Πηγή: Katiousa
Διαφημίστηκε ως η συνάντηση και το γεγονός της χρονιάς, ένας καλλιτεχνικός “ιστορικός συμβιβασμός”, το μουσικό “τέλος της ιστορίας” και των μουσικών ιδεολογιών: βισσισμός, βανδ(αλ)ισμός, η Λία είναι Βίσση, και η βία μαμή της ιστορίας. Ένας πόλεμος -συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα- που έληξε με ένα φιλί.
Αλλά όταν τα έκαναν οι δικοί μας αυτά, η Βανδή ήταν ακόμα παιδί στο Τύμπινγκεν, και η Βίσση τραγουδούσε Κουγιουμτζή με τον Νταλάρα: “στα χρόνια της υπομονής”.
Κι άσε τους άλλους στα ΜΚΔ να ασχολούνται με το αν το φίλι ήταν αντιγραφή του Μαντόνα – Μπρίτνεϊ. Eίπαμε, όταν ο Λεωνίδας με τον Έριχ πρωτοπορούσαν, κάποι@ κρεμόντουσαν από τα δέντρα.
Αν ψάχνει κανείς σοβαρά διλήμματα στη ζωή του, μπορεί να ξεκινήσει από το χωριό του Αστερίξ, που οι Γαλάτες διαφωνούσαν αν πρέπει να κάνουν τα μανιτάρια σούπα ή να τα σωτάρουν. Κλάσεις πιο σοβαρό από το Βίσση-Βανδή. Αν πάλι θέλει να μείνει στο ίδιο μήκος κύματος με αυτό το δίπολο, ακολουθεί μια ενδεικτική λίστα με πολιτικά διλήμματα που είτε συγκλόνισαν τον κόσμο χωρίς να υπάρχει λόγος και σοβαρές διαφορές, είτε είναι ακόμα πιο γραφικά. Λέμε πολιτικά, απολογούμενοι εκ των προτέρων που δε θα αγγίξουμε φλέγοντα δίπολα του κόσμου του θεάματος, όπως Άσπα Τσίνα vs Kατερίνα Κούκα, Μπόκοτα vs Χατζηστεφάνου, Πρόδρομος vs Τσάκας και άλλα τινά παρόμοια που αποκαλύπτουν ηλικίες και πολιτισμική διαπαιδαγώγηση.
ΠΑΣΟΚ-Νέα Δημοκρατία
Πόλωση, “εθνικός διχασμός” και πλαστικά σημαιάκια. Ο ορισμός του δικομματισμού, κυρία μου. Κόντρες, φωνές, στημένα καβγαδάκια στη Βουλή. Όλοι καταλάβαιναν όμως ότι εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος. Ο οποίος κατέληξε σε συγκυβέρνηση το 2012, με κουμπάρο το Φώτη Κουβέλη. Και ίσως έχει κι άλλα επεισόδια να μας δώσει στο μέλλον. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να μίκρυνε, τα πράγματα να έχουν αλλάξει, αλλά οι μεγάλοι έρωτες δεν ξεχνιούνται ποτέ…
Ανδρέας Παπανδρέου-Κώστας Μητσοτάκης
Ταυτίζεται εν πολλοίς με το παραπάνω δίπολο, αλλά είχε τη δική του προϊστορία, από την εποχή που βρίσκονταν και οι δυο στο κόμμα της Ένωσης Κέντρου -γιατί στο ίδιο στρατόπεδο, δεν έπαψαν ποτέ να είναι. Θεωρείται μάλιστα πως ο Μητσοτάκης εκλέχθηκε πρόεδρος της ΝΔ, μολονότι προερχόταν από άλλη παράταξη, ακριβώς γιατί θεωρούνταν ο πλέον κατάλληλος για να αντιπαρατεθεί προσωπικά στον Ανδρέα, ακόμα και να τον εκνευρίσει.
Αν μη τι άλλο, οι δικές τους παραστάσεις είχαν διαφορά ταλέντου, σε σχέση με αυτές που βλέπουμε σήμερα στη Βουλή.
Για να καταλήξουν όμως εσπευσμένα στην ανακωχή, στο πλαίσιο της οικουμενικής κυβέρνησης του Ζολώτα, που σφραγίστηκε από ενδείξεις αβροφροσύνης.
-Κώστα μου! – Ανδρέα μου…!
ΣΥΡΙΖΑ-Μνημόνιο
Το δίλημμα θα μπορούσε να είναι ΣΥΡΙΖΑ-Μερκελιστές. Ή επίσης “η ελπίδα έρχεται” vs “Γερμανοτσολιάδες”. Ή απλώς το ερώτημα που έβαλε τελικά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στο δημοψήφισμα, με στόχο μια “έντιμη συμφωνία”.
Θα μπορούσε επίσης να αποτυπωθεί με κάποιο από τα γνωστά memes.
Πώς ξεκίνησε – how it started
Πώς κατέληξε – How it’s going
Οι 17 ώρες που συγκλόνισαν τον κόσμο είναι αρκετά νωπές και δε χρειάζονται περσότερα.
Μόνο οι φωτογραφίες ενός άλμπουμ από μια ιστορία αγάπης, με την ακροδεξιά και τα μνημόνια.
Πλαστήρας ή Παπάγος
Οι περισσότεροι θυμούνται τη γνωστή φράση του Ζαχαριάδη (τι Πλαστήρας, τι Παπάγος, όλοι οι σκύλοι μια γενιά) και την μνημονεύουν ως δείγμα “σεχταρισμού” κτλ. Αγνοούν ότι ο πρώτος που την είπε ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου, όταν πήρε μεταγραφή και ήταν υποψήφιος ως “ανεξάρτητος” με τον Συναγερμό του Παπάγου. Κι αυτή είναι η καλύτερη απόδειξη για την ποιότητα του διλήμματος.
Κάποιοι βέβαια επιμένουν να αναρωτιούνται ακόμα και σήμερα, μήπως ήταν καλύτερο να βγει πρωθυπουργός ο εκτελεστής του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, που μας έβαλε στο ΝΑΤΟ, αντί για τον στρατηγό – εκτελεστή του Νίκου Πλουμπίδη, αποδεικνύοντας ότι το ΠΑΣΟΚ υπήρχε πριν από το ΠΑΣΟΚ και γι’ αυτό ποτέ δεν πεθαίνει, απλά μεταλλάσσεται, κάτι σαν το νέο στέλεχος του κορονοϊού.
Ελευθέριος Βενιζέλος – Βασιλιάς Κωνσταντίνος
Πίσω από τα πρόσωπα, βρίσκονται πάντα συμφέροντα. Ο “εθνικός διχασμός” της εποχής αντανακλούσε πιο σοβαρά διλήμματα για την αστική τάξη (και μόνο), σχετικά με τον εξωτερικό προσανατολισμό που θα υπηρετούσε καλύτερα τα μεγαλοϊδεατικά σχέδια, αλλά και την έκταση που θα έπαιρναν αυτά τα τελευταία. Την κρίσιμη στιγμή, ωστόσο, οι δύο παρατάξεις συνέκλιναν στην ίδια ρότα και τη συνέχιση του ασύλληπτου τυχοδιωκτισμού της Μικρασιατικής εκστρατείας, με τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες. Ο Βενιζέλος έκανε την αρχή και η βασιλική παράταξη, που τον διαδέχθηκε, επέμεινε -ενάντια στις προεκλογικές της δεσμεύσεις- και ολοκλήρωσε την καταστροφή.
Ο “αντιβασιλικός” Βενιζέλος αναφωνούσε ολόψυχα “ζήτω ο βασιλιάς”, λίγους μήνες πριν το τέλος της ζωής του. Ενώ η αστική τάξη θέλει να ανακινήσει σήμερα τη Δίκη των Έξι, αναγνωρίζοντας τις στρατηγικές υπηρεσίες που της προσέφεραν, για να κλείσει το σχίσμα που άνοιξε και να επουλώσει τις πληγές που άφησε.
Βαγγέλης Βενιζέλος-ΓΑΠ
Όλα ξεκίνησαν από τις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ, του ’07. Και από έναν καφέ… Ο Βαγγέλης Βενιζέλος συγχωρούσε μεγάθυμα τον δράστη (Ρέλλος), ως”αυριανός αρχηγός της παράταξης” και Ναπολέων. Ο λαοπρόβλητος ΓΑΠ μετατράπηκε σε απόβλητο παρία εν μια νυκτί, μόλις τρία χρόνια μετά το εκλογικό σόου που έστηνε ως μοναδικός υποψήφιος πρόεδρος, μαζεύοντας 1 εκατομμύριο ψήφους “από τα κάτω”. Οι δημοσκοπήσεις του MEGA έδιναν “σταλινικά ποσοστά στον Βαγγέλη”, πριν καλά-καλά ανακοινώσει την υποψηφιότητά του, και πέτυχαν να κάνουν συμπαθή τον Παπανδρέου και να συσπειρώσουν υπέρ του τη βάση του ΠΑΣΟΚ.
Οι σχέσεις του ΓΑΠ με τους καναλάρχες αποκαταστάθηκαν σύντομα. Με τον Βενιζέλο αντιθέτως όχι. Ο Βαγγέλης έφθειρε τον Παπανδρέου και την κυβέρνησή του, συνέβαλε στην πτώση του το 2011, αλλά πριόνιζε το κλαδί που καθόταν. Η πτώση-παρακμή του “όλου ΠΑΣΟΚ” ήταν μη αναστρέψιμη και ο Μπένι κατάφερε να γίνει ο πρώτος πρόεδρός του, που δεν έφτασε να γίνει πρωθυπουργός και απέτυχε “Απολύτως“, όπως συνήθιζε να λέει και ο ίδιος.
Ντόναλντ Τραμπ-Χίλαρι Κλίντον
Ούτε στον (ταξικό) εχθρό μας τέτοια διλήμματα.
Το γεράκι “Κίλαρι” -όπως προσφυώς την αποκάλεσαν- που βομβάρδιζε χώρες σχεδόν από χόμπι. Ενάντια σε έναν ακροδεξιό, ψεκασμένο, ρατσιστή και σεξιστή μεγιστάνα, πρώην παρουσιαστή ριάλιτι. Κι αν η Κλίντον δεν κατάφερε να πείσει τπυς παραδοσιακούς ψηφοφόρους των Δημοκρατικών να πάνε στις κάλπες να την ψηφίσουν, μόνο τυχαίο δεν είναι. Ποτέ άλλοτε η φράση “Σκύλλα και Χάρυβδη” δεν είχε πιο κυριολεκτική σημασία.
Μπάιντεν-Τραμπ
‘Η τέλος πάντων, σχεδόν ποτέ. Γιατί εχθρός του κακού, είναι το χειρότερο. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα τέσσερα χρόνια μετά, αν και με διαφορετική έκβαση, καθώς η πανδημία και κυρίως η ακόλουθη οικονομική καταστροφή και η νέα άνοδος του Black Lives Matter, σηματοδότησαν το τέλος του πορτοκαλί προέδρου, αν και με πολύ μικρότερη ψαλίδα από ό,τι αναμενόταν.
Ο “πυροβολήστε τους στα πόδια” ανθρωπιστής Μπάιντεν έρχεται ορεξάτος με ένα επιτελείο σεσημασμένων γερακιών, που δεν αποκλείεται να κάνουν τη διακυβέρνηση Τραμπ, (με την εμφανή προτίμησή της στον οικονομικό πόλεμο, τα “χειρουργικά” μαφιόζικα χτυπήματα αλά εκτέλεση Σολεϊμανί και τα “έμμεσα” πραξικοπήματα έναντι των άμεσων πολεμικών επεμβάσεων), να μπορεί να κομπάζει σε μερικά χρόνια ότι ήταν περίπου περιστέρι της ειρήνης. Κάτι σαν τον Ομπάμα στο βάθος, που τιμήθηκε με Νόμπελ Ειρήνης…
Νέα Δημοκρατία – ΣΥΡΙΖΑ
Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις αντιπολίτευση σε μια ακροδεξιά κυβέρνηση; Πολύ…
Όταν η τακτική του ώριμου φρούτου βαφτίζεται “σκληρό ροκ”, η φράση “αντιπολίτευση ΣΥΡΙΖΑ” εξελίσσεται στο πιο σύντομο πολιτικό ανέκδοτο.
Ναι αλλά… “Μετά θα λογαριαστούμε…”
Τα ΕΑΑΚ – Η ΕΑΑΚ
Η (παράταξη-κίνηση) ΕΑΑΚ ή τα (σχήματα της) ΕΑΑΚ; Ιδού η απορία…
Όσοι δεν έχουν εντρυφήσει στον μικρόκοσμο, δεν έχουν καταλάβει καν την ύπαρξη κάποιας διαφοράς. Όσοι είναι στον χώρο, ξέρουν πως ο καβγάς δε γίνεται για το άρθρο, αλλά για την πολιτική λογική που εκφράζουν, για την οποία έχουν αναλώσει πολλές ώρες και γόνιμο χρόνο από τα διήμερα ΕΑΑΚ, και στο τέλος ο καθένας κάνει ό,τι πιστεύει, ως συνήθως.
Σε κάθε περίπτωση, είτε την/τα λατρεύεις, είτε την/τα μισείς, είτε λατρεύεις να την/τα μισείς, είτε μισείς τον εαυτό σου που την/τα λατρεύεις, είτε απλά αδιαφορείς, το άρθρο δεν αλλάζει το παραμικρό στην πολιτική ουσία και τον τρόπο που αντιμετωπίζει τον χώρο.
