Πηγή: Katiousa

Ό’τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Και τα μετάλλια δεν είναι απαραίτητα λόγος για να χαιρόμαστε -όχι όλα τουλάχιστον. Κι αυτό για μια σειρά λόγους.

Τα μετάλλια δεν κάνουν καλύτερη τη ζωή του λαού μιας χώρας, ούτε αποδεικνύουν την πρόοδό της σε άλλους τομείς. Αντιθέτως, μπορεί να ρίξουν στάχτη στα μάτια για τα προβλήματα που περνάει ή ακόμα και για πιο ειδικά θέματα, όπως η υποχρηματοδότηση των Ομοσπονδιών που εγκαταλείπονται στην τύχη τους, το ανύπαρκτο σχέδιο για μαζικό λαϊκό αθλητισμό κτλ.

Τα χρυσά άλματα δε συμβολίζουν κάποιο άλμα εκτός κρίσης, μνημονίων κι άλλα τινά παρόμοια. Τα μετάλλια κι οι αθλητικές διακρίσεις δεν είναι αποδείξεις εθνικής επιτυχίας ή κάποιας φιλελεύθερης αριστείας όσων προσπαθούν και δικαιώνονται. Εξάλλου το μεγαλύτερο παράσημο στον αθλητισμό είναι η ίδια συμμετοχή και η προσπάθεια, κι αυτό δεν κρίνεται από το αποτέλεσμα. Τα χρυσά όμως προσφέρονται για προβολή και πολιτική -ή μάλλον πολιτικάντικη- λεζάντα και προβολή.

Όπως και να έχει, είναι απολύτως λογικό και κατανοητό να χαίρεται ο απλός κόσμος με μια επιτυχία που έρχεται σαν ευχάριστο διάλειμμα από τη μιζέρια της καθημερινότητας.

Ο κόσμος χαίρεται με τη χαρά του Τεντόγλου που πήρε το χρυσό στο μήκος, σε ένα αγώνισμα που είχαμε παράδοση στα άκυρα άλματα και τα ταλέντα που χαραμίζονταν.
Θαυμάζει την κυριαρχία της Στεφανίδη στο επί κοντώ, όταν την βλέπει να κάνει το 1-2 με την Κυριακοπούλου, όπως οι Φεράρι στη Φόρμουλα 1.
Ασφαλώς και χαίρεται βλέποντας τα άλματα προόδου του Στέφανου Τσιτσιπά στο τένις, που υπέταξε το σπουδαίο Σέρβο Νόβακ Τζόκοβιτς και (υπ)έγραψε το #Pray for Greece πάνω στην κάμερα, για τα θύματα των πυρκαγιών.

Δεν έχουμε όμως κοντή μνήμη για να χαρούμε με το χρυσό της χρυσαυγίτισσας Βούλας Παπαχρήστου, που καμάρωνε δίπλα στον Κασιδιάρη κι έκανε ρατσιστικά αστειάκια με τα κουνούπια του Νείλου. Τίποτα από όλα αυτά δεν προσφέρεται για χαρά και για χαμόγελα. Καμία σημασία δεν έχουν τα πλούσια αγωνιστικά της επιτεύγματα, μπροστά στην πολιτική στάση που έχει πάρει. Άλλο αν υπάρχουν κατ’ επάγγελμα “κωλοτούμπες” που το ξεχνάνε αυτό.

Ίσα-ίσα που είναι πολύ ωραία εικόνα να βλέπει κανείς στο αγώνισμά της να νικάνε αθλήτριες με μαύρη επιδερμίδα, για να δίνουν ένα καλό μάθημα σε όσους ομοϊδεάτες της φουσκώνουν σαν τρόμπες από περηφάνια. Και όσο για την αφιέρωσή της στα θύματα, ήταν τόσο συγκινητική που παραλίγο να ξεχάσουμε τους πλιατσικολόγους συναγωνιστές της στα καμένα σπίτια στο Μάτι…