Αλιεύσαμε από το facebook του Δημήτρη Τσίρκα
Τι συνδέει τον ταξιτζή που πέταξε έξω από το ταξί την αιμόφυρτη ετοιμοθάνατη γυναίκα και μετά κόμπαζε στα κανάλια για το «κατόρθωμά» του, με τον κοσμηματοπώλη που κλώτσαγε με μανία το κεφάλι του Ζακ πάνω στη σπασμένη τζαμαρία και ύστερα σκούπιζε ατάραχος τα ματωμένα γυαλιά; Τους γονείς στη Σάμο που έχουν σταματήσει εδώ και βδομάδες τα παιδιά τους από το σχολείο για να μην «μολυνθούν» από τα προσφυγόπουλα, με τους ροπαλοφόρους στην Κόνιτσα που έσπασαν στο ξύλο κάποια άλλα προσφυγόπουλα;
Είναι ελάχιστα μόνο παραδείγματα του κοινωνικού φασισμού που αναδύεται καθημερινά στους δρόμους και τις γειτονιές μας. Βουβά, σχεδόν απαρατήρητα. Ψήγματα της μικροφυσικής του μίσους και του ρατσισμού, της προκλητικής αδιαφορίας μπροστά τον πόνο του διπλανού. Κάποια από τα μικροσκοπικά δηλητηριώδη ρυάκια που εκβάλουν όλα μαζί στη μεγάλη τοξική θάλασσα που λέγεται Χρυσή Αυγή.
Αποκρουστικά στη θέα όταν αναγκάζεσαι να στρέψεις πάνω τους το βλέμμα σου, τις λίγες φορές που γίνονται θέαμα στα ΜΜΕ. Τόσο συνήθη και κοινότοπα ωστόσο, που τις περισσότερες φορές δεν τα παίρνεις καν είδηση, όπως το σαράκι που ροκανίζει ανεπαίσθητα τα θεμέλια του σπιτιού σου. Μια συλλογική ενόρμηση θανάτου που παράγει διαρκώς φρίκη και κοινωνικό κανιβαλισμό.
