Πηγή: Katiousa

“Η πανδημία δεν κάνει διακρίσεις”, “είμαστε όλοι ίσοι και ευάλωτοι απέναντι στον ιό” και άλλα παρόμοια ακούγονται από την αρχή που η ανθρωπότητα ήρθε αντιμέτωπη με την υγειονομική απειλή του COVID-19. Η φαιδρότητα αυτών των ισχυρισμών έγινε φανερή από την πρώτη στιγμή, όχι μόνο επειδή η πανδημία χτυπά δυσανάλογα στις περισσότερες χώρες μέλη μειονοτήτων και γενικά φτωχά λαϊκά στρώματα, που ζουν σε συνθήκες συνωστισμού και με συχνά επιβαρυμένη υγεία σε σχέση με πλουσιότερους συνομηλίκους τους, αλλά και επειδή η πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη μόνο ισότιμη δεν είναι. Μια αντίθεση που γίνεται ακόμα πιο φανερή από τότε που άρχισαν να αναπτύσσονται κάποιες, πειραματικές έστω ακόμα ως επί το πλείστον θεραπείες.

Θεραπείες στις οποίες δεν έχουν πρόσβαση όλοι κι όλοι, κι αυτό δεν ισχύει μόνο για το Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, που βγήκε σε χρόνο ρεκόρ από το νοσοκομείο έχοντας λάβει κοκτέιλ πειραματικών φαρμάκων, με βασικότερο τα μονοκλωνικά αντισώματα, αλλά και στη χώρα μας. Συγκεκριμένα, ήταν γνωστό εδώ και μέρες ότι για το νοσηλευόμενο με Covid αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο αναζητούνταν φάρμακο από την Αμερική. Τις υποψίες για το περί τίνος επρόκειτο ομολόγησε η γαλάζια πρόεδρος της ΕΙΝΑΠ, Ματίνα Παγώνη, επιβεβαιώνοντας ότι χορηγήθηκαν μονοκλωνικά αντισώματα, αντίστοιχα με εκείνα που δόθηκαν στον Αμερικανό πρόεδρο.

Η ομολογία αυτή έρχεται χωρίς καμία ντροπή, την ώρα που η χώρα μετρά ως και τριψήφια νούμερα νεκρών σε καθημερινή βάση, συνάνθρωποί μας ηλικιωμένοι αφήνονται στα σπίτια τους να πεθάνουν, όπως συνέβη με την 90χρονη μητέρα 45χρονου αυτιστικού ασθενή στην Καβάλα πριν λίγες μέρες, όταν θύματα της πανδημίας στο Βόλο στοιβάζονται σε σακούλες λόγω έλλειψης ψυκτικών αιθουσών. Μια μεταχείριση που βγάζει από τα ρούχα του ακόμα και τον ακροδεξιό, ψεκασμένο Πάνο Καμμένο.

Το ερώτημα δεν είναι φυσικά αν καλώς κινήθηκαν γη και ουρανός για να βρεθεί μια -αποτελεσματική ευελπιστούμε σε ανθρώπινο επίπεδο- θεραπεία για τον Ιερώνυμο. Αυτό που προκαλεί οργή είναι γιατί δε δείχνεται ούτε στο ελάχιστο η σπουδή να λάβουν την ίδια φροντίδα λιγότερο γνωστοί ή ευκατάστατοι ασθενείς, γιατί είναι τόσοι όσοι πρέπει να φοβούνται ότι θα μείνουν εκτός ΜΕΘ ή ακόμα ότι θα απολυθούν αν δηλώσουν ότι έχουν συμπτώματα του ιού. Δεν είναι θέμα “ανικανότητας”, αφού τα μονοκλωνικά εξασφαλίστηκαν κυριολεκτικά σε χρόνο ρεκόρ, είναι θέμα προτεραιοτήτων, που όπως και σε όλα τα υπόλοιπα σοβαρά ζητήματα, ήταν και παραμένουν ταξικές.