Πηγή: Katiousa
Το 42′ το Κίεβο βρίσκεται υπό ναζιστική κατοχή. Οι κατακτητές θέλουν να δείξουν ότι η ζωή κυλάει κανονικά και φτιάχνουν ένα μίνι πρωτάθλημα για να ξεχαστεί ο κόσμος, όπου συμμετέχουν τοπικές ομάδες κι οι καλοταϊσμένες φρουρές των κατοχικών δυνάμεων.
Στο αρτοποιείο Nο 3 της πόλης δουλεύουν ποδοσφαιριστές που αποτελούσαν τον κορμό της παλιάς Ντιναμό Κιέβου και δε θέλουν να ενταχθούν σε κάποια από τις ομάδες που έχουν ναζιστική έγκριση. Ενώνουν τις δυνάμεις τους με τρεις παίκτες της συμπολίτισσας Λοκομοτίβ και φτιάχνουν τη Σταρτ που έχει κόκκινες εμφανίσεις (από τα χρώματα της σοβιετικής σημαίας), σαρώνοντας τα πάντα στο διάβα της.
Νικάει τους ντόπιους εθνικόφρονες που είχαν την εύνοια των ναζί, τις φρουρές των Ούγγρων και των Ρουμάνων –που αργότερα τους υποστήριζαν- και στο τέλος ταπεινώνει τους επίλεκτους της Λουφτβάφε. Ο πρώτος αγώνας έγινε στις 6 Αυγούστου (συμπτωματικά, τρία χρόνια πριν από το πρώτο πυρηνικό χτύπημα των ΗΠΑ στη Χιροσίμα).
Ο λαός του Κιέβου ενθουσιάζεται με τα κατορθώματα της Σταρτ και τα βλέπει συμβολικά ως πράξη αντίστασης που ανυψώνει το ηθικό του απέναντι στους κατακτητές. Οι οποίοι σκυλιάζουν, διατάζουν ρεβάνς κι αφήνουν να εννοηθεί ότι δε θα δεχτούν να χάσουν κι αυτή τη φορά.
Ο διαιτητής της αναμέτρησης είναι στέλεχος των Ες-Ες αλλά οι παίκτες της Σταρτ αγνοούν τις έμμεσες απειλές και ξανακερδίζουν φροντίζοντας μόνο να κρατήσουν τη διαφορά σε αξιοπρεπή για τον αντίπαλο επίπεδα (5-3). Το ματς αυτό έγινε στις 9 Αυγούστου (συμπτωματικά τρία χρόνια πριν από το δεύτερο πυρηνικό χτύπημα των ΗΠΑ, στο Ναγκασάκι).
Ο κόσμος έφυγε από το γήπεδο κοροϊδεύοντας τους ναζί αξιωματικούς που είχαν καταλάβει την κεντρική κερκίδα. Προηγουμένως είχε δει στην έναρξη τους ήρωές του να αρνούνται να χαιρετήσουν φασιστικά. Και τον Βενιαμίν Κλιμένκο, λίγο πριν τη λήξη, να περνάει όλη την άμυνα της Φλάκελφ και τον αντίπαλο τερματοφύλακα κι αντί να σκοράρει να κλοτσάει περιφρονητικά τη μπάλα προς το κέντρο.
Η ντροπή παραήταν μεγάλη για να την αντέξουν οι κατακτητές. Μέσα σε λίγες μέρες συνέλαβαν τους παίκτες στο αρτοποιείο και τους οδήγησαν σε ένα από τα διαβόητα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου ο Κλιμένκο κι άλλοι τρεις συμπαίκτες του δολοφονήθηκαν λίγες μέρες πριν την ανακατάληψη της πόλης από τους σοβιετικούς που προέλαυναν.
Όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει χολιγουντιανή παραγωγή και τα παρουσιάζει ως δικά της. Έτσι έγινε και με τη σπουδαία ιστορία της Σταρτ, που την πήρε το Χόλιγουντ και της άλλαξε τα φώτα. Στην ταινία παίζουν μεταξύ άλλων ο Σταλόνε και ο Βραζιλιάνος Πελέ, που είχε πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο, όπου υπάρχουν ισχυροί και συμφέροντα. Το ακριβώς αντίθετο από το αντίπαλο δέος του Μαραντόνα…
Η συμμετοχή των Δυτικών σε αυτόν τον άθλο, ήταν περίπου όση και στην αντιφασιστική νίκη των λαών: από ανύπαρκτη ως αμελητέα, πιστοποιείται κυρίως από κινηματογραφικές μυθοπλασίες, που ξαναγράφουν την ιστορία στα μέτρα τους και διαμορφώνουν τη σύγχρονη κοινή γνώμη.
Ευτυχώς υπάρχει ακόμα στο Κίεβο, έξω από το γήπεδο της Ντιναμό, ένα μνημείο για τους ήρωες ποδοσφαιριστές που ύψωσαν το ανάστημά τους ενάντια στο φασισμό και τον ταπείνωσαν με τη στάση τους μες στο γήπεδο. Η τραγική ειρωνεία της ιστορίας είναι πως η εκατοστή επέτειος της Οχτωβριανής Επανάστασης βρίσκει το Κίεβο με ναζιστική κυβέρνηση και το αντιφασιστικό μνημείο να στέκει παράταιρο με την πολιτική κατάσταση στην Ουκρανία. Αλλά πίσω έχει η ιστορία την ουρά…
Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του Αφιερώματος της Κατιούσα στην Οχτωβριανή Επανάσταση
