Οι εικόνες με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να κλαίει ως πρωταθλητής του NBA, συγκινούν ακόμα και τους λιγότερο σχετικούς με το άθλημα, Και κάνουν τον γύρο ολόκληρου του κόσμου. Μαζί τους και η ιστορία του νεαρού μπασκετμπολίστα.
Από τη φτωχογειτονιά της Αθήνας, στην κορυφή του κόσμου.
Χιλιάδες λέξεις θα γραφτούν για αυτόν τον θρίαμβο. «Η Ελληνική ψυχή», «Η σκληρή δουλειά» που «πάντοτε ανταμείβει» και άλλα όμορφα κλισέ θα ντύσουν τον θρίαμβο του Γιάννη. Όμως λίγα θα ειπωθούν για τα εμπόδια που βάζει η Ελλάδα σε ένα οποιοδήποτε παιδί σαν το Γιάννη. Ένα οποιοδήποτε παιδί μεταναστών. Διότι μπορεί ο Γιάννης να ξεπέρασε τον θεσμικό ρατσισμό, όμως από πίσω του βαδίζουνε χιλιάδες.
Χιλιάδες παιδιά μεταναστών που είτε γεννήθηκαν εδώ, όπως ο Γιάννης, είτε ταξίδεψαν εδώ με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής, κάτι που λίγα αλλάζει σε σχέση με την κρατική τους τιμωρία…
Χιλιάδες παιδιά χωρίς αρκετό φαγητό [1], να πίνουνε το βράδυ νερό για να γεμίσουν το στομάχι τους. Άλλοτε σε βάρκες του Αιγαίου και άλλοτε φυλακισμένα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ελληνικών νησιών. Χιλιάδες παιδιά που περιμένουν με τις ώρες στον γιατρό για μια ασπιρίνη, ή για φαγητό στα άθλια συσσίτια των εργολάβων [2]. Που τα βράδια δεν βγαίνουν από τη σκηνή για να μη τα βιάσουν [3] οι μαφίες της Μόριας και πλέον του Καρά Τεπέ. Που φροντίζουν τους ανάπηρους από τον πόλεμο γονείς τους [4]. Ή ακόμα χειρότερα, που δεν μπορούν να τους φροντίσουν γιατί η Ελλάδα και η Ευρωπαϊκή Ένωση, χώρισαν τις οικογένειες [5]. Και τους απέλασαν πίσω σε έναν πόλεμο [6]. Ο Γιάννης γύριζε απ’το σχολείο και όταν δεν έβρισκε τη μητέρα του, το μυαλό του έτρεχε. «Σκεφτόμουν που βρισκόταν, αναρωτιόμουν αν ήταν καλά εκείνη και ο πατέρας μου. Πολλές φορές σκέφτηκα ότι θα απελαθούν οι γονείς μου, ευτυχώς αυτή η μέρα δεν ήρθε ποτέ», δήλωνε κάποτε ο ίδιος [7].
Ο Γιάννης δεν ήτανε ένα από το 25% των εγκλωβισμένων παιδιών της Μόριας που σκέφτονταν να αυτοκτονήσουν [8].
Ο ίδιος Γιάννης, λίγα χρόνια αργότερα θα μπορούσε να είναι ένας από τους 3.148 [9] ασυνόδευτους ανήλικους που περιφέρουνε τη μοίρα τους στη χώρα. Ή χειρότερα ένας από τους 526 ασυνόδευτους ανήλικους που εξαφανίστηκαν το 2016 στην Ελλάδα [10]. Στάσιμος σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών. Ο Γιάννης ευτυχώς δε είναι κάποιος έφηβος που αντί να πάει σχολείο θα έπρεπε να βγει σε εξαναγκαστική πορνεία[11][12] για 5 ευρώ [13] στο κέντρο της Αθήνα. Τον Γιάννη ευτυχώς τον λέμε πια με το μικρό του, αλλά για όλα αυτά τα παιδιά δε θα μάθουμε ποτέ το όνομά τους.
Ο Γιάννης ήταν ένα παιδί χωρίς χαρτιά. Ένας νεαρός που κυνηγούσε η αστυνομία γιατί ήτανε φτωχός και μαύρος. Ευτυχώς ο Γιάννης δεν είχε την κατάληξη του μικρού Aylan[14], την απάνθρωπη ζωή της Parwana Amiri, ή των εκατοντάδων ανώνυμων ανθρώπων που τρώνε κλωτσιές μέσα στα τμήματα [15][16].
Ο Γιάννης ευτυχώς δεν είχε αυτή την μοίρα. Το σύστημα και η προπαγάνδα του, θα πλάσουν άλλο ένα κλασικό παραμυθάκι ατομικής επιτυχίας. Που υποτίθεται ότι αποδεικνύει πως όλα τα εμπόδια πέφτουν με σκληρή δουλειά. Ένα Slumdog Millionaire της Μεσογείου.
Ο Αντετοκούνμπο είναι μονάχα η φωτεινή εξαίρεση. Όμως, βιώνει τον ρατσισμό ακόμα και μετά την καταξίωση, με πολύ χαρακτηριστικές τις δηλώσεις τύπου Τσουκαλά. Αλλά η αλήθεια είναι πως οποιοσδήποτε μεμονωμένος ρατσιστής δεν είναι τίποτα μπροστά στον μεγάλο ρατσιστή με τα κοστούμια, και τα γκλομπ. Δηλαδή το ελληνικό κράτος και το οικονομικό του σύστημα. Που υπήρξαν πολύ σκληρότερα στους Αντετοκούνμπο αυτού του κόσμου. Και συνεχίζουν και με άλλα παιδιά που το κράτος μας πιστεύει ότι είναι ενός κατώτερου Θεού.
Τα παιδιά έχουν δικαιώματα ανεξάρτητα από το ύψος τους και την ευστοχία στις ελεύθερες βολές.
Όμως, η Ελλάδα είναι η χώρα που πολλά παιδιά αντί να πηγαίνουνε σχολείο εκπορνεύονται. Και αντί να ακολουθήσουν τα όνειρά τους, διαχειρίζονται απλά τους εφιάλτες τους μαζί με χάπια.
Ντροπή στην Ελλάς για τη μοίρα των μεταναστών. Σχολείο και χαρτιά για όλα τα παιδιά.
