Πηγή: Katiousa
Ξέρεις τι είναι να σε αποκαλούν όλοι με το μικρό σου όνομα και να σε αναγνωρίζουν σαν έναν και μοναδικό;
Ξέρεις τι είναι να γίνεσαι παγκόσμιο μέγεθος, μουσικά και πολιτικά; Να ξέρουν τα τραγούδια σου σε όλο τον κόσμο, να δίνεις παντού συναυλίες, να ντύνεις μουσικά κινηματογραφικά αριστουργήματα, να ζηλεύουν οι Beatles στις δόξες τους το ταλέντο και τη δημιουργία σου, να σε ξεχωρίζει ο Φιντέλ για τη λάμψη σου, να είσαι σημείο αναφοράς για κάθε κίνημα και αγωνιστή στον κόσμο;
Ξέρεις τι είναι να έχεις άρτια έργα, αθάνατα, υψηλής ποιότητας, αλλά να μη σου φτάνει αυτό, εφόσον δεν έχει κατακτήσει τις μάζες και τον λαό που αγάπησες; Να “κατεβαίνεις” στο επίπεδό του για να το(ν) εξυψώσεις, να τον πάρεις μαζί σου, να του μάθεις να πετάει και να στοχεύει ψηλά. Να εκφράζεις τα όνειρα, τον αγώνα του, τους πόθους του, να τον εισάγεις στο κίνημα, σε έναν άλλο κόσμο που παλεύει για έναν άλλο κόσμο, να του μαθαίνεις να σκέφτεται ποιητικά, πολιτικά, συλλογικά και να δρα έτσι. Να ονειρεύεται αντί να ονειροπολεί, να διεκδικεί, να σηκώνει κεφάλι.
Ξέρεις τι είναι να κουβαλά ο δικός μας κόσμος το βάρος μιας στρατηγικής ήττας, να κρύβεται, να βγαίνει στην παρανομία, να διώκεται, να φυλακίζεται για τις ιδέες και τα φρονήματά του, που είναι ψηλότερα από όσο επιτρέπεται, να νιώθει την ανάσα του χωροφύλακα στο σβέρκο του και μες σε αυτά, να βρίσκει στη δική σου μουσική αποκούμπι, ψυχική ανάταση, μια επιβεβαίωση ανωτερότητας -ηθικής, ιδεολογικής, πολιτισμικής; Αν υπήρξε ποτέ η περιβόητη ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, είχε το πρόσωπο του Μίκη και το έργο του σαν κολόνα της, η κύρια “απόδειξη” της νίκης των ιδεών της, τα χρόνια που βίωνε την ήττα και τις άγριες συνέπειές της.
Ξέρεις τι είναι να κυνηγάνε τον κόσμο επειδή ακούει τη μουσική σου, παίρνει και ακούει κρυφά τους δίσκους σου, σιγομουρμουρίζει τα τραγούδια σου, τα κάνει σύμβολο ανεξίτηλο και τα τοποθετεί σε βάθρο αξεπέραστο, που ποτέ κανείς άλλος δεν έφτασε;
Ξέρεις τι είναι να παίρνεις τις ιδέες, να τις κάνεις νότες και ύστερα υλική δύναμη που κατακτά συνειδήσεις, πολιτικό μέγεθος, οργή με αιτία που κατεβαίνει στον δρόμο; Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς, μια γενιά ολόκληρη Λαμπράκηδες που του οφείλει το ευ ζην , το ευ σκέπτεσθαι, τις αξίες και την πολιτικοποίησή της.
Ξέρεις τι είναι να πηγαίνεις κόντρα στα καθιερωμένα, ακόμα και στους δικούς σου, να τολμάς να βάζεις το μπουζούκι στις δικές σου ενορχηστρώσεις, να πετυχαίνεις μια μουσική επανάσταση, που συναντά σφοδρές αντιδράσεις όπως κάθε γνήσια επανάσταση, αλλά την δικαιώνει το αποτέλεσμα.
Ξέρεις τι είναι να βάζεις την ποίηση στα σπίτια του κόσμου, να χωράς τα υψηλά της νοήματα σε χαμηλοτάβανα νοικοκυριά, να κάνεις αθάνατα όσα έργα μελοποιείς και να κερδίζεις με το πύρινο σπαθί σου μια θέση στην αθανασία.
Ξέρεις τι είναι να ανεβαίνεις στη σκηνή και να παραληρούν οι κερκίδες, τον καιρό ακόμα που οι συναυλίες γέμιζαν στάδια και συνέπαιρναν στο ρυθμό τους μια χώρα ολόκληρη, και να θυμούνται όλοι τις δικές σου συναυλίες της Μεταπολίτευσης, ως τις πιο σημαντικές της ζωής τους, τις πιο φλογερές, όπου ξεχείλιζε το συναίσθημα προς τον ουρανό; Να είσαι επί σκηνής, να αρχίζεις να διευθύνεις, να χορεύεις και να πετά μαζί σου το κοινό σε άλλη διάσταση και σε άλλον κόσμο, να ονειρεύεται πως αλλάζει αυτόν και τις βρωμιές του, να μαγεύεται, να σε ακολουθεί με κατάνυξη, να μη θέλει να τελειώσει η μυσταγωγία, να ξεσπά στο τέλος εκστασιασμένο: σώπα όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες…
Ξέρεις τι είναι να σε νιώθει πνευματικό της πατέρα μια στρατιά ανθρώπων και όταν δουν κάποιον να σου κάνει πολιτική κριτική, να απλώνονται σαν ασπίδα γύρω σου και να τον κατακεραυνώνουν για την ασέβεια;
Και όχι, δεν ξεχνιέται τίποτα, ούτε παραγράφεται. Ούτε οι”γενίτσαροι”, ούτε το Καραμανλής ή τανκς, ούτε ο Μητσοτάκης ή το Μακεδονικό. Αλλά όπως λέει ο Πασχαλίδης, όταν είσαι βουνό, έχεις και ράχες.
Ξέρεις όμως τι είναι να είσαι ογκόλιθος, βουνό πραγματικό, με πηγές αστείρευτες, που σπεύδει αυτό προς τον Μωάμεθ τις μάζες για να τις ξεσηκώσει και να τις πάρει μαζί στο ταξίδι του;
Σπουδαίο και ανεπανάληπτο.
Αυτό ήταν ο Μίκης και το έργο του. Και δεν μπορεί κανείς -ούτε ο ίδιος- να το μειώσει…
