Λάβαμε και δημοσιεύουμε το κείμενο-κάλεσμα της «Πρωτοβουλίας αναρχικών ενάντια στις κρατικές δολοφονίες».
Η επαναστατική μνήμη δεν είναι κενό γράμμα. Δεν είναι μία υπόθεση μουσειακού χαρακτήρα. Δεν είναι ένα στεγνό τελετουργικό που εξαντλείται σε επετειακές επαναληψιμότητες. Η επαναστατική μνήμη είναι το νήμα που δένει το παρελθόν με το παρόν και που θέτει τα θεμέλια για ένα μέλλον που θα δικαιώσει όσους θυσιάστηκαν για έναν διαφορετικό κόσμο. Έναν κόσμο όπου κανένας δεν θα βλέπει τον ουρανό μέσα από συρματοπλέγματα, όπου κανείς δεν θα τσακίζει τα σώμα του στα κάτεργα της ταξικής εκμετάλλευσης, όπου κανείς δεν θα δολοφονείτε στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα, στα αστυνομικά τμήματα, στα αστικά γκέτο των μητροπόλεων. Η επαναστατική μνήμη φέρνει κοντά μας αυτούς και αυτές που λείπουν από δίπλα μας καθιστώντας τους συμμέτοχους στα ανατρεπτικά σχέδια και όνειρα μας. Η επαναστατική μνήμη, αν της δώσουμε την αξία που πρέπει, γίνεται ανατρεπτικό πρόταγμα, εφαλτήριο αγώνα, πηγή έμπνευσης και διάθεσης στην όμορφη υπόθεση της ελευθερίας. Γιατί τα λόγια που θα σχηματίσουν μια εννοιολογική δομή διαφορετική από αυτήν που μιλάνε σήμερα οι πολιτικοί, οι οικονομολόγοι, οι στρατιωτικοί αναλυτές, οι βιομήχανοι, τα golden boys του χρηματιστηρίου, οι δημοσιογράφοι. Ή θα είναι λόγια οπλισμένα έτοιμα να γίνουν ορμητική ενέργεια. Ή δεν θα είναι τίποτα.
Οι μητροπόλεις είναι οι σύγχρονες ατμομηχανές, είναι τα καθολικά εργοστάσια του καπιταλισμού. Τα διαφανή κάτεργα όπου θεσμοθετείτε απόλυτα η κυριαρχία του κεφαλαίου, ο έλεγχος και η καταστολή των εκρηκτικών αντιθέσεων που αυτό παράγει.
Τα εγκλήματα του κράτους και του καπιταλισμού μέσα στις μητροπόλεις γίνονται μεμονωμένα περιστατικά. Εγγράφονται σε αποσπασματικές αφηγήσεις από την αστική ιδεολογία που επιβάλει την ηγεμονία της. Η δική μας μνήμη που θα έπρεπε να τα αναδεικνύει και να μετατρέπει σε κοινωνική συνείδηση, σε αντίληψη του ρόλου και της θέσης μας, είναι διαρκώς απούσα. Ενώ όταν αυτό δεν συμβαίνει, είναι θολή, άχρωμη, ανύπαρκτη, κενού περιεχομένου. Η φασιστική λογοκρισία εδώ έχει προς το παρών αντικατασταθεί από μια νέα μορφή ενεργητικής λογοκρισίας. Την παραγωγή αδιάκοπης διαστρεβλωμένης γνώσης, την μεθοδική αντιστροφή γεγονότων, την ύπουλη αντικατάσταση τους. Είναι ο αναθεωρητισμός που επιτίθεται στις συνειδήσεις, στις μνήμες, στην ίδια την ιστορία των αγώνων.
Η μνήμη της εξουσίας στέκει επιβλητικά παντού γύρω μας για να μας θυμίζει ποιοι είναι οι “ευεργέτες” και οι “σωτήρες” μας. Αγάλματα, ονόματα δρόμων, επιγραφές, μνημεία, ανθρώπων που ευθύνονται για όλο το αίμα που έχυσαν οι λαοί τους προηγούμενους αιώνες δεσπόζουν σε κάθε σημείο της μητρόπολης. Τα πράγματα είναι απλά : ο έλεγχος της μνήμης είναι πολεμική παραγωγή ιδεολογικών σημάτων, είναι ταξικός πόλεμος, είναι η δολοφονία της δικής μας μνήμης. Μνήμης ανατρεπτικής, μνήμης ταξικής, μνήμης επαναστατικής.
Η μνήμη που δημιουργεί η αστική τάξη είναι μνήμη καθηλωμένη στις επαναλήψεις του παρόντος, είναι μνήμη που παρουσιάζεται σκόπιμα ως συλλογική αλλά είναι ταξικά προσδιορισμένη. Είναι μνήμη που κωδικοποιεί όλες τις επιβαλλόμενες συμπεριφορές και στην συνέχεια τις επιβάλει μέσω του πληροφοριακού πολέμου των επιτελείων της κυρίαρχης προπαγάνδας. Είναι μνήμη που φοράει άλλη μια αλυσίδα αυτή την φορά σημειολογική – ιδεολογική στα πόδια μας. Είναι η μνήμη του άσχημου και θλιβερού κόσμου τους.
Τα μνημεία των δικών μας νεκρών, είναι τα δικά μας σύμβολα που κωδικοποιούν ιστορικές περιόδους αμετανόητου αγώνα, επαναστατικές θυσίες, ανθρώπινες ελπίδες, απογοητεύσεις και οράματα. Νίκες και ήττες ενός κόσμου που μπαίνει κάτω από την σημαία του αγώνα για να κερδίσει πίσω την ζωή του. Η φροντίδα τους, η προστασία τους, η ανάδειξη τους είναι πολιτικό καθήκον περιφρούρησης της ιστορίας μας. Είναι όμως και κάτι πολύ παραπάνω, η διεκδίκηση εδαφικής – υλικής ύπαρξης τους είναι πόλεμος υπέρ της μνήμης και της ταυτότητας μας. Πόλεμος κατά της αλλοτρίωσης, του εκφυλισμού, της παραίτησης, όλα τους χαρακτηριστικά της μνήμης που δημιουργεί η εξουσία.
Η επιλογή της αναστήλωσης του μνημείου του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου αποτελεί ένα αποφασιστικό βήμα σε αυτή την κατεύθυνση. Σε μια περίοδο όπου ο πεζόδρομος της Μεσολογγίου βρίσκεται στο στόχαστρο του κατασκευαστικού και τουριστικού κεφαλαίου με την ανέγερση πολυτελών διαμερισμάτων να απειλούν τόσο τον αγωνιστικό χαρακτήρα της περιοχής όσο και την ίδια την ύπαρξη του μνημείου. Το σημείο που χωροταξικά συμπύκνωσε την αφετηρία της εξέγερσης του Δεκέμβρη, της πρώτης εξέγερσης που συνδυάστηκε με την έναρξη της καπιταλιστικής κρίσης στο ευρωπαϊκό έδαφος, απειλείτε ανοιχτά από τις αδηφάγες ορέξεις του κεφαλαίου.
Σε μια περίοδο όπου η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προσπαθεί να μετατρέψει τα Εξάρχεια σε μια εναλλακτική τουριστική ζώνη διασκέδασης – κατανάλωσης ξεριζώνοντας οτιδήποτε ριζοσπαστικό.
Σε μια περίοδο όπου τα Εξάρχεια αποτελούν πεδίο συγκέντρωσης ευρύτερων επενδυτικών σχεδίων (Μετρό στην Πλατεία Εξαρχείων, ανάπλαση Λόφου Στρέφη κλπ) που πέραν όλων των οικονομικών παραγόντων αποτελεί και την τελική ολομέτωπη επίθεση στην αγωνιστική ιστορία της συγκεκριμένης γειτονίας.
Σε μια περίοδο αχαρτογράφητη για τα κινήματα, είναι επιτακτική ανάγκη να αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις ενάντια στη λήθη. Το μνημείο του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είναι σημείο αναφοράς του αγώνα εναντίων των κρατικών δολοφονιών και έχουμε ευθύνη να το αναστηλώσουμε απέναντι στη συστηματική προσπάθεια εξευγενισμού της περιοχής που το απειλεί. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη της ανακατασκευής του μνημείου και καλούμε τον κόσμο του αγώνα να πλαισιώσει με την παρουσία του τις εκδηλώσεις μνήμης 4-11 Ιουνίου στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου. Πρόκειται για μία κίνηση απόλυτα εναρμονισμένη με τις επιδιώξεις του κινήματος και την υπεράσπιση της μνήμης και της ταυτότητας μας.
Υ.Γ : Το επόμενο χρονικό διάστημα θα ανακοινωθεί αναλυτικά το πρόγραμμα των πολιτικών – πολιτιστικών εκδηλώσεων
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΝΕΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ
Πρωτοβουλία αναρχικών ενάντια στις κρατικές δολοφονίες
