Αλιεύσαμε από το facebook του Δημήτρη Τσίρκα
Ναι, ο Μαραντόνα ήταν εθισμένος στα ναρκωτικά και αυτοκαταστροφικός. Στο απόγειο της δόξας του, τα κλωτσούσε όλα και κατρακυλούσε στο ναδίρ. Ήταν η προσωποποίηση της υπερβολής. Υπερβολή στο ταλέντο, στο πάθος, στην ταύτισή του με τους φτωχούς. Αλλά και στις καταχρήσεις, στην πτώση.
Ίσως για αυτό να αγαπήθηκε τόσο. Ήταν ένας «θεός» που κυκλοφορούσε ανάμεσα στους ανθρώπους, μοιραζόταν τα πάθη και τις αδυναμίες τους. Δεν ήταν άγιος.
Ο Μαραντόνα μάγευε γιατί έπαιζε διαολομένο ποδόσφαιρο, αλλά και γιατί παρέμεινε μέχρι το τέλος στο πλευρό των απόκληρων. Ήταν ο δικός τους πρωταθλητής.
Ουδέποτε έγινε ο (πρώην) αλήτης που απέκτησε φήμη και λεφτά και πέρασε στην αντίπερα όχθη. Ένα ακόμη success story του: «αν έχεις ταλέντο και δουλέψεις σκληρά, θα τα καταφέρεις». Της ιδεολογίας δηλαδή, με την οποία ο καπιταλισμός αποκοιμίζει όσους ξερνάει στο περιθώριο.
Ο Μαραντόνα πέτυχε αλλά παρέμεινε αλήτης, κράτησε όλα τα στοιχεία της ταπεινής καταγωγής του. Και αυτά δεν είναι όμορφα γιατί τίποτα το όμορφο δεν έχουν οι τρώγλες, τα γκέτο και οι φαβέλες.
Ο Μαραντόνα πέτυχε αλλά δεν έγινε ποτέ το άλλοθι για τις αποτυχίες του συστήματος.
