Πηγή: Katiousa
Σε πρόσφατη κουβέντα με φίλο και σύντροφο σχετικά με την αναμενόμενη έκδοση απόφασης στη δίκη της Χρυσής Αυγής, αυτός υποστήριξε ότι η καταδίκη που περιμένουμε να έρθει θα αποτελεί νίκη της αστικής δικαιοσύνης και όχι του αντιφασιστικού κινήματος. Το σκεπτικό του ήταν ότι η διαδικασία δικαστικής δίωξης του νεοναζιστικού μορφώματος ξεκίνησε την επαύριο της δολοφονίας Φύσσα με πολιτική πρωτοβουλία της τότε κυβέρνησης, που κατάλαβε ότι αν συνέχιζε να αφήνει στο απυρόβλητο την δολοφονική του δράση κινδύνευε να προκαλέσει ανεξέλεγκτες αντιδράσεις από όλες τις πλευρές, πράγμα που θα αποσταθεροποιούσε συνολικά το κυρίαρχο αστικό πολιτικό σύστημα, που ήδη βρισκόταν σε βαθιά κρίση.
Αυτό το επιχείρημα, αν και ως ένα βαθμό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αντιμετωπίζει τα γεγονότα κάπως επιφανειακά και εργαλειακά. Αφενός, υποβαθμίζει την πολιτική σημασία των μαζικών κινητοποιήσεων και των αντιδράσεων αριστερού και δημοκρατικού κόσμου, η δυναμική των οποίων την περίοδο εκείνη ήταν ιδιαίτερα έντονη, αναγκάζοντας την κυβέρνηση να απαντήσει εκ των υστέρων σε αυτήν, αντί να την υποτάξει στους δικούς της σχεδιασμούς και συμφέροντα. Αφετέρου, αγνοεί ότι οι δικηγόροι της πολιτικής αγωγής, που πρωτοστάτησαν στη συλλογή στοιχείων για την δικαστική πια και πέρα από κάθε αμφιβολία τεκμηρίωση του εγκληματικού χαρακτήρα της Χρυσής Αυγής και στην δημοσιοποίησή τους στο ευρύτερο κοινό δια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, είναι ενεργά μέλη του αντιφασιστικού κινήματος. Και ένα από τα σταθερά και βασικά αιτήματα του κινήματος είναι να αντιμετωπιστεί η Χρυσή Αυγή ως αυτό που πάντοτε ήταν ακόμη και με τα μέτρα της τυπικής, αστικής νομιμότητας: ως δολοφονική συμμορία.
Πρόκειται για κάτι θεωρητικά αυτονόητο, που όμως όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν είχε γίνει πράξη. Από αυτή την άποψη πρόκειται για μια επιμέρους, συμβολική αλλά και ουσιαστική νίκη του κινήματος. Προφανώς, ο τελικός στόχος, η ολοκληρωτική συντριβή του φασισμού, απαιτεί την καταδίκη του σε επίπεδο πολιτικής και κοινωνικής συνείδησης, καθήκον πολύ πιο δύσκολο και μακροχρόνιο που μπορεί να επιτευχθεί μόνο από τα κάτω, και όχι φυσικά από το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του, δικαιοδοτικούς και άλλους. Αυτό όμως δε μας επιτρέπει να απαξιώνουμε τις μικρές επιμέρους νίκες, γιατί όπως μας δείχνει η επαναστατική θεωρία και η ιστορική εμπειρία, είναι αυτές που ανοίγουν το δρόμο προς τον τελικό στρατηγικό στόχο.
