Πηγή: Smassing Culture
Ο Τάσος Θεοφίλου έδειχνε ανέκαθεν να έχει μια αδυναμία ως προς τη noir αισθητική και λογοτεχνία, από το blog που διατηρούσε, το Παρανουαρικό, μέχρι και τις εκδόσεις του που έχουν κυκλοφορήσει όπως το graphic novel Οθέλος (εκδόσεις ΚΨΜ, 2017) και το Αντίο, Μπάτμαν (εκδόσεις Ασύμμετρη Απειλή, 2011 ως διήγημα και εκδόσεις Red n’ Noir, 2018 ως graphic novel). Στο τελευταίο του πόνημα Είναι ήδη νεκρός (εκδόσεις Red n’ Noir, 2018) ακολουθεί την ίδια αισθητική παρουσιάζοντας μια νουβέλα βασισμένη σε πραγματική ιστορία, γραμμένη ως αστυνομική ιστορία.
Η αρχή γίνεται στον Κορυδαλλό, όταν μέσα από ένα αυτοκίνητο στην είσοδο των φυλακών εκτοξεύονται πυροβολισμοί εναντίων των σκοπών, τραυματίζοντας τον έναν. Αμέσως μετά, θα ακολουθήσει ανταλλαγή πυρών την οποία θα εκμεταλλευτεί για να δραπετεύσει με επιτυχία ο κρατούμενος Κλεάνθης Δαβής. Λίγους μήνες μετά ύστερα από βομβιστική επίθεση βρεθεί νεκρός ένα μεγάλο στέλεχος της κυβέρνησης, με την Ελληνική Αστυνομία να συνδέει τον θάνατο αυτό με τον προσφάτως δραπέτη, χωρίς την ύπαρξη ουσιαστικών στοιχείων. Το ίδιο διάστημα μια μαζική κλοπή οχημάτων από τη Ν. Ερυθραία, η οποία θα συνδεθεί πάλι με τον Κλεάνθη Δαβή, θα οδηγήσει σε σύγκρουση μερικών κακοποιών με την αστυνομία στην περιοχή του Κεραμεικού με ολέθρια αποτελέσματα, τα οποία θα κληθεί η ΕΛ.ΑΣ. να συγκαλύψει.
Τα γεγονότα αυτά περιγράφονται από τη μία με μορφή ειδησεογραφικών άρθρων και καταθέσεων -αστυνομικών και κακοποιών- και από την άλλη με σκέψεις γραμμένες σε δεύτερο πρόσωπο, του πρωταγωνιστή (;) της ιστορίας, ο οποίος όμως δεν είναι ο Κλεάνθης Δαβής όπως αφήνεται στην αρχή να εννοηθεί.
Η ιστορία της συγκεκριμένης νουβέλας, βασίζεται σε αληθινά γεγονότα τα οποία εξιστόρησε στον Τάσο Θεοφίλου ένας συγκρατούμενός του, όπως αναφέρει ο ίδιος σε συνέντευξή του. Την ιστορία αυτή λοιπόν χρησιμοποιεί ο Θεοφίλου και παρουσιάζει κατακρίνοντας τες, τις αυθαιρεσίες της αστυνομίας και του κρατικού μηχανισμού, θύμα των οποίων είχε πέσει και ο ίδιος, οδηγώντας δύο ανθρώπους πολύ εύκολα σε καταδίκη για να μπαλωθούν λάθη που ο ίδιος ο μηχανισμός δημιούργησε. Αυτή τη φορά όμως δεν παρουσιάζονται από τα μάτια του θύματος αλλά του θύτη.
Στη νουβέλα επιχειρείται επίσης αποδόμηση της cliché noir φυσιογνωμίας του μοναχικού ντετέκτιβ, του τυχοδιώκτη που πηγαίνει να ακούσει μόνος Jazz και που η γυναίκα του προσπαθεί να τον κάνει να ασχοληθεί μαζί της. Με αυτόν τον τρόπο ο Θεοφίλου καυτηριάζει το πώς τα στερεότυπα των αστυνομικών μυθιστορημάτων και των πρωταγωνιστών τους, ηθελημένα ή όχι, νομιμοποιούν κάποιες φορές την αυθαιρεσία της αστυνομίας.
Εν κατακλείδι, στο Είναι ήδη νεκρός ο Τάσος Θεοφίλου παρουσιάζει μια αστυνομική νουβέλα, που κάθε άλλο παρά μυθιστορηματική είναι, ακόμα και αν δίνεται με τέτοιο τρόπο. Το συγγραφικό έργο του Θεοφίλου συνεχίζεται, με τη noir και pulp αισθητική να παραμένει σημαντικό εργαλείο στον καυτηριασμό των σύγχρονων μητροπόλεων, και κυρίως της Αθήνας.
