστατικά αστυνομικής βίας, αυταρχισμού και αυθαιρεσίας που το τελευταίο διάστημα γίνονται όλο και πιο συχνά. Δεν κατέβηκα με κάποιο οργανωμένο μπλόκ οπαδών όπως ψευδώς διαρρέει η αστυνομία, κατέβηκα στην πορεία μαζί με τον Άρη, ο οποίος δραστηριοποιείται πολιτικά στον αναρχικό χώρο και έχει στοχοποιηθεί προσωπικά απο την αντιτρομοκρατική. Γι’ αυτό άλλωστε είμαστε οι μοναδικοί απο τους διωκόμενους που συνελήφθησαν απο την εν λόγω υπηρεσία, με προφανή σκοπό, την αναβάθμιση της δίωξής μας.

Όσον αφορά εμένα, μπορεί να μην ανήκω σε κάποια συλλογικότητα, αλλά έχω πολιτική δραστηριότητα σε κινήσεις αλληλεγγύης και ενάντια στην κρατική καταστολή. Αυτές άλλωστε οι κοινωνικές και πολιτικές μου ανησυχίες, ήταν που με ώθησαν στο να συμμετάσχω στην μεγαλειώδη πορεία της Νέας Σμύρνης όπου χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν μαζικά ενάντια στην αστυνομική βία και καταστολή. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι συμμετείχα στον ξυλοδαρμό του εν λόγω αστυνομικού, οι κατηγορίες είναι κατασκευασμένες με σκοπό να εξυπηρετήσουν κυβερνητικές σκοπιμότητες και να διαφημίσουν τις αυθαίρετες και χωρίς στοιχεία συλλήψεις ως “διαλεύκανση της υπόθεσης”. Γι’ αυτό άλλωστε δεν δίστασαν να σύρουν στις φυλακές και έναν άνθρωπο με μοναδικό στοιχείο την αντιφατική ψευδομαρτυρία ενός “γνωστού φαρσέρ”.

Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω, όσες και όσους μέσα σε μια τόσο δύσκολη συνθήκη, στήριξαν εμένα και την οικογένειά μου. Εύχομαι σε όλους και όλες καλή δύναμη, κουράγιο και είμαι βέβαιος ότι στο τέλος η αλληλεγγύη θα νικήσει!

Ο.Μ
Φυλακές Λάρισας 15/4/2021